Port Moselle, Noumea, Nieuw Caledonië

Noumea staat in schril contrast met wat we de laatste weken gezien hebben. Het is een grote en drukke stad, er liggen honderden yachten in verschillende plezierhaventjes, er zijn supermarkten, en auto’s rijden hard over de geasfalteerde wegen. We zijn in een moderne Franse stad. Het enige wat vreemd genoeg niet veranderd is, is het internet. Dat werkt hier ook niet.

De visa-aanvraag van Haïke zit muurvast. We gaan naar de Australische ambassade waar een vriendelijke vrouw ons niet kan helpen. We moeten via internet een aparte aanvraag doen voor de kinderen, dan een mail sturen en afwachten. Terwijl Haïke en de kinderen op uitstap gaan, ga ik naar de MacDonalds. Daar hebben ze het beste internet van de stad, hoor ik zeggen.

Quartermoon

Als ik de laptop openklap in de Mac en op het mcinternet ga en het paswoord mcchicken intik, verslik ik me bijna in mijn vettige mckoffie. Het bovenste mailtje dat ik binnenhaal heeft zo’n rood uitroepteken en is van Sammy en Mike van de Quartermoon. Het heeft als subject: “URGENT - QM lost rig”. Het mailtje was net verstuurd. Ze zijn onderweg naar hier, we verwachten ze vandaag.

Guys,

we are both ok but have dumped entire rig into the drink - FUCK!

Pls can you let coastguard / police etc know that we are expected in case anything goes worse? tried CH16 on handheld (no ship VHF anymore) and no response to pan pan - will keep trying.

we are at: 21.47.54 S 166. 46.35 E COG: 110M SOG: 5 knots for havannah pass. eta at pass @ 5pm. abt 35 nm out.

were beating in 19 knots when tie rod tore up thru deck so we have a hole but have stemmed leak with cushions - no need for assistance yet...

phone will stay on.

Hopefully see you soon, M n S.

Een mast verliezen is een nachtmerrie voor iedere zeiler. En dan nog eens een gat in de boot! Ik ren zo snel ik kan naar de lokale reddingsdienst en contacteer het Marine Rescue Coördination Centre van Noumea. Ik geef alle info door en vraag hen of ze Quartermoon willen bellen op hun satelliettelefoon. Dat doen ze onmiddellijk.

Een half uur nadat ze hun mail verstuurd hadden, hebben ze nu contact met de MRCC en zullen ze gemonitord worden tot ze veilig tot Port Moselle zijn gemotord. Gered door een mailtje… Ze moesten een mail sturen, omdat ze het landnummer niet konden vinden van Nieuw Caledonië. Dat stond in geen enkele gids die ze mee hadden aan boord…

De volgende middag komen Sammy en Mike toe in de jachthaven Port Moselle. Het is een triestig zicht om de Quartermoon te zien binnenvaren met een stompje mast. We vangen hun lijnen op aan het dok. Er wordt gehuild. Ze zijn er allebei niet goed van. Ook wij niet. Het doet pijn als je de droom van een ander ziet stuk gaan. Net op het einde, want Sammy en Mike waren bijna thuis, in Australië. Een nieuwe mast laten plaatsen duurt hier minstens twee maanden, en dan is het te laat om over te varen, vanwege het hurricaneseizoen.

Wat later zitten we op hun boot alles met hen mee te verwerken (met een fles rum). Ze doen uitgebreid hun verhaal. Mike lag net in zijn bed toen hij een geweldig gekraak hoorde. De aanhechting van de stuurboordstag was benedendeks losgekomen en  door het dek naar buiten geschoten. De mast viel met alle zeilen langs bakboordzijde in het water. Mike was erin geslaagd om binnen de drie minuten de dikke metalen stagen door te snijden. Dat was cruciaal, omdat een mast in het water door de golven een gat in de boot kan slaan. Hoe sneller die mast los is en naar de bodem zinkt, hoe veiliger. Mike gebruikte daarvoor een … Hup, ik heb het voor: enkel het Engelse woord kennen… Mike gebruikte daarvoor een “anglegrinder”.  “Une meuleuse” in het Frans. Hoe heet zo’n ding in het Nederlands? Een slijpschijf, denk ik. Een slijpschijf op batterijen met een dunne schijf erop om roestvrij staal door te snijden. Wij, en de meeste andere jachten, hebben een grote tang aan boord om stagen door te knippen. Ik heb dat ooit een keer geprobeerd, zo’n stag doorknippen, en weet dat het geweldig zwaar is. Een dag later ben ik ook zo’n slijpschijf op batterijen gaan kopen en ik ga het vanaf nu elke wereldzeiler aanraden. En als het niet van pas komt om stagen door te zagen, is het een uitstekende tool om een machete vlijmscherp mee te slijpen.

