12-02-2010 - Van Curacao naar Aruba

De oversteek van Curacao naar Aruba duurt zo'n tien uur met een zeilboot,
dus is vroeg opstaan de boodschap. Het groot zeil, dat we in Curacao laten
herstellen en verstevigen hebben, moet er nog op en dat duurt langer dan
voorzien, zodat we pas om 9u het Spaanse Water uitgevaren zijn. We komen dus
wellicht in het donker aan in Aruba. 't Is altijd leuker om met daglicht op
een nieuwe plaats aan te komen, omdat je je een stuk beter kan oriënteren en
aanlegplaatsen of ankerplaatsen veel beter kan onderscheiden. Nu, het zij
zo. We zien wel. Op naar Aruba. Eén of andere waarzegster heeft voorspeld
dat Curacao vandaag met een tsunami zou weggevaagd worden. Hoog tijd om te
gaan, dus.

Als we voorbij Willemstad varen, komt de kustwacht naast ons varen. Ze
roepen ons op en willen ons wat vragen stellen. Ze varen een uur naast ons,
terwijl ik binnen aan de navigatietafel via de marifoon al hun vragen
beantwoord. Zij: "Wat is uw naam?", Ik zeg mijn naam. Zij: "Kunt u dat even
spellen?". Ik: "Whisky India Lima Lima Echo Mike - Sierra Tango Echo ...".
Zij: "wat is de naam van uw vrouw en kunt u die spellen". En zo heb ik al
onze namen gespeld, alle geboorteplaatsen, geboortedata, paspoortnummers en
adressen. En dan alle gegevens van de boot. Het nautisch alfabet is weer
eens goed ingeoefend. Als ze al hun vragen gesteld hebben, varen ze op volle
kracht weg. En tien minuten later zijn ze daar plots opnieuw. Ik roep ze op
om te vragen of ik hen nog met iets van dienst kan zijn. Ik vreesde ervoor
dat ze erachter gekomen waren dat ik me niet uitgeklaard had bij de douane
omdat ik tijdens het uitklaren bij immigratie bijna gek werd van het
wachten. "Nee hoor, we hebben nog wat foto's genomen voor in onze
archieven." "Het zijn toch mooie foto's, hé?" "Prachtig! Nog een goede vaart
verder".

Halverwege Curacao en Aruba komt het vliegtuig van de kustwacht rond ons
cirkelen. Ik weet niet goed waarom, maar ofwel zien we er bijzonder verdacht
uit, ofwel bijzonder fotogeniek. Na een kwartier langs alle kanten voorbij
ons te scheren, scheert hij zichzelf weg.

We bereiken de kust van Aruba net na zonsondergang. We gaan aan een
bijzonder pittig tempo vooruit (9,5 knopen over de grond) door de harde
wind, het vlakke water en de stroming. En dan, vanuit het niets, vanuit het
donker, komt er een grote zwarte rubberboot van de kustwacht naast ons varen
met daarin 5 gewapende mannen met kogelvrije zwemvesten. Ze roepen ons op.
Of ze even aan boord mogen komen. Ik: "euh, natuurlijk, en hoe moet dat
gaan? Moet ik vertragen of zo?". Zij: "neen, neen, vaar maar gewoon door,
wij komen langszij en dan springen er drie man aan boord.". OK. De
wegpolitie zijn watjes daarmee vergeleken. Ik zie het hen niet doen op de
autosnelweg, aan 120 km/u even instappen terwijl je rustig verder rijdt.
Hup, drie man van de kustwacht met paraboots ons dek op. "Kunt u even de
papieren van de boot en alle gegevens en paspoorten van de crew geven?" Zij
hebben geen foto's van ons genomen, maar wij wel van hen. Dat mocht nadat ze
alle gegevens hadden genoteerd en ze de boot ook binnenin hadden
gecontroleerd. Een half uur later springen ze terug in hun boot, en worden
we in het donker door hen achtervolgd om te controleren of we ons wel gaan
inklaren bij immigratie en customs in de haven van Barcadera. Ik had hen
gevraagd of dat echt nodig was, omdat we maar een paar uur zouden blijven en
niet van boord gingen gaan. Verkeerde vraag. Het moest.

Om 20u liggen we langs de kade van Barcadera. Om 2u 's nachts willen we
terug vertrekken om de beste omstandigheden te hebben op weg naar Cartagena.
Eerst moeten we bij immigratie langs, dan pas kan douane. De mannen van
immigratie zijn er niet, want die zijn net naar de stad. We wachten
anderhalf uur op hen, terwijl ik liever wat was gaan slapen. Ik vraag aan de
beambte van immigratie of het wel nodig is om al die papieren in te vullen
want we willen dan ook ineens uitklaren omdat we zo vroeg vertrekken. Hij
had wat gedronken in de stad en had niet bepaald een plezante dronk. Hij zei
dat dat niet kon. Zijn kantoor sluit om 22u en gaat pas om 6u 's morgens
terug open. Dan pas kunnen we vertrekken. Hij wil ons alleen ook uitklaren
als we onmiddellijk vertrekken. Ik lieg dat het goed is, dat we dan
onmiddellijk vertrekken. Hij klaart ons in en onmiddellijk weer uit. Dan
naar de douane om ook daar in-en uit te klaren. Om 23u ben ik terug aan
boord en het enige positieve dat ik kan bedenken is dat ik na vandaag al
onze paspoortnummers uit het hoofd ken. Man! Samen met Haïke nog de boot in
orde gebracht voor onze uitdagende overtocht en net voor middernacht het bed
in. Toch nog twee uurtjes slaap. Sepke verjaart morgen. Op zee. Ze mag een
hele dag snoepen en films bekijken.

Om 2u gooien we de trossen los van de vuile kade. Er komt een boot van de
kustwacht aangevaren. Zo moe ben ik dat het enige wat ik kan bedenken: "Kust
ze", is. Gelukkig niet hardop, ze laten ons doorvaren. Buiten op zee
ontmoeten we de Elena. We varen samen met hen gedurende drie dagen naar
Cartagena. Door een moeilijk gebied, met geweldig hoge golven, overdreven
veel wind, boomstammen in de zee en drugssmokelaars of piraten. Even voor
mijn moeder: dat schrijf ik om het een beetje spannend te maken. Want het
weerbericht zegt dat er bijna geen wind zal zijn, dus we zullen een heel
stuk moeten motoren, wellicht op een platte zee. Er schijnt ook meer
kustwacht dan piraten en smokkelaars samen te zijn. Hopelijk laten die
eersten ons ook met rust. Ik kan geen formulier meer zien.