Van Niue naar Tonga: 2, nee 3 dagen.

Tijdens onze oversteek van Niue naar Tonga is er een kleine ramp gebeurd. Ik ben zo onhandig geweest om een zware adaptor op het toetsenbord van de laptop te laten vallen. De spatiebalk vloog eraf, samen met 4 kleine plastieken dingskes en een rubber topje. Al sinds ons vertrek heb ik zitten denken dat ik een reserve azerty toetsenbord had moeten meebrengen om aan de laptop te kunnen connecteren, in geval van… Nu is het “het geval”, natuurlijk net als we letterlijk helemaal aan de andere kant van de wereld zijn.

Uren heb ik zitten knoeien met die vier plastieken dingskes, het rubberke en de spatiebalk in een schommelende boot. Wellicht het wereldrecord aan één stuk vloeken verbroken. Resultaat: de spatiebalk staat half vast. Met maar twee plastieken dingskes en dat rubberke. Ze werkt ook maar 1 op de 2 aanslagen…

Alsiksnel typ,zietmijntekst erzouit.

Je zult ongetwijfeld denken: wat is dat nu erg voor iemand die veel tijd heeft ? Wel, niets is minder waar. Tijdens onze oversteek van Niue naar Tonga zijn we veel tijd verloren. Een volledige dag. Donderdag 5 augustus 2010 heeft voor ons nooit bestaan. Overgeslaan bij het oversteken van de datumgrens.

Nu zou ik het zo kunnen uitleggen dat iedereen zijn wiskundig zelfvertrouwen verliest, maar simpelweg werkt het verliezen van één dag (of van vandaag naar overmorgen springen) tijdens een wereldomzeiling als volgt:

Je vertrekt thuis en je zeilt in westelijke richting de wereld rond. Als je helemaal rond bent, heb je 360 graden rondgedraaid (de aarde is een bol, tot tegendeel bewezen). Eén dag, dus 24u is één omwenteling van de aarde. Nu, wij maken ook één omwenteling van de aarde, maar gespreid over veel meer tijd. Dat maakt dat we elke 15 graden (360 graden gedeeld door 24u), de klok een uur moeten terugdraaien. Bij het kruisen van elke 15 lengtegraden (oosterlengte of westerlengte) hebben we dus telkens die dag een uur cadeau gekregen. Die dag duurde voor ons een uur langer. We mogen dat in totaal, tot als we thuis zijn, 24 keer doen. Maar omdat ze door hebben dat dit een truukje zou zijn om veel langer te leven (buiten het feit dat je van het zeilersleven sowieso langer leeft), moet je 1 keer die 24 uur terug inleveren.  En dat is als je de datumgrens van oost naar west overschrijdt. Die datumgrens ligt hier, tussen Niue en Tonga.  Tot voor die grens hadden we 12 uur leven gewonnen (als jullie dag over was om middernacht, was het bij ons nog maar middag, diezelfde dag). Na de grens, staan we nu plots 12 uur in het krijt (als jullie dag over is om middernacht, zijn wij al de volgende middag, en 12 uur verder…). En als we terug thuis zijn, staan we terug op nul.

Om maar te zeggen. We zijn in één keer van woensdag 4 augustus naar vrijdag 6 augustus gegaan. Wie op 5 augustus verjaart weet meteen waarom hij of zij niks van ons gehoord heeft. We bestonden niet.

Voor de rest hadden we een rustige oversteek. Beetje te weinig wind om goed te zijn. Maar we zijn blij dat we “The Dangerous Middle” tussen Bora Bora en Tonga zonder kleerscheuren, tenzij een kapotte spatiebalk, gepasseerd zijn.

Het was ook een emotionele oversteek. Bij zonsondergang, woensdagavond, hing ik met Adam van de Elena aan de marifoon en beseften we dat dit onze laatste lange oversteek samen zou zijn. Na Tonga gaan zij richting Nieuw Zeeland en wij richting Australië. Het deed vreemd aan. Heel vreemd. We zeilen sinds de Canarische eilanden dezelfde route en waren meer dicht bij elkaar dan ver.  We zijn hier in Tonga nog een week of drie samen, maar waar ik niet naar uitkijk is het afscheid met hen. We gaan ze missen, onze buddy's. Heel erg missen…