Soit, we zitten dus samen met de Go Beyond en de Ghost op de Quartermoon die fles rum leeg te zabberen.  Een paar uur later liggen we te gieren van het lachen met grappen als: 'you should change the name of your boat to Quartermast!"...

‘s Anderendaags zijn Sammy en Mike helemaal over hun shock heen en zijn ze al volop bezig met hun toekomstplannen.

Grande Terre

Het hoofdeiland van Nieuw Caledonië heet Grande Terre. We huren twee dagen een auto en gaan op pad. Schitterend, de natuur hier. Weer helemaal anders dan de andere eilanden in de Pacific. Nieuw Caledonië kreeg zijn naam omdat het aan Schotland (Caledonië) deed denken. Dat is echt zo. En soms leek het ook op Canada. Machtig!  En het is groot, dat eiland hier. Gisteren reden we meer dan 700 kilometer, en geraakten maar halverwege naar het noorden… Maar het was een prachtige tour.

Samenscholing

Het heeft iets speciaals, in Noumea liggen. Het is de laatste stop voor Australië, en dat betekent dat we veel bevriende boten zien, die ook liggen te wachten op het geschikte moment om over te steken. Het volgende weatherwindow dient zich ten vroegste volgende dinsdag aan. Gelukkig niet vroeger want Haike heeft haar visum nog altijd niet.

Briefje van Flor aan Mika, onze hond

Dag Mika

Hoe gaat het met jou? Ik mis je wel veel. Speel je veel met Finn? Heb
je al een nieuwe Miss Piggy? Laat je soms nog scheetjes als je blaft?
Eet je de boterhammen van de tuinman nog op? En ben je veel verdikt?
Geeft Opa je veel lekkere dingen?

Nu ga ik stoppen.

Groetjes,

Flor

Brief van Ward aan Loetje en Bea, geschreven tijdens de tweede en derde dag van de oversteek van Vanuatu naar Nieuw Caledonië

Beste Loetje en Bea,

Vandaag (16/10/10) 2de dag van de oversteek van Vanuatu naar Nieuw
Caledonië. Land in zicht. Eindelijk na een hevige tocht maar toen we
een halve mijl van de haven van Lifou waren hadden we beslist verder
te gaan maar eerst sprongen Flor, mama en ik in het water om wat af te
koelen. Het was heerlijk en het was 2000 meter diep. Diep hé!? Voor de
rest nu nog een nachtje op de zee slapen en dan zullen we volgens de
berekeningen om 14 uur 's middags toekomen. Joepie.

17/10/10 Yes, we zijn er en er is hier een grote jachthaven met
superveel boten. Wel 200. Echt veel hé! Het was een lekkere hele hete
zon. We hebben de Moo in het water gelegd en nog even gezwommen. Dan
hebben we bezoek gekregen. 's Avonds zei papa dat het ging regenen
morgen.

18/10/10 En zo was het ook. Ik ben wakker geworden om 6 uur of zo en
het regende. Ik kan het weten want nu om 6u 's morgens zit ik jullie
een brief te schrijven!!! Voor de rest nog wat in mijn schetsboek
tekenen en dan wachten tot papa en mama wakker worden en we kunnen
eten. Grrrrrrrggggg. Oh, sorry, ik heb honger. Hahaha.
9u: Joepie we hebben pannenkoeken gebakken voor ontbijt en het was
super lekker. Flor, Sepke en ik hebben ze zelf gebakken en het was
SUPER !

Groetjes,

Ward.

Brief van Sepke aan Oma en Opa, geschreven tijdens de eerste dag van de oversteek van Vanuatu naar Nieuw Caledonië

Liefste Oma en Opa,

Ik heb je beloofd om een lange brief terug te schrijven en hier komt ie dan.

