Port Ellen, Isle of Islay, Schotland, 25 tot 27 juni 2012

Genoeg stormen gehad in Belfast. Eigenlijk ook genoeg regen gehad. We krijgen hier een bijzonder zware inburgeringscursus vooraleer we terug naar het Belgisch weer keren. De regen valt met bakken uit de lucht, het is koud, het regent en het is koud.
De hygrometer in de boot toont 90 procent aan. Alles wordt wakkig. En het regent en het is koud.
Bon, twee uur voor hoog water varen we uit het haventje van Bangor en varen we in zo recht mogelijke lijn naar Port Ellen. We moeten daarvoor rond de legendarische “Mull of Kintyre”. Hier is menig schip van de Spaanse Armada aan het sukkelen geraakt om later langs de kust van Ierland te pletter te slaan. Als de stroming en de wind hier tegenover elkaar staan, kan het hier spoken.
Wij varen er rustig langs. Op motor, met een dikke twee knopen stroming in de rug. Gelukkig regent het en is het koud. Anders was er geen f*-k uitdaging aan. De hele dag zit ik in dat rotzeilpak, met rotbotten en een rotmuts aan. Ja, dat rond de wereld zeilen vergt het uiterste van een mens. Zeilen in regen en koude. Man, man, man.
Enfin, als we de natuurlijke haven van Port Ellen binnenvaren klaart het weer helemaal op. De zonsondergang is magistraal. We krijgen te horen dat het jachthaventje tjokvol ligt, dus we pikken buiten een mooringboei op waar 2 mooie vogeltjes zaten. Mooie kleine sterntjes.
De rest van de avond hebben we dat koppel sterntjes in de gaten kunnen houden. Er liggen namelijk ongeveer 12 boeien. Op elke boei woont een koppel sterntjes. Het koppeltje die wij van hun boei gejaagd hebben door ons eraan vast te maken vliegt nu een beetje wanhopig rond. Telkens ze proberen op een andere boei te gaan zitten, worden ze luid krijsend door het inwonend koppeltje weggejaagd. Het zou me niet verwonderen dat het dakloos vrouwelijk sterntje nog eens zwanger zou geweest zijn van een Jezus-ei.
Bon, we hebben Ierland dus achter ons gelaten. Schitterend land, fantastisch volk, de beste voetbalsupporters ter wereld, heerlijk groen, maar koud en nat. Nu we in Schotland zijn, kunnen we zeggen dat het ook van dat is. En dat de sterntjes iets minder gastvrij zijn ten opzicht van elkaar.
“This is a perfect day for whisky tasting” zegt onze proef-gids van de Laphroaig distillery. Mijn vader en ik zitten naast elkaar in een zetel nadat we 7 pound neergeteld hebben om 4 whisky’s te proeven. Op een regendag als deze wellicht de beste beslissing ter wereld. By the way: het is ook koud, buiten. Binnen rollen de beste whisky’s ter wereld over onze tong, krijgen we een uitstekende rondleiding door het hele distilleerproces (ik ben zo enthousiast dat ik er nu zelf mee wil beginnen) langs kiemende gerst en brandende turf… Aaaah… We zijn zelfs eigenaar geworden van 3 vierkante voet van hun eigendom…
Buiten: regen en koud, binnen in het lijf: geestrijk en warm. Laphroaig forever!
En omdat dit zo’n leuke eindzin was, zeg ik nu niks meer over de magische tour die we verder rond het eiland Isle of Islay hebben gedaan, de Vikings- en whisky geschiedenis die we meegepikt hebben. Ga er zelf eens heen. Meer dan de moeite waard. En weet: zelfs in de zomer is het nat en koud, maar ze hebben iets gevonden ter compensatie!



Bon, de trouwe lezers van de blog wil ik nog even een gouden tip van de hand doen. Zo’n basisfles single malt Laphroic kost snel meer dan 30 euro. Er is echter een uitstekende ‘blended whisky’, die de ‘overschotjes’ gebruikt van de topdistilleries van Isle of Islay (Lagavullin is er, naast Laphroaig, bijvoorbeeld ook eentje van). De naam is ‘Black Bottle’ voor minder dan de helft van de prijs van zo’n single malt. Bijzonder goeie blend!