Tonga, de eerste dagen

Dat zou nu eens geestig zijn om zo’n Tonga wat dichter bij huis te hebben. Het is een fantastisch zeilgebied met, in de noordelijke groep Vava’u alleen al, niet minder dan 50 uitgelezen ankerplaatsjes.

Eerst zijn we ons, met de kleine Armada (Elena, Tangaroa en Sea Level), gaan inklaren in de hoofdstad van Vava’u, Neiafu. Drie beambten: ene van ‘agriculture’, ene van ‘health’ en ene van de douane, kwamen aan boord. De ene met een grotere boeventronie dan de andere. Ze maakten er een sport van om over iets gewichtig te doen.  Zo doet de man van ‘agriculture’ bijvoorbeeld moeilijk over de hoeveelheid aardappeltjes of wortelen die je aan boord hebt, en zegt erna, zonder blikken of blozen dat hij dat wel door de vingers kan zien als je hem wat lekkers toestopt. Op de Elena troggelden ze vis af en op de Sea Level lieten ze zich gewillig omkopen met ongekoeld bier (anders werd het nat in hun boekentassen). Bij ons wilden ze smeerolie, WD40. Met een even uitgestreken boeventronie heb ik hun gezegd dat ik er geen had. En dat we ook niks te verbergen hadden. Maar vooral het feit dat het net middagpauze was, maakte dat we vrijuit gingen. Een ananassapje en een pintje terwijl ze aan boord waren, was genoeg.

Ik schreef het al eerder: al die eilanden in de Pacific hebben iets uniek. Tonga is ook weer helemaal verschillend van de andere. Het is een onafhankelijk koninkrijk en heeft geen banden met Frankrijk of Nieuw Zeeland. En dat verschil merk je onmiddellijk in de levensstandaard van de mensen. Tonga is arm. Het deed ons denken aan sommige van de Caribische eilanden. Hier waarschuwen ze er zelfs voor dat je moet opletten dat je drankje niet gestolen wordt in een bar.

De eerste avond belanden we in de jachtclub waar een geldinzamelingsactie gehouden wordt voor het plaatselijk ziekenhuis. Ze willen een EKG-machine kopen voor 4000 euro. En ik weet niet of het aan het goede hart van de zeilersgemeenschap lag, of aan de charmes van de lokale verpleegstertjes, maar op het einde van de avond was er 8000 euro opgehaald.

Daarna zwerven we met de kleine armada van de ene mooie ankerplaats na de andere. We vullen onze dagen met snorkelen, duiken, strandjes bezoeken, samen aperitieven, samen eten en veel lol maken met spelletjes als “weerwolven”.

De hoogtepunten:

- Mariner’s Cave. Een grot waar je enkel binnen kan al snorkelend. Je moet twee meter diep duiken en dan vijf meter verder terug boven komen, in de grot. Het is spannend omdat je in een donker gat duikt. We waren bijzonder trots op onze drie kinderen omdat ze dat gedurfd hebben.  Dat de luitenant van een cargoschip ooit het leven gelaten heeft bij een poging om er binnen te duiken, lazen we gelukkig maar achteraf. Hij was te vroeg naar boven gegaan om adem te happen en liep een schedelbreuk op tegen de rotsen boven hem…

- De spannendste ankerplaats om binnen te varen was ‘nummer 13’, in de lagune van het eilandje Hunga. Jim, Adam, Haïke en Ward lagen in de pas met snorkel en dinghy om aanwijzingen te geven hoe we binnen moesten varen en hoe we de kielen rond de koraalrotsen moesten sturen. Sea Level, de catamaran van Jim, was al binnen en had ons gealarmeerd dat er een plaats was waar maar 1,5 meter diepte was. Small Nest was als eerste kieljacht aan de beurt. Daarna durfde Elena ook, en tenslotte kwam ook Tangaroa zonder de bodem te raken door de pas. 

- Het dorpje van Hunga was ongerept en compleet afgesloten van de wereld. Het was er armoede troef. We hebben zoveel mogelijk viltstiften, kleurpotloden, balpennen, blanco papier, boekjes en ander nuttigs dat we op de boot konden vinden in het plaatselijk schooltje achtergelaten. De kinderen zongen voor ons en na de schooltijd speelden onze kinderen nog wat op de speelplaats met de schoolkinderen.

- Het uitvaren van de lagune van Hunga was ook bijzonder. Toen we ‘s morgens vroeg bij hoogwater klaar waren om de smalle en ondiepe pas terug uit te varen, zagen we tot onze verbazing dat er een rots in de pas was bijgekomen. Of neen, de rots bewoog. Het was een walvis! Nee, twee! Eenmaal de pas uitgevaren konden we het goed zien. Een zwanger bultrugvrouwtje werd bijgestaan door een ander bultrugvrouwtje bij de bevalling. Het tweede vrouwtje is er bij om het kalf naar de oppervlakte te duwen, zodat het kan ademen.

- Duiken met de “Hooka”.  Jim van de Sea Level heeft een luchtcompressor op een drijvende band. Daaraan hangen twee luchtslangen waar het motortje verse lucht door pompt en zo kan je tot tien meter diep duiken. We hebben dat met de kinderen mogen doen. Geweldig geestig om zo de zeebodem af te speuren en de kids te introduceren in de wondere wereld van het duiken.

Ik geef meteen nog een prognose mee voor de hoogtepunten van de volgende dagen:
- Twee duiken met flessen en eventueel zwemmen met de walvissen
- Verjaardagsfeestje van Ward en Flor op zaterdag 14 augustus op het eilandje Lape. Al hun vriendjes zijn welkom vanaf 14u.
- Afscheidsetentje met de Elena
- De vele walvissen die we nog zullen zien, want ze zijn hier met een grote groep aangekomen om te kalven…