dinsdag 17 juli 2012

Huisdieren

We hebben ze nooit gehad aan boord, huisdieren. Tot groot gemis van de kinderen. Een paar keer was het bijna zover. Een eenzaam katje dat de kinderen zagen zitten langs de kant van de weg in de Caraïben, een hond die van het strand naar ons toe kwam gezwommen in Fiji, een lollige parkiet in een dierenwinkeltje in Zuid Afrika en een grote dikke kakkerlak die door het raampje van Sepke binnen kon glippen in Tahiti… Enkel in het laatste geval vonden de kinderen me een held. In alle andere gevallen een norse spelbederver. Geen dieren aan boord. Teveel gedoe met douane en quarantaine. En dieren horen vrij te kunnen rondlopen en niet op een boot voor 27 dagen aan een stuk opgesloten te zitten terwijl die alle kanten op klutst.
Ik weet niet hoe het komt, maar plots zijn de kinderen er toch in geslaagd dieren aan boord te brengen. Misschien is het omdat we bijna thuis zijn. Of omdat ik veel meer tijd moet steken in het deftig plannen van een tocht want plots moet je rekening houden met getij en stromingen…  Of dat ik me wat meegaander opgesteld heb door de aanwezigheid van Opa. Maar, daar stonden ze plots in één van onze tupperware potten, in het midden van onze tafel: de kikkervisjes.
Het zag er allemaal mooi uit. Een vijftiental dikkopjes die lustig rond kwispelden in een bakje met een groen plantje dat wij vroeger ‘kikkerdril’ noemden, een paar blaadjes en wat stenen. En ik mee boven dat bakje: ‘kijk! die heeft al voorpootjes!’. De biologielessen van Meneer Dehaene kwamen helemaal terug.
Enfin, wij met die dikkopjes door dat Caledonisch kanaal. Alles rustig, alles vlak, dus die beestjes hadden het prima naar hun zin in hun tupperware aquarium. En ook de kinderen genoten ervan om de evolutie van die beestjes te zien. Zelf geef ik het ook niet graag toe, maar ik hing toch ook drie of vier keer per dag met m’n snufferd boven die plastic doos.
Op het einde van het Caledonisch kanaal, in Inverness, hebben we afscheid genomen van Opa, die met het vliegtuig na drie weken aan boord, terug naar huis vloog. Ook een heel makkelijk en leuk huisdier was hij eigenlijk. En een leerrijk huisdier, want elke dag kregen de kinderen Franse en Latijnse les van Opa. En ze vonden het bijzonder leuk.
‘s Anderendaags zijn we uit de laatste sluis gevaren van het Caledonisch kanaal. De boot kwam weer een centimeter hoger op het water te liggen door de overgang van zoet naar zout water, en plots kregen we weer te maken met het onstuimig karakter van de open zee.
Een paar uur voorbij Inverness kregen we opnieuw klappen. Een woelige en verwarde zee. Ward en Flor werden zeeziek en Haike werd zwaar zeeziek. Alle drie lagen ze met een emmertje binnen handbereik in hun bed. Sepke was OK, maar die lag het liefst van al in haar bed met een boekje, dus ik stond me buiten in de ijzige koude vast te houden aan het slingerende schip. Al snel bleek bovendien dat binnenlopen in onze geplande tussenstop (Buckie) niet mogelijk was omwille van de wind en te grote golven aan de haveningang, dus moesten we wel verder… Ellendig was het.
En dan werden we getroffen door zo’n grote golf dat de dikkopjes uit hun tupperware aquarium geklutst werden. Miljaardedju! Daar zat ik dan op handen en voeten. Met verkleumde vingers de spartelende dikkopjes van de kuipvloer te redden en me af te vragen waarom ik van het principe ‘geen huisdieren’ afgeweken was. En ik dacht ook: ‘hé! deze hier krijgt ook achterpootjes!’, ‘zou ik een gemalen zeeziektepilletje in hun water doen?’, en ‘of een droog koekje?’…  Hetzelfde scenario deed zich nog een keer of twee voor. De rust keerde pas terug toen we de haven van Peterhead binnenvoeren. De rest van de bemanning keerde ook terug uit hun warme bedjes en waren meer geïnteresseerd in de kikkervisjes dan de kapitein die 13u weer en ijskoude wind had gestaan en in een ijspegel veranderd was.
We zijn nu nog eens 150 mijl verder, in Newcastle. Slechts 1 dikkopje heeft die wilde tocht niet gehaald (de broertjes en de zusjes vonden dat blijkbaar niet zo erg want ze hebben hem vrolijk opgegeten). Maar het grote nieuws is: er zit nu een volwaardig uitgegroeide kikker op een steen boven het water in de tupperware pot!  Ik leef in doodsangst dat de kinderen morgen suikerbonen zullen willen trakteren aan de hele jachthaven.
03072012dikkopjesIMGP0475

7 opmerkingen:

  1. nog een laatste duwtje, familie kikkermans

    BeantwoordenVerwijderen
  2. zolang ze maar niet in de pan belanden!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. 't is groen en leeft in een tupperware.... Een kikker op wereldreis !

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het zal nipt zijn - groeiperiode. Maar als je geen vis vangt, zijn de kikkerbilletjes een goed proteinealternatief. Had je'r maar een tupperware vol van gehad tijdens de lange lange oversteek.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Het zijn allemaal jongetjes :-) !!! :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. opa was blijkbaar een strenge leraar!!! kijk naar de vinger!!!

    BeantwoordenVerwijderen