28 en 29 mei 2010 - Ahé

Er ligt een koppel bijzonder trotse ouders in Ahé. Nadat
we tussen de koraalrotsen geankerd zijn (dat gaat hier
niet evident zijn om hier weer weg te geraken), gaan we
aan wal. We zetten ons daar een beetje aan de kade en het
duurt nog geen vijf minuten vooraleer we zien dat de twee
jongens in het water springen om met de locale jeugd te
spelen. Sepke geraakt aan de babbel met twee meisjes,
Seleste en Epoua. Het grappige is dat de jongste van de
twee de tante is van de andere. Een kwartiertje later zijn
de drie onafscheidelijke vriendinnen, ook aan het zwemmen
tussen die andere kinderen. Ze bewonderen alles van elkaar
(haar, handen, voeten en teensletsen). De jongens doen mee
met een partijtje waterkomkommers naar elkaar gooien en
schuren het vel van hun voeten bij het om het snelst
glijden van de slipway. Doe daar de positieve berichten
die we ontvangen hebben over Sepkes reportage in Man Bijt
Hond en dat maakt een ouder bijzonder blij. Terwijl we
daar wat zitten, maken wij ook vriendjes. Haike wordt door
de plaatselijke hulp-verpleger geholpen met haar atol op
haar rug. Hij is positief: nog acht dagen niet zwemmen en
het zal genezen zijn. Mooi zo.

Elke vrijdagnamiddag verzamelen de jongvolwassenen op de
kade om er een Hinano, het lokale bier, te kopen in het
winkeltje (gruwelijk duur) en gezellig samen op te drinken
op de kade en te babbelen. Het dorpscafé is hier gewoon de
kade eigenlijk. Leuk kennismaken met een paar van de
locals hier. Ze hebben van de andere kant van het atol een
uur hierheen gevaren om een pint te komen drinken, en dat
doen ze elke week. Om zes uur verlaten we de gezellige
boel want er zit nog een korte nacht van de oversteek in
onze kleren. Om drie uur worden we wakker van een paar
zatte parelvissers die met hun bootje terug naar huis
slalommen, een toertje rond onze boot varen voor de lol en
"William, William!" brullen.

Zaterdagmorgen worden we om 6 uur gewekt door de aankomst
van het bevoorradingsschip "Mareva Nui". Blijkbaar het
evenement van de week. We doen lustig mee met de locals.
In de rij gaan staan bij Sam, die achter een bureautje zit
op de kade, om wat groenten uit het bevoorradingsschip te
bestellen. Een uur later wordt een grote houten krat met
alle bestellingen van het schip op de kade gezet en roept
een man met een veiligheidshelm de namen af. Plots roept
hij "Smo Nes", iedereen lacht en kijkt naar ons omdat het
de enige naam is die ze niet herkennen. Drie wortels, tien
tomaten, twee komkommers en een zak kleine appeltjes: 25
euro. We vinden het uiteindelijk niet duur als we bedenken
dat we over drie jaar wellicht meer dan het dubbele zouden
willen betalen om het nog eens te mogen meemaken.