Scawfell Island, Great Barrier Reef, Australië – 7 mei 2011

Onze vloot van vier boten splitst zich op na de onrustige nacht in Percy. Stamper en Sea Level varen naar Mackay om te bevoorraden en Go Beyond en wij varen naar Scawfell Island. Een lange dagtocht van 70 mijl.

Het leuke van het varen met onze vrienden van Go Beyond is dat onze boten zo aan elkaar gewaagd zijn. Ze houden er bijna exact dezelfde snelheid op na. Bij lichte wind zijn zij iets in het voordeel, bij veel wind gaan wij iets sneller. Telkens we samen ergens vertrekken, lijkt het alsof we aan het “matchracen” zijn met elkaar.

Gelijk vertrokken met Go Beyond en na een dag varen gelijke aankomst…

En nu was het weer van dat. Voor zonsopgang vertrokken, 70 mijl later, bij ondergaande zon, draaien we samen Refuge Bay in, in Scawfell. Dramatische kustlijn heeft dat eilandje, met granieten kliffen en steile bergen. ‘s Anderendaags blijven we er nog een dagje liggen, om te gaan snorkelen (helder water, wat nog niet veel het geval is geweest langs de Australische kust). Mooi koraal, we zien terug kleuren onder water en mooie vissen. Toch is het lichtjes paranoïde snorkelen hier. Eenmaal voorbij Bundaberg zijn we krokodillenland binnen gevaren. Meestal komen de bijzonder gevaarlijke zoutwaterkrokodillen (véél gevaarlijker dan haaien, want ze hebben het écht op mensen gemunt, terwijl haaien meer uit vergissing een mens aanvallen) niet zo ver voor van het vasteland, maar het gebeurt. In deze baai werd ooit een groot exemplaar gesignaleerd… Soit. Het was genieten van het snorkelen en de kinderen roeiden non stop de baai rond.

En we hebben Moederdag gevierd. Pannekoeken voor ontbijt en een vrijstelling voor afwas, afdrogen, opruimen en kuisen. Ward maakte een mooi gedicht, Sepke een armband en Flor een schattige tekening. En ik ben een hele dag braaf geweest.

The Percy Isles, Great Barrier Reef, Australië – 6 mei 2011

Knagend schuldgevoel gehad over het niet aanvullen van de blog voor zo lang. Het is elke dag zo’n druk programma geweest, dat er voor schrijven geen tijd meer over bleef… Een schande om jullie te laten denken dat we al meer dan een week onderweg zijn op de woelige golven naar South Percy Island…

Toen we de foto’s zagen die de vrienden van Sea Level en Go Beyond genomen hadden van die wilde passage, schrokken we zelf. De kinderen hebben de hele dag zitten lezen en videospelletjes gespeeld . Haïke deed een middagdutje en ik had me het meest comfortabele hoekje uitgezocht achter het roer aan stuurboord. Het woei 30 knopen, maar de boot deed het prima met gereefde genua en een ruime koers. Af en toe was het schrikken van zo’n grote golf die van achter aangedenderd kwam, maar als die eenmaal onder de boot verdween, viel het allemaal wel mee. Het naar beneden surfen van die golven is ook leuk. Telkens kijken naar de snelheidsmeter om te zien of we ons record konden kloppen. 

Wat onze route langs het Great Barrier Reef naar het noorden van Australië interessant maakt, is dat je ze bijna volledig kan doen in dagtochten en dus geen nachtjes moet doorzeilen. Goed voor het humeur en minder vermoeiend. The Percy Isles liggen mooi halfweg tussen de Keppels en de Whitsundays en zijn dus een populaire stop voor yachties. Zonder boot geraak je er niet.

