Onze vriend en zeilmakker Koen Velleman van de Flash V is momenteel terug in België en bereidt zijn volgende zeilreis voor van Tahiti naar Nieuw Zeeland in april 2011.
Hij zoekt nog een extra bemanningslid, liefst een Vlaming.
Als je geïnteresseerd bent: stuur dan een mailtje naar koenvelleman@hotmail.com
Tijdens onze oversteek van Niue naar Tonga is er een kleine ramp gebeurd. Ik ben zo onhandig geweest om een zware adaptor op het toetsenbord van de laptop te laten vallen. De spatiebalk vloog eraf, samen met 4 kleine plastieken dingskes en een rubber topje. Al sinds ons vertrek heb ik zitten denken dat ik een reserve azerty toetsenbord had moeten meebrengen om aan de laptop te kunnen connecteren, in geval van… Nu is het “het geval”, natuurlijk net als we letterlijk helemaal aan de andere kant van de wereld zijn.
Uren heb ik zitten knoeien met die vier plastieken dingskes, het rubberke en de spatiebalk in een schommelende boot. Wellicht het wereldrecord aan één stuk vloeken verbroken. Resultaat: de spatiebalk staat half vast. Met maar twee plastieken dingskes en dat rubberke. Ze werkt ook maar 1 op de 2 aanslagen…
Alsiksnel typ,zietmijntekst erzouit.
Je zult ongetwijfeld denken: wat is dat nu erg voor iemand die veel tijd heeft ? Wel, niets is minder waar. Tijdens onze oversteek van Niue naar Tonga zijn we veel tijd verloren. Een volledige dag. Donderdag 5 augustus 2010 heeft voor ons nooit bestaan. Overgeslaan bij het oversteken van de datumgrens.
Nu zou ik het zo kunnen uitleggen dat iedereen zijn wiskundig zelfvertrouwen verliest, maar simpelweg werkt het verliezen van één dag (of van vandaag naar overmorgen springen) tijdens een wereldomzeiling als volgt:
Je vertrekt thuis en je zeilt in westelijke richting de wereld rond. Als je helemaal rond bent, heb je 360 graden rondgedraaid (de aarde is een bol, tot tegendeel bewezen). Eén dag, dus 24u is één omwenteling van de aarde. Nu, wij maken ook één omwenteling van de aarde, maar gespreid over veel meer tijd. Dat maakt dat we elke 15 graden (360 graden gedeeld door 24u), de klok een uur moeten terugdraaien. Bij het kruisen van elke 15 lengtegraden (oosterlengte of westerlengte) hebben we dus telkens die dag een uur cadeau gekregen. Die dag duurde voor ons een uur langer. We mogen dat in totaal, tot als we thuis zijn, 24 keer doen. Maar omdat ze door hebben dat dit een truukje zou zijn om veel langer te leven (buiten het feit dat je van het zeilersleven sowieso langer leeft), moet je 1 keer die 24 uur terug inleveren. En dat is als je de datumgrens van oost naar west overschrijdt. Die datumgrens ligt hier, tussen Niue en Tonga. Tot voor die grens hadden we 12 uur leven gewonnen (als jullie dag over was om middernacht, was het bij ons nog maar middag, diezelfde dag). Na de grens, staan we nu plots 12 uur in het krijt (als jullie dag over is om middernacht, zijn wij al de volgende middag, en 12 uur verder…). En als we terug thuis zijn, staan we terug op nul.
Om maar te zeggen. We zijn in één keer van woensdag 4 augustus naar vrijdag 6 augustus gegaan. Wie op 5 augustus verjaart weet meteen waarom hij of zij niks van ons gehoord heeft. We bestonden niet.
Voor de rest hadden we een rustige oversteek. Beetje te weinig wind om goed te zijn. Maar we zijn blij dat we “The Dangerous Middle” tussen Bora Bora en Tonga zonder kleerscheuren, tenzij een kapotte spatiebalk, gepasseerd zijn.
Het was ook een emotionele oversteek. Bij zonsondergang, woensdagavond, hing ik met Adam van de Elena aan de marifoon en beseften we dat dit onze laatste lange oversteek samen zou zijn. Na Tonga gaan zij richting Nieuw Zeeland en wij richting Australië. Het deed vreemd aan. Heel vreemd. We zeilen sinds de Canarische eilanden dezelfde route en waren meer dicht bij elkaar dan ver. We zijn hier in Tonga nog een week of drie samen, maar waar ik niet naar uitkijk is het afscheid met hen. We gaan ze missen, onze buddy's. Heel erg missen…
Niue is het kleinste onafhankelijke landje ter wereld. En het is een speciaal eiland. Geen witte stranden met palmbomen, zoals we gewoon zijn in de Pacific. Het is een robuuste, dramatische rots koraal waar de oceaan wild tegen tekeer slaat. “De Rots van Polynesia” bestaat uit vele grotten en spelonken. Er zijn geen rivieren die in zee uitmonden, het water wordt door het koraalgesteente gefilterd alvorens het in de zee terecht komt. Dat maakt dat de zichtbaarheid in het water onevenaarbaar is (tot 70 meter) en dus een uniek duikparadijs.
