Foto’s van Nieuw Caledonië

Deze hadden jullie nog te goed, de foto’s van ons verblijf in Nieuw Caledonië:

 

Dagboek van een oversteek: Nieuw Caledonië - Australië - Slot

Het venijn zit 'm weer in de staart. Ons elektronisch
navigatiesysteem is een dag voor aankomst beginnen
flippen. Dat heeft het vroeger ook nog wel eens gedaan, en
toen volstond het om het systeem even aan en uit te
zetten. Nu niet. De GPS viel uit met de regelmaat van een
eigenzinnige klok. En de dieptemeter weigerde zijn dieptes
nog in meters te geven. We lezen nu 'vadem' van het
scherm, en het systeem weigert elke poging tot
verandering. Die diepte, tot daar aan toe, maar de
dreiging om plots zonder positie te zitten in het drukker
vaarwater bij de kust van Australie, bovendien nog eens
bezaaid met riffen, banken en ondieptes, was niet echt
geruststellend. Eerst ons backupsysteem standby gezet
(gewone handheldgps, een papieren niet genoeg
gedetailleerde 'overzichtskaart' en een kaartje van
Bundaberg uit een gekopieerde cruisinggids. OK, met wat
gesukkel zou dat wel lukken. Maar dan wil je toch dat dat
hoofdsysteem terug betrouwbaar werkt, en ga je op zoek
naar de fout. Alles checken. Wat is er veranderd? Vanaf
wanneer is het systeem beginnen flippen? Haike hield net
grote kuis, dus die was verdachte nummer 1. Die gaat een
kabeltje kapot gekuist hebben! Aha! Na een bikkelhard
verhoor liet ik haar terug vrij. Onvoldoende bewijzen. Dan
alle hardwareconnecties gecheckt. Niks. Dan in de software
beginnen zoeken. Vanalles proberen in allerlei menu's, en
zoveel proberen dat je niet meer weet hoe je het terug
gezet kreeg. Argh! Toen ik op de 'reset' knop duwde, ging
het systeem eerst vijf minuten in coma. Na reanimatie op
de rode knop kwam er terug leven in. Maar het systeem was
niet meer zoals ik het kende. Het sprak een andere taal,
en al mijn geliefkoosde instellingen waren verdwenen.
Alles was veranderd, behalve dat de GPS bleef uitvallen en
dat de diepte in vadem bleef. Dan maar naar het derde
level van probleemoplossing. Dat is op
spiritueel/transcendent/bijgelovig niveau. Als ik het
tafeltje in deze hoek hou, dan werkt het misschien terug.
Ja! Nee! Als iemand op het trapje staat, springt het terug
aan. Ja! Nee! Als ik meer dan vijf keer op een knop duw op
het systeem, dan valt het weer uit. Ja! Nee! Als ik de
stroom van het hele navigatiesysteem uitzet en eens goed
vloek terwijl ik het terug aanzet, werkt het misschien
terug. Ja! Nee! Kak!

Na drie uur ben ik een zenuwinzinking nabij en beslis ik
het ding te laten voor wat het is. Haike heeft pizza
gemaakt. We eten beneden want buiten is het
verschrikkelijk koud (20°C). Ondertussen blijft het
systeem maar alarmen piepen. Een rotkind dat om negatieve
aandacht schreeuwt, denk ik nog. Straks level vier van
probleemoplossing: een pak slaag. Als de pizza verslonden
is door onze drie hongerige jonge leeuwen en als Haike en
ik ook een stukje hebben kunnen bemachtigen, ga ik terug
naar buiten. Ik verwacht dat het systeem er helemaal mee
opgehouden is omdat het gepiep gestopt is. Tot mijn grote
verbazing werkt het terug als voorheen. Niet te snappen.
Tenzij dat je zou concluderen dat de oplossing voor het
probleem een stuk pizza eten was. Dat zou nog het meeste
hout snijden.

Een paar uur later, tijdens onze laatste nacht, flipt het
systeem nog een paar keer. Telkens als ik er net naar
kijk, er zelfs niet aankom en denk 'nu gaat het flippen'!
David Copperfield is er maar slappe koffie mee vergeleken.

Nu zijn we in de approach van de haven van Bundaberg. We
zien 'Terra Australis'. Ik heb de reservegps in de hand en
het is hier 15 vadem diep.

Gelukkig heb ik na twee uur slaap vannacht nog de
veerkracht van een Mikado koekje om straks aan te leggen
in een drukke haven op een rivier, de douane-, immigratie-
en quarantainebeamten vriendelijk te ontvangen en ze
rustig hun gang te laten gaan terwijl ze de boot overhoop
halen.

Dagboek van een oversteek: Nieuw Caledonië - Australië - Deel II

Twee dagen gaat het zo door aan dat gezapig tempo, terwijl
we samen zeilen met de Noren van de Go Beyond. Zij hebben
een andere bestemming in Australie (Coff's Harbour), want
ze zijn iets haastiger dan ons om in Sydney te geraken
(Elins moeder komt op bezoek) en dus splitsen onze wegen.
Tot zolang we in radioberiek varen proberen zij ons te
overtuigen mee naar Coff's te varen, terwijl wij hen
proberen te overtuigen om naar Bundaberg te gaan. Met de
onnozelste en absurdste argumenten. Tot het radiocontact
wegvalt, en we elk alleen onze weg verder zetten. We zien
ze terug in Sydney, om samen kerst en nieuw te vieren.