Na de woelige overtocht ankeren we nog voor zonsondergang aan de lijkant van South Percy Island. De kaarten en de gidsen die we hebben spreken elkaar tegen, het water is troebel en de zon zit al laag, dus blijven we ver genoeg van het strand en de ondiepe riffen om te bekomen van ons heftig tochtje. Nu ja, bekomen. De zee blijft ook binnen de baai voor onrust zorgen en klutst de boot de hele nacht heen en weer. Om vijf uur zijn we klaarwakker een nog geen uur later is het anker op en zijn we onderweg naar onze volgende stop: Scawfell Island. We willen wat tempo in onze tocht noordwaarts krijgen en dan is wind van 25 knopen mooi meegenomen. Ruw, maar snel.

De oversteek van Pearl Bay naar Percy Islands

Zonder woorden…

Great Keppel Island, Queensland, Australië

De eerste ochtend worden we om 6u wakker van het geratel van een ankerketting en een “joehooeeee” die door de baai weergalmt. Het is Quartermoon van Sammy en Mike. Zeven maanden geleden zagen we Quartermoon voor het laatst, toen ze zonder mast in Nieuw Caledonië was toegekomen. Nu ligt ze opnieuw naast ons, met een glimmend nieuw tuig. Het weerzien met Sammy en Mike is heerlijk en intens. De vriendenvloot die in de baai van Great Keppel Island geankerd ligt, telt nu vijf boten: Quartermoon, Go Beyond, Sea Level, Stamper en A Small Nest. Het weer is fantastisch en de sfeer zit er goed in.

In de voormiddag maken we met z’n allen een wandeling op het eiland. Na een dik uur splitsen we op en ga ik met Kent en onze kinderen terug naar de boten. Genoeg gewandeld, vonden we. We kwamen uit aan de andere kant van een lagune en moesten een steile afdaling maken langs een rotsachtige wand. Ward, die voorop liep, gleed plots uit en kwam, net voor een kleine afgrond, ten val. Met zijn hoofd eerst duikelde hij naar beneden, en gelukkig kon hij zich vastgrijpen aan een boom. Hij schreeuwde van de pijn terwijl hij zich, nog steeds met zijn hoofd naar beneden, vastklampte aan dat boompje en twee meter boven de rotsen hing. “Hou je vast! Hou je vast!” riep ik hem toe, terwijl ik vliegensvlug op mijn achterwerk naar beneden schoof en hem even later kon opvangen om op de grond te zetten.  Hij was helemaal bleek en weende van de pijn: “mijn pols, mijn pols”.  Een zware verstuiking, wellicht niet gebroken, werd gehoopt. Het was minstens een halve dag varen naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis…

Gelukkig was dat niet nodig en na een “cold pack” en een goed verband van dokter Haïke, kan hij mee met ons naar het strand in de namiddag.

‘s Avonds wordt de kuip van A Small Nest omgetoverd tot een café en zitten we met 13 man “op ons terras” tot een stuk in de nacht te pintelieren.  Ambiance!

‘s Anderendaags wordt lang uitgeslapen en in de namiddag houden we een petanquecompetitie met onze vloot. Net voor zonsondergang worden Sammy en Mike tot petanquekampioenen gekroond. Sepke en Kent maken appelrabarbertaart en trakteren de vloot op een delicieus dessert.

Dag drie wordt er zoals gewoonlijk aan de boten geklust waarbij we elkaar helpen, maar ook gesnorkeld, gezwommen, gewakeboard, gedonut en gespeeld. En we bereiden ons voor op een lastig afscheid. Sammy en Mike wonen in Australië, dus is Quartermoon thuis. Zij moeten zuidwaarts naar Sydney, terwijl wij ‘s anderendaags allemaal verder gaan naar het Noorden. ‘s Avonds wordt daarom de kuip van A Small Nest omgetoverd tot een restaurant en houden we als afscheidsfeest een “potluck” (iedereen brengt een schotel mee die wordt gedeeld) met 13 man “op ons terras”.

