14 en 15 mei op de Markiezen – Nuku Hiva

Het is eigenlijk niet zo makkelijk om te beschrijven hoe ze zijn, de Markiezen. Elk van de eilanden maakt een eigen, sterke persoonlijke indruk. Het is alsof je mensen herinnert aan hun handdruk. Hier zijn ze stuk voor stuk stevige maar verschillende handdrukken.

Nuku Hiva hebben we ontmoet  bij het binnenvaren van Taiohae Bay, na een nacht varen. Je komt er binnen tussen de twee rotsen, onbewoonde eilanden eigenlijk, Les Sentinelles. Net toen we ertussen voeren hadden we een marlijn aan de haak, die door het teveel aan indrukken voor ons wist te ontsnappen. De baai zelf is een gigantisch hoefijzer, omringd door diepgroene hoge bergen. Hier en daar stijgt rook op uit het groen, er staan wat huisjes rond de baai, de hoge kliffen houden wat wolken vast, palmbomen staan er tussen bananen-,  mango- en limoenbomen.  Vruchtbaar, zoals al die andere eilanden hier.

De mensen zijn er groot en bruin, bijzonder vriendelijk maar niet echt moeders mooiste.  Je kan zien dat ze hier geen honger lijden.  Net als het land zien de vrouwen er ook geweldig vruchtbaar uit met hun fort van een lijf en brede heupen. Arm zijn ze hier ook niet. Veel is gesubsidieerd vanuit Frankrijk, er is een hoge levensstandaard, hun overvloed aan groenten en fruit verkopen ze geweldig duur aan de toeristen. 95% van de bevolking rijdt hier rond in een nieuwe Toyota Hillux.  Frankrijk laat hen allemaal meegenieten van hun onderwijssysteem en iedereen heeft hier recht op gratis gezondheidszorg.

En als er een X-factor bestaat voor eilanden, dan hebben de Markiezen die. Het is een “je-ne-sais-quoi”, iets “hier zou ik kunnen blijven”, iets “ik snap Brel wel”.  Die gedachte gaat ook even snel weer weg als ze gekomen is, als je jezelf afvraagt wat je zou missen als je hier zou stoppen.