Kupang, West Timor, Indonesië – 5 juli 2011

Ter info: We hebben geen internet hier, dus posten we al onze blogs via satelliet telefoon. We kunnen onze mails en de reacties op de blog dus ook niet lezen… Eenrichtingsverkeer dus, voorlopig.

Het is bijna een jaar geleden dat Haike naar de kapper is geweest.  In Australië heeft ze ervoor gepast omdat een knipbeurt daar 100 dollar kost. Hier in Kupang kost het 4 dollar. Gewapend met een foto van hoe haar haar twee jaar geleden was, stapt ze Salon Chandy binnen, een golfplaten rijhuisje van 4 op 4 meter, om er, een uur later, weer buiten te komen met een fris kopje. Bijna hetzelfde als twee jaar geleden. De kapster haalde er op het einde al haar leerlingen bij en leerde hen: “mode, mode!”.  Haarmode in Kupang zal nooit meer zijn wat het geweest is…

Napa, onze lokale vriend die zich hier ontfermt over al ons papierwerk, komt op bezoek op de boot.  Bij aankomst in Kupang krijg je slechts een visum voor 1 maand, terwijl dat in de rest van Indonesië 2 maand is. Wij wisten dat niet en dat is net te kort voor ons. Hij komt ons een paar oplossingen voorleggen. Eén ervan is onze paspoorten bij hem laten. Hij denkt dat hij een verlenging van een maand geregeld zal krijgen binnen een paar dagen, want hij kent de man van immigratie goed. Daarna zal hij de paspoorten naar ons opsturen. Of als we niet te ver zijn, brengen.  Nog nooit heb ik onze paspoorten ergens gelaten. Paspoorten hier verliezen zou een administratieve ramp zijn, dus het is met een dubbel gevoel dat we het uiteindelijk doen. Het vertrouwen in Napa is groot.

Napa heeft ook zijn gastenboeken mee. We maken een kunstwerkje van onze bladzijde in zijn boek en zoeken samen met hem naar de bladzijden van de Belgische boten die hier eerder waren. Napa is bijzonder fier dat hij kapiteins van over de hele wereld kent, maar in het bijzonder dat hij precies weet dat Captain Thomas (Mercator) en Captain Bart (Bauvier) uit België kwamen en dat hij ze tot zijn dichtste vrienden rekent. Hij glundert als ik hem zeg dat ze beiden mailden om hem hun groeten over te maken.

Nadat ik nog een paar miljoen Rupiahs uit de bankcontact gehaald heb en bij Napa laat om de visa te regelen, zijn we klaar om het krioelend nest van Kupang achter te laten en een eiland verder te varen. Op naar Rote…  Met een knoop in de maag want het is de eerste keer dat we zeilen zonder paspoorten…

Rote, Indonesië – 6, 7, 8 en 9 juli 2011

Korobafo Bay (anchored @ 10' 35' S; 123' 11 E) – 6 juli 2011

Korobafo Bay is een grote lagune, waar we invaren. Onze kaarten kloppen niet, dus varen we op zicht en op dieptemeter.  Korobafo is niks anders dan de aankomstplaats van de ferry die tussen Kupang en Rote vaart. Er is geen dorp noch stad. De kanten van de lagune liggen bezaaid met plastic flessen die dienst doen als boeitjes voor een “zeewierboerderij”. We gaan wat op verkenning met de dinghy en proberen ons beste Bahasa Indonesia, de lokale taal, uit. Blijkt dat wat we vragen en hoe we het uitspreken bijzonder goed verstaanbaar is, want de lokale vissers steken telkens een heel verhaal af in het Bahasa Indonesia. Onze talenkennis is dan weer zo slecht dat we niks begrijpen van wat ze ons zeggen, en dan met een lullig “Selamat tinggal” moeten afdruipen na heel wat proberen.

Na lang zoeken ontdek ik waar het probleem met de zonnepanelen zit. Olivier van Bucks Marine, de Franse ingenieur die de zonnepanelen plaatste, had een perfecte beschrijving gegeven van wat ik allemaal moest testen. Eén van onze twee regulators is stuk, dus zijn we teruggevallen op de helft van onze zonne-energie. Indonesië is wellicht de slechtst denkbare plaats  om het hersteld te krijgen, maar gelukkig schijnt de zon héél hard en kunnen we nog even voort.

Geen nieuws over onze paspoorten. Mmmm.