Het is een triestig zicht als we de dag nadien om 6 uur ‘s morgens de kopjes van Sammy en Mike uit hun luik zien piepen om ons uit te zwaaien. We zagen elkaar voor het eerst in Columbia, trokken vier dagen samen op tijdens onze toer door de Galapagoseilanden, we kwamen elkaar zo vaak tegen bij het doorkruisen van de Pacific. We hakten met onze machetes een half (dood) bos bijeen voor de talloze kampvuren op het strand. We hebben uitzinnig gefeest met elkaar in Tonga en Fiji. We voeren samen door de Oneata Passage. We namen hun lijnen aan toen ze huilend en zonder mast in Noumea aankwamen. Toen hun boot mastloos in Noumea lag, vlogen ze over naar Sydney en kwamen ze op onze boot logeren en vierden we samen nieuwjaar onder het spectaculair vuurwerk. Sepke en Sammy leken soms zussen van elkaar, onze jongens waren zot van de vele watergevechten met “you fat monster” Mike.  We hebben het meest intense en mooiste jaar van ons leven, met de meest intense en mooiste emoties zo vaak met elkaar gedeeld… Opnieuw een afscheid van vrienden voor het leven…  So long, QM !

Gladstone, Queensland, Australië

Negen dagen geen winkel meer gezien na we Bundaberg verlaten hadden, dus was het tijd om naar de dichtstbijzijnde stad te varen, Gladstone. Om 6 uur trokken we ons anker uit de modder van Pancake Creek. Gisteren zagen we nog onze vrienden van de Stamper vastvaren op een ondiepte, dus gingen we maar met hoog water de kreek uit. Go Beyond ging met ons mee.

Als ons eten niet op was geweest waren we wellicht nog een paar dagen blijven liggen. Omwille van het weer. Het blies al een paar dagen 25 knopen en nu was het aangesterkt tot 30 knopen. De honger was groter dan de weerzin tegen die harde wind, klutszeeën en zeeziekte dus hadden we ons goed voorbereid op een wild tochtje. Met enkel een gereefde genua vlogen we richting Gladstone. A Small Nest is geweldig in topvorm met de nieuwe antifouling en dat maakt dat we tegenwoordig altijd ruim voor onze ingeschatte aankomsttijd aankomen.

Toen we in november in Brisbane waren, onderweg naar Sydney, ontmoetten we het Australische koppel Brad en Maryke van de Tuan. We geraakten aan de praat omdat de Tuan, net zoals A Small Nest, een Beneteau Oceanis 46 is. Eén van de eerste die in Australië werden opgeleverd. We hadden toen een geweldig gezellige drink samen en we hadden beloofd contact met elkaar te onderhouden. Maryke, die van Nederlandse afkomst is, heeft 40 jaar geleden ook een zeiltocht rond de wereld gemaakt met haar ouders. Dàt waren nog eens wereldzeilers! Met sextant. Zonder GPS, zonder elektronische kaarten noch accurate weerberichten. Onze wereldreis is daar maar klein bier mee vergeleken.

Brad en Maryke wonen in Gladstone en we werden met open armen door hen ontvangen. We werden verwend met een heerlijke barbecue op hun terras met wellicht het mooiste zicht van heel Gladstone. Voor ze op weekend vertrokken, hadden we ook nog eens samen lunch op onze boot. Echte zeilers en reizigers, je voelt het aan alles. Als klap op de vuurpijl mochten we ook nog eens hun auto een hele dag gebruiken. Zo hebben we Gladstone kunnen bezoeken en de voedselvoorraad aan boord nog eens kunnen aanvullen, om de komende weken wat voort te kunnen in de Whitsundays en de eilanden bij het Great Barrier Reef.

Zondagochtend kreeg het getij ons opnieuw vroeg uit de veren en vertrokken we om 6 uur om door de ondiepe Noordelijke passage van Gladstone te varen en zo een stuk af te snijden van onze route naar Great Keppel Island.

We hebben een heerlijke zeildag gehad. Samen met Stamper en Sea Level, en volle spinnakers.