Dagboek van een oversteek: Nieuw Caledonië - Australië - Slot

Het venijn zit 'm weer in de staart. Ons elektronisch
navigatiesysteem is een dag voor aankomst beginnen
flippen. Dat heeft het vroeger ook nog wel eens gedaan, en
toen volstond het om het systeem even aan en uit te
zetten. Nu niet. De GPS viel uit met de regelmaat van een
eigenzinnige klok. En de dieptemeter weigerde zijn dieptes
nog in meters te geven. We lezen nu 'vadem' van het
scherm, en het systeem weigert elke poging tot
verandering. Die diepte, tot daar aan toe, maar de
dreiging om plots zonder positie te zitten in het drukker
vaarwater bij de kust van Australie, bovendien nog eens
bezaaid met riffen, banken en ondieptes, was niet echt
geruststellend. Eerst ons backupsysteem standby gezet
(gewone handheldgps, een papieren niet genoeg
gedetailleerde 'overzichtskaart' en een kaartje van
Bundaberg uit een gekopieerde cruisinggids. OK, met wat
gesukkel zou dat wel lukken. Maar dan wil je toch dat dat
hoofdsysteem terug betrouwbaar werkt, en ga je op zoek
naar de fout. Alles checken. Wat is er veranderd? Vanaf
wanneer is het systeem beginnen flippen? Haike hield net
grote kuis, dus die was verdachte nummer 1. Die gaat een
kabeltje kapot gekuist hebben! Aha! Na een bikkelhard
verhoor liet ik haar terug vrij. Onvoldoende bewijzen. Dan
alle hardwareconnecties gecheckt. Niks. Dan in de software
beginnen zoeken. Vanalles proberen in allerlei menu's, en
zoveel proberen dat je niet meer weet hoe je het terug
gezet kreeg. Argh! Toen ik op de 'reset' knop duwde, ging
het systeem eerst vijf minuten in coma. Na reanimatie op
de rode knop kwam er terug leven in. Maar het systeem was
niet meer zoals ik het kende. Het sprak een andere taal,
en al mijn geliefkoosde instellingen waren verdwenen.
Alles was veranderd, behalve dat de GPS bleef uitvallen en
dat de diepte in vadem bleef. Dan maar naar het derde
level van probleemoplossing. Dat is op
spiritueel/transcendent/bijgelovig niveau. Als ik het
tafeltje in deze hoek hou, dan werkt het misschien terug.
Ja! Nee! Als iemand op het trapje staat, springt het terug
aan. Ja! Nee! Als ik meer dan vijf keer op een knop duw op
het systeem, dan valt het weer uit. Ja! Nee! Als ik de
stroom van het hele navigatiesysteem uitzet en eens goed
vloek terwijl ik het terug aanzet, werkt het misschien
terug. Ja! Nee! Kak!

Na drie uur ben ik een zenuwinzinking nabij en beslis ik
het ding te laten voor wat het is. Haike heeft pizza
gemaakt. We eten beneden want buiten is het
verschrikkelijk koud (20°C). Ondertussen blijft het
systeem maar alarmen piepen. Een rotkind dat om negatieve
aandacht schreeuwt, denk ik nog. Straks level vier van
probleemoplossing: een pak slaag. Als de pizza verslonden
is door onze drie hongerige jonge leeuwen en als Haike en
ik ook een stukje hebben kunnen bemachtigen, ga ik terug
naar buiten. Ik verwacht dat het systeem er helemaal mee
opgehouden is omdat het gepiep gestopt is. Tot mijn grote
verbazing werkt het terug als voorheen. Niet te snappen.
Tenzij dat je zou concluderen dat de oplossing voor het
probleem een stuk pizza eten was. Dat zou nog het meeste
hout snijden.

Een paar uur later, tijdens onze laatste nacht, flipt het
systeem nog een paar keer. Telkens als ik er net naar
kijk, er zelfs niet aankom en denk 'nu gaat het flippen'!
David Copperfield is er maar slappe koffie mee vergeleken.

Nu zijn we in de approach van de haven van Bundaberg. We
zien 'Terra Australis'. Ik heb de reservegps in de hand en
het is hier 15 vadem diep.

Gelukkig heb ik na twee uur slaap vannacht nog de
veerkracht van een Mikado koekje om straks aan te leggen
in een drukke haven op een rivier, de douane-, immigratie-
en quarantainebeamten vriendelijk te ontvangen en ze
rustig hun gang te laten gaan terwijl ze de boot overhoop
halen.