22-02-2010 - Kuna Yala (San Blas Eilanden - Panama)

We zijn bij de Indianen, de Kuna indianen. De Kuna leven
in Kuna Yala (letterlijk: "het land van de Kuna") waarvan
de San Blas eilanden deel uitmaken. Er zijn hier 365
eilanden. Eentje voor elke dag van het jaar. De meeste
eilandjes zijn onbewoond en op een deel van de eilanden
wonen de Kuna indianen. Er is maar 1 volk kleiner, en dat
zijn de Pygmeën. Kuna zijn dus klein, zijn stevig gebouwd,
zijn energiek, zijn vredelievend en zweren bij hun
"primitief" bestaan. Hun munt is lang de kokosnoot geweest
en het is nog altijd een groot taboe om een kokosnoot uit
een boom te plukken, ja zelfs op te rapen. Dat is Kunageld
en daar blijf je af als westerling. Waar je ook af moet
blijven, is van hun vrouwen. Een Kuna die iets met een
niet-Kuna begint, wordt uit de gemeenschap gesloten.
Vandaar dat er ook redelijk wat albino-Kuna rondlopen
omdat het genetisch materiaal niet erg gevarieerd wordt.
Hun kannibalistische trekjes hebben ze reeds lang
afgeleerd.

Maar die Kuna leven dus in het paradijs, en ze waken
erover dat het zo blijft. Ze hebben groot gelijk en we
zijn blij dat we even mee mogen proeven van hun paradijs.
Een dagje paradijs ziet er voor ons zo uit:

Wakker worden van Ward die boven ons op dek naar Flor
roept: "Flor, snel, een emmer! Ik heb beet! Drie in één
keer! Vlug!". We hebben wat langer geslapen omdat we
gisteren het nachtje doorgevaren hebben. Je kop door het
luik steken en Ward even helpen om 3 Albacores los te
haken van de lijn. Ondertussen kijken of we nog op
hetzelfde plekje liggen. Ja, precies tussen de twee
onbewoonde eilandjes met palmbomen en witte stranden in,
beiden op zwemafstand. Ons anker ligt bijna op het strand
van het ene eilandje en onze spiegel ligt een bootlengte
van het rif. Indrukwekkendste ankerplek so far.
De kinderen verrassen ons met de boodschap dat ze al een
uur gestudeerd hebben. Dan ontbijten. Sepke heeft een
roereitje gemaakt. En ook de koffie en de thee. Samen met
de Elenacrew naar het strand van één van onze twee
privéeilandjes en daar een vlot bouwen met boomstammen.
Althans: de mannen bouwden het vlot terwijl de kinderen
aan het zwemmen waren. Het is hier zo warm dat je jezelf
niet meer kan afkoelen. De lucht is 35 graden, het water
30 graden. De zon brandt enorm, we smeren ons in met
zonnefactor 100 en nog verbranden we. Tewaterlating van
het vlot. Daar zijn ze dan wel, de kinderen. Ze roeien met
het vlot naar de boten, en dan naar het andere eiland, en
terug. De hele voormiddag. Na de lunch gaan we snorkelen.
Mooi koraal, en prachige visjes. Een gigantische rog komt
ons voorbij. Nog koraal, nog prachtige visjes. Een grote
haai komt ons rustig voorbij gezwommen. Flor is
ontgoocheld dat hij de haai niet gezien heeft. We zwemmen
er even achter, maar hij is al weg. Nog koraal, nog
prachtige visjes. Er liggen twee haaien naast elkaar tegen
een steen te slapen. Haaien doen middagdutjes, wisten we
niet. Flor blij dat hij toch haaien gezien heeft. Nog wat
verder, nog koraal, nog visjes en nog een haai. Wow.
Indrukwekkend. Volgens Ward waren het verpleegsterhaaien:
niet gevaarlijk voor de mens, als je ze met rust laat. Dat
is zo met de meeste haaien. Er zit hier een soort of 30.
Na het snorkelen gaan de kinderen op vlottenexpeditie. Wij
drinken een aperitiefje. Voor het avondeten wordt nog wat
gestudeerd en vanavond komen Adam en Leonie het spel
"Who's the man" uitleggen en spelen. Met een goed glas
wijn (Adam heeft zijn volledige wijnkelder van thuis
meegenomen) en een zak chips met paprika (zowat het meest
waardevolle en gemiste voedsel sinds we Belgie verlaten
hebben).

Meer moet dat niet zijn.