Van zodra we weer alleen zijn, steken de wind en golven
hun kop nog eens op. Vanaf dan gaat het hard. We varen
lang 8 tot 9 knopen (met een knoop stroom in ons gat). Af
en toe spatten de golven tot in de kuip. Geregeld hebben
we een squall op ons dak. Pittig zeilweer, maar genieten
doen we er niet van.

Nu zijn we volledig door het front gevaren, en is het
opnieuw rustig zeilweer. Soms iets te rustig en als we
stroming tegen krijgen gaan we nog maar 4 à 5 knopen...
Het is alsof we in dat laatste stukje nog eens een
samenvatting krijgen van alle weercondities die we in de
pacific gehad hebben.

Voor de rest niet veel speciaals. We doen wat we normaal
doen op zo'n oversteek. De kinderen lezen veel, ze doen
veel schoolwerk, Haike vertelt de geschiedenis van
Australië (die tot opluchting van Flor niet bijzonder lang
is), we bekijken onze planning voor de volgende maanden,
... Ah ja, en we eten ook veel. Alles moet op. Het gaat
nog lukken ook. Als we nu nog tegenslag hebben en een paar
dagen vertraging hebben, gaan we nog met honger
aankomen...

Leuk is ook dat we veel berichtjes krijgen van veel van
onze zeilbuddies. Allemaal volgen ze de oversteek vanop
een andere plaats. De Flash V vanuit de Society Islands,
Tangaroa vanuit Sydney, de Elena vanuit Nieuw Zeeland,
Quartermoon vanuit Nieuw Caledonie, en de Go Beyond (of we
toch niet mee naar Coff's willen varen), op de Grote
Oceaan, nu vijftig mijl zuidelijker dan ons... Geestig.

Ondertussen nog geen enkele andere boot gezien.Ook nog
geen vliegtuig van de douane. De verleiding om 's nachts
geen wacht te doen en gewoon in ons bed te kruipen is
groot, maar we doen het niet, Freek.

We zijn de steenbokskeerkring overgevaren. Je voelt er
niks van.

We vissen niet, want er is eten genoeg.

Telefoon. Het is de Go Beyond. Omdat er zich een storm
ontwikkelt voor de kust van Australië, hebben ze hun
plannen moeten veranderen en worden ze gedwongen uit te
wijken naar een noordelijke haven. Bundaberg! Haha.

Zolang die storm niet beslist om ook naar Bundaberg uit te
wijken, gaat het hier dus allemaal goed. So long.

Dagboek van een oversteek: Nieuw Caledonië - Australië

Jep, we zijn vertrokken. De laatste etappe van het tweede
hoofdstuk van onze reis 'De Pacific'.

We dachten nog wat langer voor anker te blijven liggen bij
de eilandjes ten noorden van Noumea, maar plots was het
daar: een klein weatherwindowtje om vast te grijpen en te
gebruiken. Het zag er naar uit dat het anders nog langer
wachten ging worden, tot na het weekend. We moeten na 48
uur wel even door een front varen, maar we schatten in dat
het niet zo erg zal zijn. De oversteek van New Caledonie
naar Australie duurt 5 à 6 dagen. We mikken op Bundaberg
als aanloophaven.

De eerste 12 uren zijn weer ellendig. Het is hard
inslingeren op erg hoge golven, elkaar snel opvolgend,
recht op onze bakboordflank. Als 's nachts de wind wegvalt
is onze boot weer helemaal een wasmachine en zijn wij de
wasjes op 30 graden. 25 graden eigenlijk. 't Is koud aan
het worden.

Australië heeft wellicht de strengste douane-, immigratie-
en quarantainevereisten ter wereld. Eerst en vooral al dat
gedoe met die visa. En als dat niet in orde is 1000 dollar
per persoon.

Dan eist de douane van Australië dat we onze aankomst 96
uur op voorhand kenbaar maken. Met alle details over het
schip, crew en inhoud. Als je dat vergeet, of niet weet,
word je voor de rechter gesleept.

En dan zijn er ook nog bijzonder strenge regels over
'stoppen onderweg', vooraleer je in een officiële haven
bent ingeklaard. Je kan er boetes voor krijgen tot 50.000
dollar. Het kustgebied van Australië wordt constant
overvlogen door vliegtuigen van de douane. Meerdere keren
per dag kan een jacht gevraagd worden zijn doen en laten
kenbaar te maken. We zijn al benieuwd.

Quarantaine is nog een ander verhaal. Bijna alle
etenswaren aan boord worden afgenomen bij aankomst om
'pests and diseases' te vermijden. Dat maakt dus dat wij
hier tijdens onze oversteek de hele boot moeten leegeten,
en we hadden nog een dag of acht eten voorzien in plaats
van vijf en bij het leegmaken van de 'bilges' hebben we
nog 't een en 't ander ontdekt.. Brood maken we voorlopig
niet meer, omdat we teveel rijst mee hebben. We eten twee
keer per dag warm nu, en zowat elke twee uur één of ander
tussendoortje. Vandaag passeerden al puddingskes, chocolat
brownies, toastjes met paté en augurken, stokbrood met
brie, paëlla, fruitsla en pindanootjes. Straks eten we nog
spaghetti.

De golven zijn intussen dragelijk geworden en we zeilen
aan een aangenaam gezapig tempo recht op ons doel af.
Smakelijk.

Op naar Australië !

Goed nieuws, visum van Haike is OK!

We vertrekken uit d haven van Noumea, en gaan nog een beetje rondhangen bij mooie eilandjes hier.

Van zodra we een goed “weatherwindow” hebben, steken we over naar Australie.

Posities zullen te volgen zijn onder “position”…