Deze ochtend om 5 uur zijn we vertrokken uit Vanuatu. Papa had
gisteren gezegd dat het tegen de wind in was en dat de golven van
vooraan gingen komen. Dus maakte ik alles vast in mijn kamer. Want als
ik dat 's ochtends moest doen was ik al direct zeeziek. Dus maakte
papa om 5 uur de boei los terwijl wij nog allemaal lagen te slapen.
Toen ik de motor hoorde starten wist ik dat we vertrokken naar
Nieuw-Caledonië. De motor bromde en A Small Nest vaarde uit. Zalig. Ik
werd weer wakker en de boot ging op en neer. Het was net een wieg,
maar toch kon ik niet meer slapen. Ik was benieuwd waar de jongens
waren. De jongens lagen buiten. En papa was ook wakker. Mama lag te
slapen. De jongens hadden genoeg buiten gezeten en gingen in hun kamer
nog wat slapen. Ik vroeg of ik mee mocht komen slapen en dat vonden ze
geen probleem. Ik legde me naast Ward en Flor lag naast Ward.
Gezellig. Mama was wakker geworden. En papa had de vislijn uit
gesmeten. Papa had zo zin in pannenkoeken en vroeg aan mama of ze
pannenkoeken wou bakken. Joepie!!! Mmmm! De pannenkoeken waren zeer
lekker.

Papa ging gaan lezen. Mama ging op de wacht staan en wat lezen. Ward
ging een film kijken met Flor. En ik las buiten mijn boek uit. Flor
had genoeg gekeken en ging gaan slapen. Hij was een beetje zeeziek.
Ward kwam buiten zitten. Ik had mijn boek uitgelezen en legde me effe
neer. In geval dat ik zou kunnen slapen. Ward viel na een tijdje in
slaap. En papa kon zijn slaap ook niet meer trotseren en viel ook in
een diepe slaap. Ik kon niet slapen en begon dus aan een nieuw boek.
Na een hele tijd werden papa, ward en flor wakker. Het was ondertussen
4 uur geworden. Mama haalde frambozen tevoorschijn en we aten ze
allemaal op. Mama had gezegd dat het een rustdag was en daarom mochten
we een film kijken. Je weet wel wat ik ga schrijven: we keken weer een
film. Na de film ging ik buiten aan het stuur zitten en keek hoe
schuin we gingen. Toen besefte ik dat we al gans de dag zo gingen en
ik was niet eens bang. Het was prachtig, de zon ging onder. Ik bleef
daar nog effe zitten en dacht toen: ik schrijf een brief naar Oma, Opa
en Mika. Mijn brief loopt nu ten einde. Ik vond het een lange maar
leuke dag.

Groetjes,

Sepke
XXX

PS: Ik weet al een volgende brief maar dat blijft nog een verrassing.
PPS: We hadden helaas geen vis beet.

Noumea, Nieuw Caledonië

We zijn er. In Noumea. Nieuw Caledonië. De laatste stop vooraleer we Australië bereiken.

Uit Port Villa varen om 5 u ‘s morgens. De eerste halve dag rotgolven, scherp aan de wind varen. Daarna kunnen we halve wind, aan een pittig tempo, op vol tuig doorzeilen. Heerlijk. Champagnezeilen! We schuimen tussen de 7 en de 8 knopen door de Pacific.

We spelen tot de volgende middag kat en muis met de Noorse boot Go Beyond. Zij zijn iets minder lang dan onze boot, maar hebben wel een klapschroef, dus dat maakt het altijd spannend om tegen hen te zeilen. Het plan was om in Lifou te stoppen.

De Go Beyond heeft een persoonlijke Noorse weerman die hun passages in de gaten houdt. We zouden het nooit zelf doen, zo’n persoonlijke weerman nemen (en we zouden het ook nooit kunnen betalen), maar als je in de buurt van zo’n weerman-boot vaart, krijg je ineens ook de meest accurate weerinfo. Hoe stoer ik ook in yachtclubs aan de toog predikte: “You don’t need a weatherman to know which way the wind blows”, tegen alle weermanzeilers, moet ik nu eerlijk bekennen: het is lekker precies te weten wat je te wachten staat. Althans, als het gratis is. Nu, die Noorse weerman liet ons weten dat we beter konden doorvaren naar Noumea in plaats van te stoppen in Lifou.

