Van Rangiroa naar Tetiaora, naar Moorea, naar Tahiti…

11 juni 2010
Het is een dikke 200 mijl van Rangiroa naar Tahiti. We vertrekken dus ‘s morgens vroeg om zo maar 1 nacht te moeten doorzeilen. We zijn iets te vroeg aan de westelijke pas van Rangiroa, en het tij is nog volop naar buiten aan het stromen. Er is gelukkig weinig wind en de condities zijn goed, en nog lijkt het alsof we met onze Nest aan een gigantische snelheid door de pas wildwaterraften. Met vier knopen stroom extra in de rug worden we uit het atol de zee in gespuwd.

Tot onze verrassing kunnen we toch nog een halve dag zeilen (er was weinig wind voorspeld, en we dachten bijna het hele eind te moeten dieselen).  ‘s Avonds hebben we Koen van de Flash V aan de lijn. Of we onderweg geen stop willen inlassen in Tetiaora, een klein atol 30 mijl boven Tahiti, dat eigendom is van Marlon Brando. Het schijnt er mooi te zijn en nooit bezocht te worden door andere boten. Daar willen we natuurlijk heen. Op de kaart vinden we 1 ondiepte waar we wellicht kunnen ankeren in kalme omstandigheden.

12 juni 2010
‘s Anderendaags tegen de middag komen de Flash V en wij op hetzelfde moment in Tetiaora aan. Maar op ons potentieel ankerplaatsje was het niet 10 maar 70 meter diep. Te diep om te ankeren. We zoeken naar een andere ankerplek, varen een paar keer heel dicht bij het rif, maar vinden er geen. De twee boeien, die ons ook geschikt leken, waren ingenomen door twee catamarans die we moeilijk konden wegjagen. Pech.

Verandering van plan dan maar. We laten de eilandjes, die Marlon Brando kocht toen hij er verbleef tijdens de opnames van The Bounty, achter en varen naar Cook’s Bay in Moorea. We willen de overgang van de compleet desolate Tuamotu’s naar het drukke Papeete in Tahiti geleidelijk laten gebeuren, en dus eerst even wennen aan het geluid van auto’s, scooters en toeristenbootjes in Moorea. We vinden er de Tangaroa terug in de ankerbaai (waar kapitein Cook dus ook gelegen heeft) en chirurg Wierd komt even op huisbezoek om de wonden van Haïke en Sepke te inspecteren. Tien op tien. Het geneest bijzonder goed.

We werden door de drie mannen (2 Belgen en een Brit) van de Flash V uitgenodigd om er ‘s avonds witloof met kaas en hesp te gaan eten. Dat was wellicht al een jaar geleden dat we dat nog eens gegeten hadden. Voor mij was er een pintje bij. Dat was wellicht al 3 weken geleden dat ik nog een pint gedronken had. Hoe gemis tot intens genieten kan leiden. Ongelooflijk.

13 juni 2010
We verkennen de baai, vinden een tankstation en een supermarktje en vieren vadertjesdag op de boot. Bijzonder geestige dag. In de namiddag hebben we Hugo en Koen (de 2 Belgen van de Flash V) op de koffie, vervolgens de aperitief en tenslotte op de borrel. Bijzonder gezellig.

14 juni 2010
We vieren Haïkes verjaardag, we verlaten de Tangaroa en de Flash V en varen naar Tahiti. We hebben geen eten meer aan boord en moeten dringend terug aanvullen.  Het was sinds de Atlantische kant van Panama geleden dat we nog eens in een haven waren binnengevaren en aan een steiger hadden aangelegd, dus we waren benieuwd of we dat nog konden. Met de kont achteruit zijn we vlekkeloos aangemeerd aan Le Quai d’Honneur in Papeete.  Ons bootje is tot in Tahiti gevaren. We klaren vlotjes in bij de immigratie en de douane. De havenkapitein vertelt tijdens het papierwerk dat het bijzonder slecht gaat in België en hij wijst naar zijn TV. Het zal een pijnlijke scheiding worden, zegt hij. En hij heeft medelijden omdat we Belg zijn. Dat gevoel wordt bij hem helemaal compleet als hij wat later vraagt in welke groep België zit bij de wereldbeker voetbal…

We wandelen heel Papeete door, eindigen uiteindelijk in de supermarkt Champion waar onze ogen bijna uit hun kassen vallen. Kijk, sla! En daar een bloemkool! Oh, nectarines! En worst! En kaas! Alles is drie keer zo duur als thuis, maar het telt even niet. We gaan er buiten met 3 volle plastic winkelzakken waar we 180 euro voor betaald hebben. Maar de ijsjes die we daar gekocht hebben en aan het water bij de kajakclub hebben opgeslokt, waren de beste ter wereld.

‘s Avonds gaan we naar een pleintje waar verschillende kraampjes staan met eten, tafeltjes en stoeltjes. Het is eigenlijk een bijzonder gezellige en grote eetmarkt. We eten erg lekker (chinees of kip met friet) voor relatief weinig geld. De jeugd hangt er wat rond op de open ruimte voor de kiosk, ze breakdansen er wat, jongleren voetbalkunstjes met de bal of roken een sigaret achter een bosje.

Na zijn eten staat Flor (7) recht, gooit zijn teensletsen af en gaat blootsvoets naar het groepje voetballers. Ze zijn allemaal minstens dubbel zo oud als hem, maar nog geen minuut later staat hij met die gasten voetballen. Het leek wel of hij ze al jaren kende en zij vonden het geestig om met zo’n blond lefgozertje te spelen.