Gesukkel in het paradijs

‘t Is vreemd hoe iets perfects ook plots kan omslaan naar iets minder perfect. Kort samengevat (want de goesting om te bloggen is even weg):

- We gaan nog een heel dure cheeseburger eten in het lokale restaurantje, omdat we vinden dat we het verdienen na zo lang blikvoer te eten. Waar het vorige week een heel lekkere was, trok het nu absoluut op niks. We werden aangevallen door vliegen en de frieten waren vettig en aangebrand. Weggesmeten geld (je kan er in een sterrenrestaurant voor gaan eten) en een zware maag.

- Samen met 3 andere yachties (Brad, Cath en Jay van de Australische boot Ghost) een ‘driftdive’ gemaakt met een instructeur van een lokale duikclub. Bedoeling van zo’n driftdive is dat je begint bij de pas buiten het atol, en dan meestroomt met het getij naar binnen. Je betaalt redelijk veel voor zo’n dive (60 euro, na onderhandelen), dus je verwachtingen liggen hoog. Ik ga alleen want Haïke mag niet duiken met het atol op haar rug. Wel, toen ik met de vier anderen het water in ging aan de buitenkant van de pas, was er géén getij. We zijn tot halverwege de pas gepeddeld op 25 meter diepte, en zijn dan terug uit de pas gestroomd door het tegentij. Uitgespuwd door het atol in de oceaan. We hebben ook bijna niets gezien (onze snorkeltrips waren spectaculairder). Het hoeft niet gezegd dat we allemaal bijzonder ontgoocheld waren (en na serieus onderhandelen met de duikclub moesten we maar 40 euro betalen omdat ze de driftdive verkeerd hadden ingeschat– net waar wij hun kennis voor ingehuurd hadden, want iedereen had eigen materiaal).
 

- Eenmaal doodmoe terug op de boot (van het vele peddelen), nog steeds de reflux van vettige hamburger onderdrukkend, snijdt Sepke zich aan een gebroken stuk glas. Het bloed vloeit langs alle kanten. Een diepe snee. Haïke ziet onmiddellijk dat het moet genaaid worden. Na wat twijfelen of we het zelf gaan hechten of niet, beslissen we toch de lokale dokter op te zoeken, voor alle zekerheid. Haïke en Sepke nemen de taxi van aan het dinghydok tot de dokter, 14 km verder. De dokter zou je met moeite van tussen een paar truckchauffeurs herkennen, maar hij slaagt in zijn job. 

Een paar uur later zijn ze terug. 4 draadjes/hechtingen door de snee in haar pink. Sepke zegt veel minder dan ze gewoon is. Ze heeft veel pijn gehad, mag 10 dagen niet zwemmen en gaat vroeg slapen.

- We zoeken dan maar zelf het geluk op en staan bijzonder vroeg op om naar de “Blue Lagoon” te varen, 15 mijl verder in het atol. Het heeft veel goed gemaakt. Prachtige lagune en we worden er omsingeld door tientallen black tip reef sharks.

Om 17u zijn we terug op onze ankerplaats en hebben de mensen van de Ghost op bezoek. Geweldig gezellige aperitief die uitloopt in een lange avonddrink…

Morgenvroeg gaan we verder. We kennen Rangiroa nu heel goed. De ups én de downs. Next!