Unggae Bay, SW of Korobafo Bay (Anchored 10°38.63S 123°09.44) – 7 juli 2011

Er bestaan geen degelijke gidsen voor zeilers in Indonesië. Als ik er zelf eentje zou moeten schrijven zou ik over deze ankerplaats zeggen:

“We anchored west of a wooden fishing construction in 8 meters of water. There is a nice hidden beach and some caves when you go ashore and you walk to the Northern side of the beach. There is a small village with very friendly people. Ask for Martin, the local priest. The anchorage is OK but a bit rolly.”

Nemberala (anchored @ 10° 52.87S 122°49.10E – but tricky! check locals before you go into the reef!) – 8 juli 2011

Nemberala is een pareltje op het eiland Rote, konden we lezen in de Lonely Planet. Het is een surfers paradijs, dat slechts bij weinig Australiërs bekend is. De riffen rond Nemberala zorgen voor één van werelds meest spectaculaire surfgolven.  We wilden dat absoluut zien, maar het was nu ook niet echt onze ambitie om met onze Nest één van die spectaculaire surfgolven te nemen. We moesten dus ergens informatie vinden om Nemberala te bereiken. Napa wist ons over de telefoon te vertellen dat er een andere boot lag die hij ook ingeklaard heeft.

Wat later hang ik aan de lijn met Morgan. De kapitein van “Sugar Daddy”. Een Gunboat 66 (mijn droomboot). Morgan geeft me de juiste informatie om Nemberala te vinden en waar we kunnen ankeren zonder op de riffen te slaan.

We zeilen met een klein lapje genua door een smalle pas tussen Rote en een idyllisch eilandje west van Rote.  Het waait 30 knopen. Dan nog een zeven mijl tot aan Nemberala, waar we een pas door het rif vinden naar een kom waar we kunnen ankeren. Op de kaart liggen we helemaal op het rif. Links, rechts en achter ons breken werelds meest spectaculaire surfgolven. Wow!

Het water is helder blauw, de kinderen zwemmen uren rond de boot.

Nog steeds geen nieuws over onze paspoorten.

Nemberala – 9 juli 2011

Ondertussen waait het hier belachelijk hard. Nog geen 20 meter achter ons ligt het rif. Als ik wakker word van het kraken van de ankerketting, doe ik geen oog meer dicht. Wat als die ketting plots begeeft? En hoe zou het met die paspoorten zijn? Ben ik te paranoïde of heb ik teveel vertrouwen in de mensheid?

Na het schoolwerk van de kinderen (schiet bijzonder lekker op, 1u per dag…) maken we een wandeling (Jalan Jalan) in het dorp. Het is gek. In Kupang lopen er tienduizenden Indonesiërs rond, maar geen toeristen. Hier in Nemberala wonen er misschien 100 locals  en lopen er tientallen toeristen rond. In Kupang ben je een rariteit, hier een andere toerist. Het zijn allemaal surfers. Die het neusje van de zalm gevonden hebben en het voor iedereen geheim willen houden.

Sugar Daddy (de droomboot ‘Gunboat 66’) komt gedag zeggen. Ze hebben een hondje ‘Pickles’ en die speelt bijzonder graag met kinderen. Het duurt niet lang vooraleer Ward en Flor achter de boot zwemmen met Pickles op hun bodyboards. Het hondje geniet er geweldig van. We worden geïnviteerd om later in de namiddag eens langs te komen op hun boot. Het is moeilijk om je enthousiasme te beheersen als je op je droomboot wordt uitgenodigd. We zijn er geweest. Ik dacht dat ik geen levensdroom meer zou hebben, maar ik heb ze bezocht… Jaja…

Wat later gaan we aan land en Napa belt me plots. Zegt dat hij op de ferry zit, onderweg naar Rote. Met onze paspoorten. Hij heeft ze kunnen verlengen. “Are you in Nemberala? I come with your passports”.  Ik kan met m’n geluk geen blijf.

Onze jongens amuseren zich rot op het strand. Ze zwemmen tussen de vissersboten. In elke vissersboot zitten wellicht 10 mensen opeen gepakt. Ze proberen wat te slapen voor ze vanavond terug gaan vissen, maar ze vinden het leuker om naar onze witte jongens te kijken en foto’s te nemen.

Napa, het klein en schriel manneke, die we nog geen week geleden leerden kennen, heeft zijn woord gehouden. Hij staat daar plots op het strand.  Hij heeft de immigratie omgekocht (zo gaat dat in Timor), onze paspoorten verlengd, is naar hier gekomen met de ferry en met een gehuurde brommer helemaal van Ba’a naar Nemberala gesnord. Ik heb dat ventje bijna doodgeknepen toen ik hem zag.