Niue 31-07 tem 3-08-2010

Niue is het kleinste onafhankelijke landje ter wereld. En het is een speciaal eiland. Geen witte stranden met palmbomen, zoals we gewoon zijn in de Pacific. Het is een robuuste, dramatische rots koraal waar de oceaan wild tegen tekeer slaat. “De Rots van Polynesia” bestaat uit vele grotten en spelonken. Er zijn geen rivieren die in zee uitmonden, het water wordt door het koraalgesteente gefilterd alvorens het in de zee terecht komt. Dat maakt dat de zichtbaarheid in het water onevenaarbaar is (tot 70 meter) en dus een uniek duikparadijs.

We zien “De Rots” bij zonsopgang uit de duisternis opkomen. We hebben onze tocht van Palmerston naar Niue zo gepland om ‘s morgens bij het eerste daglicht toe te komen. Omdat er storm voorspeld is en daardoor alle ankerboeien zullen ingenomen zijn door schuilende jachten, zijn we erop voorzien te moeten ankeren. Dat blijkt en we ankeren dan maar heel voorzichtig tussen alle koraalrotsen, op een stuk zand dat niet veel groter is dan een badhanddoek. Met de Moo aan wal gaan is hier ook een avontuur op zich. Hier moet je je bijbootje met een kraan uit het water hijsen en op de kade parkeren. We klaren vlotjes in en we verbroederen wat later in het sympathieke jachtclubje van Niue met de vele andere yachties.

We doen wat boodschappen, maken eten, rusten wat uit van de overtocht en ‘s avonds zit ik met 7 andere zeilers op plastieken stoelen in het huis van Keith, de jachthavenmeester, naar de rugbymatch tussen Australië en Nieuw Zeeland te kijken, op een minuscuul televisieschermpje. De ene helft van het gezelschap (waaronder bibi) snapt er niks van en ambeteert zo de andere helft met onnozele vragen. In de tweede time is daar de lol ook vanaf en valt de eerste helft van het gezelschap in slaap. Nieuw Zeeland heeft gewonnen, Australië kan er niks van, en van slapen op een plastieken stoel krijg je een stijve nek, is de conclusie.

Samen met Jim en Kent van de supersnelle catamaran Sea Level, huren we een monovolume voor twee dagen om het eiland te verkennen. De man van het verhuurbedrijf verontschuldigt zich uitgebreid voor het feit dat de auto niet gekuist is, en geeft ons ter compensatie een extra dag bij. Het wordt zo de goedkoopste huurauto ooit. En het eiland verkennen is spectaculair. We maken de meest fantastische wandelingen en ontdekken de meest betoverend mooie grotten en spelonken. De mooiste, maar ook de meest uitdagende wandeling was naar Vaikona Chasm. De kinderen vonden het geweldig om op de bomen en de rotsen de pijlen te zoeken die de weg aangaven. In de Lonely Planet lazen we dat hier al menig mens uren verloren gelopen was. Bij het terugkeren ontdekken we dat er bij het begin van de wandeling een bordje hangt met “dangerous track – guided only”. We wisten het niet op voorhand, maar begrepen het wel… En elke local die we vertelden dat we Vaikona Chasm gedaan hadden met de kinderen keek ons vol ongeloof aan. We durfden niet zeggen dat we het bovendien op onze sandalen gedaan hadden…

En dan was ie daar, de storm. Net voor het avondeten stak hij de kop op. Je hoorde de ene na de andere via de marifoon zijn of haar reservatie in het restaurant afzeggen om op de boot te blijven waken. De rustige ankerbaai veranderde in een onstuimig wild water waar de wind over gierde. Een zeil op het jacht naast ons kwam los en scheurde in stukken. Onze ankerketting kraakte en schuurde. Soms sloeg de schrik ons rond het hart: we zijn los! Om dan vijf seconden later opnieuw de ketting te horen kraken. Oef! Het blies 35 knopen, de ganse nacht. Gelukkig geen verdere incidenten in onze ankerbaai. Maar buiten, tussen Niue en Tonga kwam de grote catamaran Anna (57 voet)  in zware problemen. Bij een windvlaag van 60 knopen flipte het schip om. En dan is zo’n catamaran verloren. Die krijg je niet meer terug recht. De twee bemanningsleden konden zich met veel moeite in veiligheid brengen en ze konden gelukkig opgepikt worden door het bevoorradingsschip dat onderweg was naar Niue.

We hebben ook twee prachtige duiken gemaakt. De eerste was “Snake Gully”. Leuke gevarieerde duik langs onderwaterkloven en grotten om uiteindelijk bij de rustplaats van de zeeslangen uit te komen. Ze zijn bijzonder giftig, maar ze bijten gelukkig niet. Om te rusten kronkelen ze zich op, ergens op de bodem, om het half uur zwemmen ze naar boven om 30 seconden te gaan ademen, en zakken dan terug af naar beneden. De tweede duik was “The Chimney/Bubble cave” waar we een reusachtige aal vrij zagen rondzwemmen en we met zaklampen door een lange gang doken (de schoorsteen) om in een afgesloten grot (de bubble) uit te komen. Magisch.

‘t Was weer iets uniek, Niue. De eilanden van de Pacific blijven verrassen. Benieuwd wat Tonga gaat geven.