Van Kinsale naar Dun Loaghaire, 13 en 14 juni 2012

Mijn goeie vriend Joost komt op bezoek. Hij vaart met ons mee van Kinsale naar Dublin. Hij blijft maar een viertal dagen, dus moeten we gebruik maken van het kleine weervenstertje dat zich aanbiedt. Er komt een nieuw lage drukgebied Ierland overvallen met stormen, en we denken net tijd genoeg te hebben om Dublin voor het slecht weer te halen.

De eerste dag is magisch. Joost krijgt het allemaal te zien: walvissen van ver en dichtbij en een groepje dolfijnen die in de boeggolven komen spelen. En dan iets wat wij zelfs nog nooit gezien hebben, en hoog op ons verlanglijstje stond: een orca! Een ware Killer Whale. Een Free Willy!

Er zwemt er plots eentje 20 meter van de boot, met zijn reusachtige vin uit het water. De witte plek op zijn hoofd was zelfs zichtbaar. Als we de boot vertragen, blijft hij eerst nog even in de buurt, en we krijgen ruim de tijd om ons ervan te vergewissen dat het wel zeker een Orca is.  Fantastisch hoe de natuur blijft verwonderen.

Tijdens de nacht krijgen we meer en meer stormwaarschuwingen te horen op de radio en te lezen op de Navtex. Waar ze eerst spraken van “gale warning later” (over meer dan 12 u), werden ze plots “severe gale warning soon” (over 6 tot 12 uur).  Dat lage drukgebied heeft plots de achtervolging ingezet.

Aan een pittig tempo met een goeie duw in de rug van de gunstige stroming, snellen we richting Dublin om er zo vlug mogelijk in een haven beschutting te zoeken. Ondertussen vieren we de verjaardag van Haike. Binnen, want buiten is het ijskoud.

De eerste haven bij Dublin is Dun Loaghaire (‘Dun Leary’ uitgesproken), waar we nog net voor de middag binnen kunnen draaien. Een paar uur voor de storm buiten losbarst en de wind door de tingelende masten van de jachthaven loeit.

Harry, de havenmeester, is een echte Ier. Voeten op de grond, geen poespas en een goed gevoel voor humor. “What? You’ve been away for three years? O my God, you’ve missed the recession!”