Darwin, Northern Territory, Australië – 20 tot 24 juni 2011

Darwin, het heeft tot de laatste week voor onze aankomst altijd zo veraf gelegen, al sinds we in Australië aankwamen.

Nu liggen we in een dure jachthaven, Cullen Bay Marina, uit noodzaak, omdat er zoveel moet geregeld worden en de ankerplaats mijlenver van het stadscentrum ligt. Bovendien willen we de kinderen geen week op onze boot moeten vastzetten. In de marina kunnen ze naar believen op en af de boot en gaan ravotten op de graspleinen in de buurt, terwijl Haike en ik een druk programma afwerken.

Eerst en vooral moet de boot in topvorm gebracht worden. We hebben geen idee wanneer we de volgende mogelijkheden hebben om aan reservestukken of ander bootmateriaal te geraken. In Indonesië zal het alleszins al niet zijn, dat is nu al zeker. Dus worden alle onderdelen van de boot nog eens grondig gecheckt, geïnspecteerd, onderhouden en klaar gemaakt tot minstens volgend kalenderjaar. Er worden vele kilometers afgefietst met het plooifietsje om van de ene verre bootwinkel naar de andere nog verdere bootwinkel te trappen. De prijzen zijn hier zo hoog dat het fysiek pijn doet om iets te kopen. Voor het vervangen van ons plastic deksel van onze Raymarine plotter vragen ze bijvoorbeeld 44 dollar en ze doen er nog eens 40 dollar bovenop voor de transportkosten.  Ons vorig deksel is weggewaaid in een storm. Het zal me wat gepruts, gesukkel en creativiteit kosten om een alternatief te vinden, maar 84 dollar voor een schaaltje plastiek is een feestje dat niet doorgaat.

Vervolgens moeten we een nieuwe voedselvoorraad aanleggen. Vijf magen zullen moeten gevuld worden tijdens de komende maanden, en het is ons nog niet helemaal duidelijk wat je waar nu precies allemaal kan krijgen of wat niet.

En we mogen nog eens wat papierwerk verrichten. Dinsdag willen we vertrekken, dus moest er vandaag uitgeklaard worden bij customs (douane) en immigratie. We hebben nog een paar dagen om uit te vissen hoe we taxfree nog wat dingen kunnen kopen (zoals diesel en wat Australische wijn).

Gisteren kregen we bezoek van de ex-Tangaroa’s: de Nederlandse familie, Wierd, Caroline, Suze, Tamar en Evie. Zij hebben hun boot in Sydney verkocht en vliegen binnenkort terug naar Nederland, na nog een rondreisje in het noordelijk deel van Australië en een tussenstop in Bali.

Het doet wat vreemd aan dat driekwart van onze bevriende boten sinds ons verblijf in Australië wegvallen. Velen zijn thuis gekomen in Australië of hebben er hun boot verkocht. Anderen met meer tijd of geld doen langer Azië aan en wachten nog een jaartje om rond ZA te varen of zetten hun boot op een transport om door “pirate alley” te geraken. We zullen hopelijk nog wat nieuwe leuke mensen en families leren kennen op weg naar huis, langs die kaap van de Goede Hoop.

Het was mooi wat Caroline zei: “jullie waren de eerste cruisers die we ontmoetten op onze reis, in Portugal, en jullie zijn nu ook de laatste cruisers die we ontmoeten voor we naar Nederland gaan.” Voor hen is de cirkel rond, hun 2 jaar durende avontuurlijke missie is meer dan geslaagd. We kijken telkens met veel bewondering naar de zeilers die met hun kleine kinderen lange afstanden cruisen, zoals Wierd en Caroline en zoals bijvoorbeeld de Elena. Zelf zou ik het geduld niet voor hebben en net daarom bewonder ik ze. Zelf zou ik nooit gaan cruisen met een kind onder de zes. Maar zij doen het toch maar, en slagen er wonderwel in. Er is dus geen leeftijd te plakken op het cruisen met kinderen. Dat is volledig afhankelijk van de veerkracht van de ouders.

Tenslotte is poetsen, wassen en plassen er ook non stop bij nu we in een marina liggen. De boot moet blinken, van binnen en van buiten. De Nest moet vertroeteld worden want er staat haar een stevig jaar voor de boeg.

Eén grote meevaller is het weer. We maken hier in Darwin de koudste maand OOIT mee. Overdag wordt het ‘maar’ 30 graden maximum, en ‘s nachts durft het wel eens 15 graden worden…

Ons hoor je niet klagen!