5, 6, 7 en 8 juni 2010 – De ronde van Rangiroa

In een oud boekje hebben we een uniek tourtje gevonden rond het atol van Rangiroa. Voor de rest staat het nergens beschreven. Het is dan ook niet verwonderlijk dat, na we onze mooie ankerplaats voor het voor renovatie gesloten Kia Ora Hotel verlieten, niemand meer zagen.

Drie uur lang doorkruisen we het atol van Rangiroa naar de zuidkant, heel waakzaam voor ondieptes en koralen. Bij slecht weer of ‘s nachts zou het kamikazewerk zijn. Buiten een paar squalls die het ons komen moeilijk maken, verloopt alles goed. Om 12 uur bereiken we de motu (een eiland van een atol) Faama en ankeren op 15°14’1S en 147°42’3W.

MOTU FAAMA

Als we een half uurtje later met de Moo het eilandje aandoen, merk je gewoon aan de hoeveelheid foto’s die je aan het nemen bent, dat dit één van de mooiste plaatsen is waar je ooit bent geweest. Wonderbaarlijk mooi. En het toppunt is: we zijn hier helemaal alleen. Het is een onbewoond eilandje, er is geen enkele andere boot noch ziel en als je rond je kijkt zie je geenenkel spoor van beschaving. Ah, wat een paradijs.

Vanaf het moment dat je het strand bereikt, zie je kleine black tip reef sharkjes rondzwemmen. Er is een beschermde ondiepte bij de monding van de hao (een kanaal tussen twee motu’s) waar de babyhaaitjes opgroeien. Een haaiencrèche, eigenlijk! Ze zijn dertig centimeter groot en zien er net zo uit als de volwassen exemplaren van meer dan 2 meter. De kleintjes zwemmen zonder vrees rond je voeten in het ondiepe water.  Het is eigenlijk nog mooier dan bij het snorkelen of duiken een volwassen exemplaar te zien.

We maken wat later een kampvuurtje op het strand. We kappen met onze machete een kokosnoot open, drinken het heerlijk sap en eten de hele noot op. We zwemmen en lopen rond in ons blootje, want de dichtstbije mens is minstens 30 km hier vandaan.

Terug aan boord spelen we verder ‘wilde’, bakken 5 hamburgers op ons barbecuetje (de Cobb) en pletten ze vervolgens tussen onze baguettes. Als dessert smelten we marshmallows op een stokje boven de kolen. Opnieuw een topdag.

MOTU OTEPIPI

‘s Anderendaags gaan we verder naar het oosten door het atol. We passeren Motu Mauahatea waar we een paar bungalows zien staan van het Kia Ora Sauvage (speciaal onderdeel van het Kia Ora Hotel, waar ze de gasten op een onbewoond eiland droppen in een bungalowtje). Er is nu helemaal niemand, want het Kia Ora Hotel is in 2010 gesloten voor renovatie.

We vervolgen onze route langs de kust tot een van de volgende eilandjes: Motu Otepipi. Dat was ooit bewoond. Er staat een kerkje uit de 18de eeuw dat mooi bewaard is gebleven. De ramen en de beelden zijn nog intact, de banken staan nog netjes op zijn plaats en op het altaar ligt nog een gebedenboek in het Polynesisch. Uit alles wat er nog is, maken we op dat de laatste mis hier in het jaar 2000 moet geweest zijn. Dat de boel al 10 jaar lang zo heel is gebleven, zonder vandalisme, zou bij ons ondenkbaar zijn. We wandelen langs een padje achter de kerk verder zuidwaarts door de jungle en komen aan de oceaankant van de Motu uit. Prachtige rotsen zien we daar. We worden er overvallen door een squall en als we in de gietende regen terugkeren naar de andere kant zien we dat de Nest hevig ligt te beuken in de branding. Er is een noordenwind opgestoken en daardoor liggen we hier aan lagerwal. We beuken met de Moo door de branding en maken ons klaar om zo snel mogelijk te vertrekken. Hier is het niet veilig om de nacht door te brengen.

         Crab de Coco, normaal gezien komen ze ‘s nachts uit hun holen om kokosnoten te eten, maar hier hebben
ze blijkbaar niks te vrezen.

MOTU PARAI

We varen 14 mijl verder, naar de noordoostkant van het atol en ankeren er in 7 meter diepte tussen de koralen, zo dicht mogelijk tegen Motu Parai, voor beschutting tegen de noordenwind en de  squalls. Ook hier is geen ziel te bespeuren. We barbecueën nog eens tot groot plezier van de kids, want als dessert mogen ze nog eens marshmallows op een stokje prikken.

We gaan allemaal vroeg slapen en ‘s anderendaags vroeg gaan we aan land. We kappen een paar kokosnoten uit de bomen, hakken ze open met onze machete, terwijl we zelf zowat opgegeten worden door muggen. Hoe lang moet het geleden zijn dat die mensenbloed gedronken hebben?  We snorkelen terug naar de boot, met Haikes hoofd uit de dinghy achter ons aan. Een black tip haai schrikt zich een hoedje als hij plots vier zwemmers en een hoofd uit een bootje ziet passeren en maakt zich snel uit de vinnen.  Aan boord maken we kokosrotsjes die we bakken op de Cobb.

Vanmorgen werden we wakker van… de stilte. Er was geen zuchtje wind, het leek wel of we op beton lagen.  Geen rimpel in het water.

NAO NAO

We varen naar het kleine eilandje Nao Nao in het midden van het atol. Het is uitkijken voor de koraalrotsen die niet op de kaarten staan, dus hijsen we Haïke in de mast en zetten we de jongens op het voordek. Maar goed ook, want we weten zo een bombie (koraalrots tot net onder de oppervlakte van het water) maar net te ontwijken.

In Nao Nao zijn de omstandigheden ideaal om er even voor anker te gaan en errond te snorkelen. Tientallen black tip sharks komen geïnteresseerd kijken naar ons, ze komen dicht. Twee schitterende filmpjes kunnen maken die we zullen uploaden als er internet te vinden is.  We zien een familie white spotted eaglerays (ze zijn ook met vijf en het kleintje bleef heel herkenbaar zo wat achter de rest treuzelen tot de papa hem wat kwam opjagen), en bijzonder veel koraalvissen.  Terwijl we onze spaghetti eten, zwemmen de roggen en de haaien rond de boot. Het lijkt wel of ze willen dat we terug met hen komen zwemmen.

Black Tip Reef Shark die ons komt inspecteren.