30 en 31 mei 2010 - Dag 309 en 310 - Ahé

Er wonen geen tweehonderd mensen in het dorpje van Ahé.
Een paar straten, een paar huizen, twee kerkjes, twee
winkeltjes, een schooltje, het gemeentehuis en een medisch
postje. Da's al. Internet hebben ze hier niet. Tenzij aan
de andere kant van het atol, in het enige pension.
Anderhalf uur verder, met een speedboot. We wilden er
vandaag met onze Nest naartoe varen, maar er razen continu
squalls over ons heen en dan is de zichtbaarheid niet goed
genoeg om op zicht tussen de koraalchampignons te varen.
Morgen misschien, zeggen we op ons Pacifics. Ondertussen
blijven we op onze honger zitten want we hebben het
filmpje van Man Bijt Hond nog niet kunnen zien, en onze
outbox zit vol met mails die we willen versturen.

Mensen doen hier eigenlijk niets tenzij werken (parels of
copra), van hun paradijs genieten vanuit hun huisje en tv
kijken. Voor de rest gebeurt hier niks. Geen cinema, geen
toneel, geen café… niks. De cultuur is eigenlijk dat er
geen cultuur is. Niemand voelt zich daar slecht over en ze
bekijken ons raar als we vragen of ze dat niet missen.

De kinderen komen elke namiddag, na school, op de kade
spelen, want ze krijgen nooit huiswerk. Sepke, Ward en
Flor integreren zich erg makkelijk bij de kids, ze
volleyballen en zwemmen samen, Sepke maakt met haar nieuwe
vriendinnetjes armbandjes. De kinderen zijn gefascineerd
door de kleur van ons haar, door het haar op onze armen en
de kleur van onze ogen (bij hen zijn er enkel bruine
ogen). Ze verwonderen zich over het dragen van een bikini
(zij dragen hier gewoon hun kleren om te zwemmen), en zijn
helemaal gechoqueerd als we hen vertellen dat er zelfs
monokini- en naaktstranden bestaan bij ons.

Allemaal zijn ze bijzonder geïnteresseerd in ons. Ze
vinden het fantastisch als ze een bezoekje mogen brengen
aan onze boot. Ze vragen, bij het zien van onze kaart,
waar België ligt, hoe de radar werkt, waarom we twee
sturen hebben, waar ons water zit en hoeveel we er hebben,
enz. Vreselijk vonden ze het dat we geen TV hadden.

Ze vroegen aan Haïke wat haar beroep is. Toen ze zei dat
ze psychiater is, zeiden ze: "OK, je bent psychiater,
maar wat doe je dan écht voor werk?".

Ze waren wat bezorgd of we het hier wel tof vonden. Omdat
ze de jachten die hier passeren, nooit meer terugzien. We
leggen het hen uit hoe het komt. Dat rond de wereld zeilen
meestal in 1 richting gebeurt, met de wind mee, dat al die
zeilboten min of meer dezelfde route volgen, hetzelfde
patroon jaar na jaar, dat je hier vanzelf passeert en niet
meer terug kan eens je opnieuw vertrokken bent. We beloven
hen dat we ze nooit meer gaan vergeten. En dat zullen we
echt niet. Zo'n schatjes.