Oban, Schotland, 28 juni tot 2 juli

De tocht tussen Port Ellen en Oban heeft iets magisch. Er staat geen wind en het is mistig als we iets na de middag vertrekken. We verwachten pas rond 23u in Oban aan te komen, maar hier worden je vertrek en aankomsttijden gedicteerd door het getij. En het is lang licht, dus dat is geen probleem.

We varen door de Sound of Jura, en nadien door de beruchte Sound of Luing. Het nauwste en moeilijkste punt doen we in potdichte mist terwijl we aan meer dan tien knopen langs rotsen schieten. Op de radar zien we een andere boot naderen en blijkbaar ziet hij ons ook want hij begint te toeteren. We antwoorden ook met onze toeter. We zien elkaar pas als we vlak bij elkaar passeren. De stress wordt eraf gezwaaid, zowel bij hem als bij ons.

In Oban leggen we ons aan een boei. We zijn ingeduffeld in een dikke laag mist en het is opvallend hoe rustig het is.

Stilte voor de storm is het, ja!

Wat volgt is wellicht één van de meest levensbedreigende passages op deze wereldreis geworden.

Vijf van mijn heftigste thuis- en feestvrienden komen de 3 jaar dat we elkaar gemist hebben op 3 dagen tijd inhalen.  Drie dagen grote feestvreugde in het achterkeukentje van het appartementje dat ze gehuurd hebben en dat omgetoverd werd tot een pokerhol. Drie dagen “all in”, niemand die wou “folden”.  Drie dagen Oh Oh Oban. Drie dagen om nooit te vergeten maar waarin bij alle zes de gebeurtenissen van dag één zullen gemixt zijn met dag twee en drie. Drie dagen om te beseffen dat je maar drie minuten nodig hebt om na drie jaar even goeie vrienden te zijn.

“Min moaten, min moaten, ik zie under hirne”

Wanneer ze vertrekken slaat het bij me in als een bom. Het weerzien was zoveel intenser dan het afscheid nemen. Het is niet meer lang voor we elkaar weerzien. We zijn bijna thuis.