27-29 juni : Huahine

De overtocht van Moorea naar Huahine…

… is er eentje om snel te vergeten. Om 19u vertrekken de Elena, Flash V, Tangaroa en Small Nest uit de baai om te ontdekken dat het een hele nacht te weinig wind is om te zeilen en de golven groot en bijzonder vervelend zijn. Iedereen wordt serieus door elkaar geschud, tot de volgende ochtend wanneer we door de Avamoa pas binnen het rif van Huahine varen.

We varen voorbij het dorp Fare en volgen de prachtige kust van Huahine naar beneden. We ankeren aan een klein strandje en de rest van de dag rusten we en gaan we snorkelen aan het rif. Vele koraalbommetjes waar Nemo- en andere kleurrijke visjes wonen. We zien ook twee “white spotted stingrays”, maar ze hebben schrik van ons en maken zich snel uit de vleugels.

Yoghurtbaai

Wellicht is er in het baaitje waar we liggen in de hele geschiedenis nog nooit zoveel yoghurt gemaakt als de eerste nacht dat we er liggen. De Flash V kocht er eentje in Papeete, de Tangaroa in Moorea en de Elena hier in Huahine. Ons exemplaar hebben we al lang geleden in Portugal gekocht, en we hebben er sindsdien bijzonder veel reclame voor gemaakt. Vannacht liggen hier dus vier boten (de enige vier die hier liggen trouwens) elk een liter yoghurt te maken.

Pech onderweg

Iedereen is vroeg op en de yoghurtvloot beslist om vijf mijl verder naar de baai Haapu te varen waar ook een dorpje is. Onderweg passeren we een hotel met hutjes op het water en het lukt ons om de wifi van het hotel op te pikken en onze mails binnen te halen, terwijl we wat rondjes cirkelen. Ondertussen horen we op de VHF dat de Tangaroa, die een paar mijl verder achter de Elena vaart, problemen heeft. Motor oververhit. Warmtewisselaar stuk, de koelvloeistof loopt eruit. Ze gaan snel ankeren op een plek waar nog een paar andere boten liggen. De Elena gaat even verderop checken of de Haapu baai de moeite is en wij wachten ondertussen bij de Tangaroa. Ook een mooi plekje hier, denken we, en wat later komt de Elena terug om het hoekje piepen. Beter hier dan verder, zeggen ze.

C’est qui?

Er komt een vriendelijke Polynesiër in een kajak langs om ons uitnodigen op “zijn strand”. De papaya’s liggen er voor het grijpen, zegt hij. Op onze zoektocht naar fruit passeren we een paar schitterende vergezichten op de baai en wat later komen we die Polynesiër, Seki (eerst dachten we “c’est qui?”), opnieuw tegen. Blootsvoets aan een sneltempo. We hadden al een paar bananen en wat sterfruit gevonden en na wat babbelen met Seki (wat eigenlijk ‘zwart’ wilt zeggen), toont hij ons een pompelmoezenboom. De rest van de wandeling is voor mij minder plezant want ik sukkel achter Seki en Haïke aan, die aan zijn blootsvoets sneltempo naar het volgende vergezicht stappen, met een grote zak vol zware pompelmoezen op mijn rug. Als ik hen hevig zwetend weer bijgehaald heb, vertelt Haïke me dat hij haar situatie geanalyseerd heeft (dat we ongeveer vijftien jaar samen zijn en dat ze moet opletten dat ik heel binnenkort niet met een fris groen blaadje zal gaan lopen). Hij zegt ook drie gaven te hebben: ten eerste kan hij borstkanker genezen, ten tweede kan hij zien of een koppel zal samenblijven en ten derde hoe rijk iemand is. En dan begint er bij mij plots iets te dagen. “De Polynesische Penis”! We hebben hem gevonden!

Zeven of acht jaar geleden heeft Thomas Siffer ook rond de wereld gezeild met vrouw Els en dochter Luna. Hij heeft dezelfde klassieke route rond de wereld gevaren, en dan kom je wel vaker op dezelfde plaatsen. Maar hier, langs de 20 kilometer lange kustlijn van Huahine, precies op hetzelfde strandje belanden, bij dezelfde man (Seki), da’s wel een bijzonder toeval, te danken aan de kapotte warmtewisselaar van de Tangaroa. Ik citeer het stukje uit zijn boek “Land in Zicht” over dit strand:

Maandag 7 juli – Dag 339 – Motu Viaorea – Huahine – De Genootschapseilanden

Els was hondsdepressief nadat een Polynesiër aan het strand haar situatie geanalyseerd had. Ik vat het even kort samen: ‘Eén: je man loert naar jonge vrouwen en gaat vreemd omdat jij er oud uitziet. Twee: je vriendin (Christine) ziet er veel jonger uit dan jij. Drie: met vrienden niets dan last.’ Waar hij aan toevoegde dat hij op oudere vrouwen valt en dat hij morgenochtend als Els alleen naar het strand zou komen nog iets bijzonders zou onthullen. Ja ja, zijn Polynesische penis zeker. En van zo een doorzichtige verleidingstruc is mijn vrouw helemaal van de kaart?

(‘Land in Zicht’ – Thomas Siffer)

Op het risico mijn vrouw kwijt te raken, ga ik alleen terug naar de boot met de pompelmoezen en haal het boek van Thomas om te checken of het verhaal van de Polynesische penis zich wel degelijk hier had afgespeeld. Jazeker en Seki kan er hartelijk mee lachen als we het hem wat vrij vertalen. Zijn oogjes fonkelen nog als hij de foto van Els ziet…  Ja, ja, c’est lui!

Spelletjes

In de namiddag komt Seki nog aanzetten met een grote zak papaya’s en limoenen en tot het ondergaan van de zon spelen we samen met hem en de yoghurtvloot petanque op het strand.

’s Avonds houden we drink op de boot voor de volwassenen van de Flash V, Elena en Tangaroa. Sepke en Ward gaan babysitten bij de kindjes. We houden een yoghurtproeverij om te bepalen welke boot de beste yoghurt maakt. Flash V wint ruimschoots, met bijna alle stemmen van de aanwezigen, en wij ontdekken dat we sinds Portugal zure yoghurt eten. De yoghurtsmaak wordt rijkelijk doorgespoeld met rode en witte wijn en we lachen ons een deuk bij het spel “Who’s the man?”. Geestig dagje.