De Kaap, Zuid Afrika

Ja zeg, waar waren we weer gebleven? Een maand geleden zijn we dus, bij het ronden van de Kaap Agulhas, van de Indische Oceaan opnieuw in de Atlantische Oceaan gevaren. Een kort nachtje later hebben we de boot met driedubbele meertouwen vastgelegd in de jachthaven van Simonstown, een plaatsje dat de bijnaam ‘Hurricane Alley’ draagt door het acceleratie-effect dat de wind over de bergen krijgt. We lieten ons geliefde Nest in dat tochtgat achter en gedurende een maand lang hebben we het zee-leven omgewisseld voor een Afrikaans landleven. De windmeter liet ik aan en die registreerde 51 knopen bij onze afwezigheid…

Familie
Een maand lang zijn we opnieuw omgeven geweest door familie. Na ruim twee en een half jaar ‘op ons eentje’, losgeslagen van thuis, op de oceanen, was dat een fantastische en intense ervaring. Het heeft ons ook doen inzien op welke manier deze reis ons veranderd heeft, terwijl we grappig genoeg ook konden vaststellen dat onze familie graag wist te zeggen dat we ‘niets veranderd’ zijn… Het is een goed moment geweest om ons mentaal een beetje voor te bereiden op onze terugkeer naar huis. We beseffen heel goed wat een fantastisch avontuur we tot nu toe achter de rug hebben en gaan er het volgende half jaar tijdens de laatste rechte lijn naar huis, nog even intens van genieten!
Geweldig was het weerzien met mijn broer Anton, zijn vrouw Michele en hun grappig zoontje Finn (Haikes metekindje dat we nu pas voor het eerst gezien hebben!). Die zijn ook niets veranderd, tenzij dat ze vader en moeder geworden zijn, al twee jaar een kind grootbrengen, een huis verbouwd hebben en verhuisd zijn. Alles behalve zijzelf zijn dus veranderd, eigenlijk. Heel speciaal is het om de tijd die we nu al onderweg zijn, samengevat te zien in dat manneke.
Heerlijk was het ook om samen met alle (groot)ouders rond te trekken langs de Zuid-Afrikaanse kust. Een geweldig gezellige bende op schok. De kinderen genoten ervan om nog eens samen te zijn met hun grootouders en de kostbare tijd die ze samen gemist hadden, weer op te halen.
Buitengewoon was de gastvrijheid die we van Ilse (Haïkes zus), haar man Jeroen en hun dochtertjes Julie en Charlotte, mochten ontvangen. Ze hebben hier hun eigen paradijsje opgebouwd in Wellington en het was heerlijk bijkletsen aan de rand van het zwembad of rond de ‘braai’, met een glas exclusieve Zuid-Afrikaanse wijn in de hand.  Wat een leven en wat gaan we hen missen als we Afrika achter ons zullen laten en terug in België zullen zijn.
Vrolijke vrienden
Machtig was het bezoek van de twee Belgische gezinnen waar we goed mee bevriend zijn: de Ravelinghientjes en de Caspers. Het ijs was binnen de minuut gebroken en het leek alsof we elkaar vorige week nog maar voor het laatst gezien hadden, zowel voor de volwassenen als de kinderen. Ze hebben ons overladen met cadeautjes die andere vrienden hadden meegegeven, wat het ‘bijna thuis gevoel’ bijzonder concreet maakte.  Het zal daar rap zijn, de Belgische zomer met de Belgische vrienden !
En ondertussen malen we er duizenden kilometers in huurauto’s door, doorheen het verbluffende landschap van Zuid Afrika. Honderden wijnen passeren de smaakpapillen in de zoektocht naar de ultieme Sauvignon Blanc of Shiraz. Onze kleren stinken constant naar ‘braai’ en kampvuren en we vervetten met de dag door de vele restaurantbezoeken, kaasschotels en de Belgische snoep en chocolade die we met hopen gekregen hebben. Om de twee nachten slapen we wel in een ander bed op een weer andere adembenemende plaats.
Het is nu bijna welletjes geweest. Een sober bootleven zal opnieuw een aangename afwisseling zijn. Onze batterijen zijn volledig opgeladen voor de laatste rode streep op de wereldkaart.
Volgend weekend ronden we ons lange bezoek aan de Zuid-Afrikaanse Kaap af met het Cedergebergte.