Na een fantastische zeildag, aan de zijde van de Sunboy, liggen we aan een kramakkelig ponton gemeerd in Aveiro met op onze teller: 1000 mijl op de kop! Hoera!
Dat hebben we natuurlijk uitbundig gevierd met onze Australische vrienden, Allen en Deb en de kinderen. Terwijl de kinderen zich beneden te pletter lachten met het spel ‘Jungle Speed’, vloeide boven de cava en de rosé. Olé!
Heerlijk zeilen, nieuwe vrienden, veel lachen en gelukkig zijn. ‘t Leven is geweldig. Yeeeeeehaaaaaaaaaaa!
Eenmaal je Povoa de Varzim gewoon wordt, geraak je hier moeilijk weer weg. Onze Engelse buren zijn daar het beste voorbeeld van, die liggen hier ondertussen al twee jaar. We weten niet goed waarom, maar het is misschien een combinatie van factoren. Een analyse.
Het is hier een erg internationale haven en er hangt een bijzonder fijne sfeer tussen de ‘yachties’. Aan onze steiger liggen Portugezen, Spanjaarden, Fransen, Zwitsers, Duitsers, Engelsen, Finnen, Zweden, Noren, Nederlanders, Australiërs en Russen. Iedereen praat met elkaar, zelfs Fransen en Britten zitten hier op elkaars boot met elkaar te kletsen.
Het is spotgoedkoop. Het havengeld is maar één vierde in vergelijking met andere Portugese havens die nog moeten volgen. Omdat we deelnemers zijn van de ARC (Atlantic Rally for Cruisers) krijgen we hier nog eens 50% korting bovenop! Eigenlijk krijg je hier het gevoel dat je geld spaart !
Povoa is een tof stadje, met strand, oud stadscentrum, geschiedenis die tot voor Christus teruggaat, winkelstraten, supermarkten, zelfs de Lidl en een Mac Donalds. Povoa is trouwens maar 40 minuten met de metro verwijderd van Porto, fantastische stad.
Wat ook leuk is: er is hier wifi internetverbinding. Geen gedoe met gsm en kabeltjes, wel gedoe met een internetantennetje en de wokpan (om het signaal beter te kunnen oppikken), maar het lukt ons zelfs te skypen en de kinderen halen hun hartje op met Netlog.
Ook opmerkelijk is het grote verschil tussen Spanje en Portugal, en gezien Povoa meestal de eerste Portugese haven is die je aandoet als je uit het Noorden komt, maakt dit de eerste ontmoeting met die nieuwe, andere cultuur. Bijzonder vriendelijke, beleefde, tikkeltje gereserveerde minimensen (de meeste volwassenen zijn kleiner dan onze kinderen), ze hebben hier lekker eten, heerlijk brood, …
We zijn hier ook bevriend geraakt met onze overburen. Een koppel Australiërs die met 3 kinderen in Engeland hun boot Sunboy hebben gekocht en nu heel rustig terug naar huis varen (ze blijven wel nog een jaar of twee in Europa en de Middellandse zee). Het klikt en er wordt veel gelachen. We gaan vanaf morgen samen een stuk verder zuidwaarts varen. Sepke heeft er dan ook een Australisch vriendinnetje bij. ‘t Is grappig om te zien hoe ze met elkaar communiceren.
Tot zover de analyse. We zouden nog leuke dingen kunnen opsommen. De reden waarom we morgen toch vertrekken is die vervloekte mistsirene. Als die er niet was lagen we hier volgend jaar nog, wellicht.
Tijdens ons verblijf hier in Povoa hebben we ons verder ook nog beter kunnen organiseren en equiperen. Het lesgeven is hier begonnen en dat gaat bijzonder vlot vooruit. Elke voormiddag geeft Haïke de kinderen twee uur intensief les. Het resultaat is dat ze vier keer sneller gaan dan de kinderen in school, blijkt na één week. Hopelijk houden we dat vol.
Gisteren hebben we ook twee plooifietsjes gekocht. We zijn er zo blij mee als kleine kinderen. Opeens is de wereld een beetje kleiner geworden. De kilometers lange wandelingen kon mijn knie niet meer aan (een gebroken teen is lastig, maar dat geneest) en ik moest steeds vroeger forfait geven. Ik kreeg als schrik dat ik de meeste tijd van de wereldreis op de boot zou spenderen. Maar nu met de twee fietsjes: man, man, man, we doen kilometers dat het een lieve lust is! Nooit gedacht nog zo blij te kunnen zijn met een fietsje.