Plannen veranderen met twee boten tezamen gaat iets minder vlot als je te maken hebt met beleefde Noren en beleefde Belgen die van plan zijn vrienden te blijven. Toen we in de baai van We (Lifou) aan het cirkelen waren, beslisten we om door te varen. Tijdens dat beslissingsproces kreeg de Go Beyond een ware yellow fin tuna aan de haak. Een grote. En omdat we gingen verder varen en die tonijn veel te groot was voor hun frigo, werd operatie “yellowfintuna van Go Beyond naar Small Nest” ingezet. Kwam erop neer om Haïke aan een touwtje achter onze boot te hangen, de Go Beyond dichter te laten varen naar Haïke aan het touwtje, de helft van de vis in een plastic zak naar Haïke te gooien en Haike en de vis dan gewoon terug binnen te halen op Small Nest met het touwtje. Wat we vergeten waren is dat Haïke bijna verdronk toen ze met één hand 3 kilo vis boven het water moest houden, met de  andere hand het touw moest vasthouden, er golven over haar sloegen en ze ondertussen ook nog eens moest zwemmen. Ze ging een paar keer onder. En ze riep iets. We hebben haar toen maar heel snel binnen getrokken aan dat gele touwtje. Ik was niet zeker of ze verkrampte of aangevallen werd door een haai of ander zeemonster. Ik trok zo hard aan het touw dat er iemand achter had kunnen waterskiën. Haïke ging meer onder dan ze boven water was, maar de vis heeft ze niet gelost. Een kwartiertje later zat ze nog wat zeewater uit te kuchen, maar was haar bijna-dood-ervaring verwerkt. We hebben er weer wat uit kunnen leren.

Even later cirkelden de dolfijnen rond onze boten. Niemand zal luidop zeggen dat je dan denkt dat die dieren er écht zijn om mensen te redden. Ze voelen het toch, denk ik. Ik zal het ook nooit zeggen. Maar heb het wel geschreven, haha.

Vroeger zouden we nooit de “rek” gehad hebben om na een geplande dag, nacht en halve dag zeiltocht er nog eens een volledige dag en nacht bij te doen, zonder de geplande tussenstop. Nu doen we dat gewoon. We zijn zeewezens. Bootmensen. Klutsende Nomaden. Vikings. De volgende 180 mijl verpulveren we wel.

Sea Level & Endless Summer

Het was zes uur ‘s morgens, de volgende dag. Ik deed m’n wacht en we kwamen dichter bij de pas om langs de zuidkant van Nieuw Caledonië binnen te varen. En plots hoor ik een conversatie op de radio. Tussen onze goeie vrienden van de Sea Level en de Endless Summer. We hadden Endless Summer al niet meer gezien sinds Bora Bora en de Sea Level sinds Tonga. Er werd wat afgegierd op de radio’s!  Jim schreeuwde zijn geluk door de radio. “Yeeeaaaaahhhhhhhhh Smaaaaaaaaaaaaaallllllllllllllllllll Nnnnnnnnnnnnnneeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeesssssssssssssssssssssstttttttttttttttttttt!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Yeahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh!!!!!!!!!!! ”

En dat allemaal op kanaal 16, het noodkanaal, een paar minuten lang. Toen we overschakelden naar kanaal 14, bleef hij door het dolle heen door de radio schreeuwen. Wat een héérlijk weerzien. Toen ze langszij kwamen hebben we heel lang getoeterd. Héérlijk.

Zeven uur later zijn we met ons nieuw gevormd konvooi (Go Beyond, Sea Level, Enless Summer & wij) Port Moselle in Noumea binnengevaren. Ons anker lag 10 minuten op de grond en toen kwam het hele gezelschap aperitieven op onze boot.

Appelchampagne.

Ik heb er al teveel van op om te herinneren of ik op de blog al uitgelegd heb dat ik ondertussen (vraag het aan een ander, ik wil niet opscheppen,  maar voortreffelijke) appelcider kan maken. In Port Villa had ik 5 liter gebrouwen en die was net klaar en gekoeld. Er zijn zes volwassenen (Jim, Kent, Steve, Manjula, Mads en Elin) stiepelzat van onze boot gesukkeld. Eentje (ikke) moest zijn boot nog herankeren, want lag midden in het kanaal van de drukke haven van Port Moselle. Gelukkig drinkt Haïke niet (want die wordt agressief als ze gedronken heeft) (en voor de mensen die Haïke niet kennen: dat is een grapje want ze lust het niet), en konden we na drie pogingen een goed plekje vinden voor de nacht.

Die breekt nu aan. Slaapwel!