We zien “De Rots” bij zonsopgang uit de duisternis opkomen. We hebben onze tocht van Palmerston naar Niue zo gepland om ‘s morgens bij het eerste daglicht toe te komen. Omdat er storm voorspeld is en daardoor alle ankerboeien zullen ingenomen zijn door schuilende jachten, zijn we erop voorzien te moeten ankeren. Dat blijkt en we ankeren dan maar heel voorzichtig tussen alle koraalrotsen, op een stuk zand dat niet veel groter is dan een badhanddoek. Met de Moo aan wal gaan is hier ook een avontuur op zich. Hier moet je je bijbootje met een kraan uit het water hijsen en op de kade parkeren. We klaren vlotjes in en we verbroederen wat later in het sympathieke jachtclubje van Niue met de vele andere yachties.
We doen wat boodschappen, maken eten, rusten wat uit van de overtocht en ‘s avonds zit ik met 7 andere zeilers op plastieken stoelen in het huis van Keith, de jachthavenmeester, naar de rugbymatch tussen Australië en Nieuw Zeeland te kijken, op een minuscuul televisieschermpje. De ene helft van het gezelschap (waaronder bibi) snapt er niks van en ambeteert zo de andere helft met onnozele vragen. In de tweede time is daar de lol ook vanaf en valt de eerste helft van het gezelschap in slaap. Nieuw Zeeland heeft gewonnen, Australië kan er niks van, en van slapen op een plastieken stoel krijg je een stijve nek, is de conclusie.
Samen met Jim en Kent van de supersnelle catamaran Sea Level, huren we een monovolume voor twee dagen om het eiland te verkennen. De man van het verhuurbedrijf verontschuldigt zich uitgebreid voor het feit dat de auto niet gekuist is, en geeft ons ter compensatie een extra dag bij. Het wordt zo de goedkoopste huurauto ooit. En het eiland verkennen is spectaculair. We maken de meest fantastische wandelingen en ontdekken de meest betoverend mooie grotten en spelonken. De mooiste, maar ook de meest uitdagende wandeling was naar Vaikona Chasm. De kinderen vonden het geweldig om op de bomen en de rotsen de pijlen te zoeken die de weg aangaven. In de Lonely Planet lazen we dat hier al menig mens uren verloren gelopen was. Bij het terugkeren ontdekken we dat er bij het begin van de wandeling een bordje hangt met “dangerous track – guided only”. We wisten het niet op voorhand, maar begrepen het wel… En elke local die we vertelden dat we Vaikona Chasm gedaan hadden met de kinderen keek ons vol ongeloof aan. We durfden niet zeggen dat we het bovendien op onze sandalen gedaan hadden…
En dan was ie daar, de storm. Net voor het avondeten stak hij de kop op. Je hoorde de ene na de andere via de marifoon zijn of haar reservatie in het restaurant afzeggen om op de boot te blijven waken. De rustige ankerbaai veranderde in een onstuimig wild water waar de wind over gierde. Een zeil op het jacht naast ons kwam los en scheurde in stukken. Onze ankerketting kraakte en schuurde. Soms sloeg de schrik ons rond het hart: we zijn los! Om dan vijf seconden later opnieuw de ketting te horen kraken. Oef! Het blies 35 knopen, de ganse nacht. Gelukkig geen verdere incidenten in onze ankerbaai. Maar buiten, tussen Niue en Tonga kwam de grote catamaran Anna (57 voet) in zware problemen. Bij een windvlaag van 60 knopen flipte het schip om. En dan is zo’n catamaran verloren. Die krijg je niet meer terug recht. De twee bemanningsleden konden zich met veel moeite in veiligheid brengen en ze konden gelukkig opgepikt worden door het bevoorradingsschip dat onderweg was naar Niue.
We hebben ook twee prachtige duiken gemaakt. De eerste was “Snake Gully”. Leuke gevarieerde duik langs onderwaterkloven en grotten om uiteindelijk bij de rustplaats van de zeeslangen uit te komen. Ze zijn bijzonder giftig, maar ze bijten gelukkig niet. Om te rusten kronkelen ze zich op, ergens op de bodem, om het half uur zwemmen ze naar boven om 30 seconden te gaan ademen, en zakken dan terug af naar beneden. De tweede duik was “The Chimney/Bubble cave” waar we een reusachtige aal vrij zagen rondzwemmen en we met zaklampen door een lange gang doken (de schoorsteen) om in een afgesloten grot (de bubble) uit te komen. Magisch.
‘t Was weer iets uniek, Niue. De eilanden van de Pacific blijven verrassen. Benieuwd wat Tonga gaat geven.