Het koken aan boord gaat ook steeds beter. We hebben eigenlijk een fantastisch cadeau gekregen van de vrienden die onze vorige boot, de Louanne, hebben over gekocht: een Cobb barbecue. Een heel slim barbecue’tje dat je op tafel kan zetten, vastnemen terwijl het brandt, heel economisch is (maar een tiental kolen gaan er in het midden in), en het zorgt ervoor dat je zuinig kan zijn met je gas aan boord… Je kan het zelfs als een oven gebruiken en je kan er zelfs brood mee bakken. Schitterend ding waar je fantastisch mee kan koken. Het bestaat uit 4 onderdelen waarvan je er na gebruik 2 moet afwassen. We zouden het niet meer kunnen missen. Hoe verder je van huis bent, hoe meer je merkt dat de onvervangbare dingen erg waardevol worden. De Cobb is er al één van. Ter illustratie een fotootje van zo’n drie weken geleden met onze Cobb:
Ah ja, nog een reden waarom het hier zo’n fijne marina is: de havenmeester. Bijzonder fijne vent die je zonder probleem een paar uur aan de praat kan houden. Toen ik gewoon even snel ging betalen, stond ik er een uur later nog te filosoferen over het verschil tussen de Spanjaarden en de Portugezen. En toen kwam Haïke plots binnen in zijn kantoor. Een beetje bleek. Ik zag direct dat er een probleem was. Ik wist het zeker toen ze vroeg: “Ga je niet boos zijn?”. Djiezes, wat nu!?
“Sepke heeft bij het afspoelen in het water een onderdeel van de Cobb barbecue losgelaten. Het ligt nu op de bodem van de haven. Zo’n 6 meter diep.”
Papa is vóór het avondeten in het ijskoude water gedoken met duikbril, snorkel en zwemvliezen, midden een school havenvissen, om de Cobb onder de boot te gaan zoeken. Onze Australische buur kwam niet meer bij van ‘t lachen. Sepke moet zowat door de hel geweest zijn, want de opluchting die ik op haar gezicht zag toen ik boven kwam met het stuk Cobb, is met geen woorden te beschrijven. Ze had niet meer gelachen sinds ze het had laten vallen… Ocharme.
Eind goed, al goed.
Missie Lonely Planet Portugal geslaagd. We hebben het laatste exemplaar in de Fnac in Porto uit de handen getrokken van een koppel toeristen die er wat in stonden te lezen. Spijtig voor hen, maar een familie op missie deinst voor niks terug. Ik zie het een dertienjarige op haar eentje nog niet doen.
Verder stond alles in teken van de educatie van de kinderen, op deze eerste schooldag. Ze weten nu bijvoorbeeld hoe je een metrokaartje valideert in Porto, hoe de machtige marktplaats van Bolhao eruit ziet, dat de typische blauwe badkamertegeltjes die de gevels sieren azulejos heten, hoe de typisch Portugese gebakjes smaken, dat obrigado dank u wilt zeggen en dat ze wreed veel geduld moeten hebben als papa en mama in de Fnac op de achterkant van de dvd’s Portugees proberen te lezen om in te schatten of het een goeie film is of niet.
Ze weten ook dat de Mc Donalds hetzelfde smaakt als thuis en de Lidl er vanbinnen overal even triestig uitziet.
Klusjes- en kuisdagen zitten er ook tussen. Op een halve dag kuisen we de boot bijzonder grondig vanbinnen en vanbuiten. Thuis zou dat niet mogelijk zijn…
Verder hebben we het mysterie van de flauwvallende toerentalmeter kunnen oplossen. Enfin, met de hulp van de man die de zonnepanelen heeft geïnstalleerd. Ik bespaar u de details, maar het komt erop neer dat we bij momenten tevéél energie hebben (als de motor draait én de zon schijnt), zodat de alternator het signaal krijgt op te houden. Daar zit ook de connectie van de toerentalmeter: vandaar. De oplossing is meer energie te verbruiken als het voorvalt. En da’s bijzonder vreemd als je gewoon bent steeds heel spaarzaam met energie te zijn op een zeilboot.
Ook nog boodschappen gedaan. Daar ben je snel een paar uur mee kwijt omdat alles te voet te doen is. En als je dan ook nog eens verkeerd loopt heb je helemaal prijs. Gisteren twee uur onderweg van en naar de supermarkt (een kilometer of drie te ver gewandeld). Nu we ze weten zijn, zal het maar een uur duren, de volgende keer.
De kinderen zijn verheugd dat morgen de échte eerste schooldag begint. Ze waren ontgoocheld dat deze met een schoolreis begint en ze geen taken kregen. We gaan nog eens naar Porto. Missie Lonely Planet.
