Noumea, Nieuw Caledonië

We zijn er. In Noumea. Nieuw Caledonië. De laatste stop vooraleer we Australië bereiken.

Uit Port Villa varen om 5 u ‘s morgens. De eerste halve dag rotgolven, scherp aan de wind varen. Daarna kunnen we halve wind, aan een pittig tempo, op vol tuig doorzeilen. Heerlijk. Champagnezeilen! We schuimen tussen de 7 en de 8 knopen door de Pacific.

We spelen tot de volgende middag kat en muis met de Noorse boot Go Beyond. Zij zijn iets minder lang dan onze boot, maar hebben wel een klapschroef, dus dat maakt het altijd spannend om tegen hen te zeilen. Het plan was om in Lifou te stoppen.

De Go Beyond heeft een persoonlijke Noorse weerman die hun passages in de gaten houdt. We zouden het nooit zelf doen, zo’n persoonlijke weerman nemen (en we zouden het ook nooit kunnen betalen), maar als je in de buurt van zo’n weerman-boot vaart, krijg je ineens ook de meest accurate weerinfo. Hoe stoer ik ook in yachtclubs aan de toog predikte: “You don’t need a weatherman to know which way the wind blows”, tegen alle weermanzeilers, moet ik nu eerlijk bekennen: het is lekker precies te weten wat je te wachten staat. Althans, als het gratis is. Nu, die Noorse weerman liet ons weten dat we beter konden doorvaren naar Noumea in plaats van te stoppen in Lifou.

Plannen veranderen met twee boten tezamen gaat iets minder vlot als je te maken hebt met beleefde Noren en beleefde Belgen die van plan zijn vrienden te blijven. Toen we in de baai van We (Lifou) aan het cirkelen waren, beslisten we om door te varen. Tijdens dat beslissingsproces kreeg de Go Beyond een ware yellow fin tuna aan de haak. Een grote. En omdat we gingen verder varen en die tonijn veel te groot was voor hun frigo, werd operatie “yellowfintuna van Go Beyond naar Small Nest” ingezet. Kwam erop neer om Haïke aan een touwtje achter onze boot te hangen, de Go Beyond dichter te laten varen naar Haïke aan het touwtje, de helft van de vis in een plastic zak naar Haïke te gooien en Haike en de vis dan gewoon terug binnen te halen op Small Nest met het touwtje. Wat we vergeten waren is dat Haïke bijna verdronk toen ze met één hand 3 kilo vis boven het water moest houden, met de  andere hand het touw moest vasthouden, er golven over haar sloegen en ze ondertussen ook nog eens moest zwemmen. Ze ging een paar keer onder. En ze riep iets. We hebben haar toen maar heel snel binnen getrokken aan dat gele touwtje. Ik was niet zeker of ze verkrampte of aangevallen werd door een haai of ander zeemonster. Ik trok zo hard aan het touw dat er iemand achter had kunnen waterskiën. Haïke ging meer onder dan ze boven water was, maar de vis heeft ze niet gelost. Een kwartiertje later zat ze nog wat zeewater uit te kuchen, maar was haar bijna-dood-ervaring verwerkt. We hebben er weer wat uit kunnen leren.

Even later cirkelden de dolfijnen rond onze boten. Niemand zal luidop zeggen dat je dan denkt dat die dieren er écht zijn om mensen te redden. Ze voelen het toch, denk ik. Ik zal het ook nooit zeggen. Maar heb het wel geschreven, haha.

Vroeger zouden we nooit de “rek” gehad hebben om na een geplande dag, nacht en halve dag zeiltocht er nog eens een volledige dag en nacht bij te doen, zonder de geplande tussenstop. Nu doen we dat gewoon. We zijn zeewezens. Bootmensen. Klutsende Nomaden. Vikings. De volgende 180 mijl verpulveren we wel.

Sea Level & Endless Summer

Het was zes uur ‘s morgens, de volgende dag. Ik deed m’n wacht en we kwamen dichter bij de pas om langs de zuidkant van Nieuw Caledonië binnen te varen. En plots hoor ik een conversatie op de radio. Tussen onze goeie vrienden van de Sea Level en de Endless Summer. We hadden Endless Summer al niet meer gezien sinds Bora Bora en de Sea Level sinds Tonga. Er werd wat afgegierd op de radio’s!  Jim schreeuwde zijn geluk door de radio. “Yeeeaaaaahhhhhhhhh Smaaaaaaaaaaaaaallllllllllllllllllll Nnnnnnnnnnnnnneeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeesssssssssssssssssssssstttttttttttttttttttt!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Yeahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh!!!!!!!!!!! ”

En dat allemaal op kanaal 16, het noodkanaal, een paar minuten lang. Toen we overschakelden naar kanaal 14, bleef hij door het dolle heen door de radio schreeuwen. Wat een héérlijk weerzien. Toen ze langszij kwamen hebben we heel lang getoeterd. Héérlijk.

Zeven uur later zijn we met ons nieuw gevormd konvooi (Go Beyond, Sea Level, Enless Summer & wij) Port Moselle in Noumea binnengevaren. Ons anker lag 10 minuten op de grond en toen kwam het hele gezelschap aperitieven op onze boot.

Appelchampagne.

Ik heb er al teveel van op om te herinneren of ik op de blog al uitgelegd heb dat ik ondertussen (vraag het aan een ander, ik wil niet opscheppen,  maar voortreffelijke) appelcider kan maken. In Port Villa had ik 5 liter gebrouwen en die was net klaar en gekoeld. Er zijn zes volwassenen (Jim, Kent, Steve, Manjula, Mads en Elin) stiepelzat van onze boot gesukkeld. Eentje (ikke) moest zijn boot nog herankeren, want lag midden in het kanaal van de drukke haven van Port Moselle. Gelukkig drinkt Haïke niet (want die wordt agressief als ze gedronken heeft) (en voor de mensen die Haïke niet kennen: dat is een grapje want ze lust het niet), en konden we na drie pogingen een goed plekje vinden voor de nacht.

Die breekt nu aan. Slaapwel!