13 tot 15 februari 2010 – Aruba naar Colombia

Alle potvissen nog eens aan toe. We hadden gekozen voor een klein gunstig weatherwindowtje waar onze oversteek rustig zou kunnen verlopen.  De oversteek waarvoor we zo gewaarschuwd werden. De oversteek die het moeilijkste zou worden van heel onze wereldreis.  Wel, wij dachten het slim aan te pakken en op het goeie weer te wachten, maar het gunstig weatherwindowtje was net iets te klein.  De eerste nacht, de daaropvolgende dag en nacht waren prima.  We hebben heel relaxed de verjaardag van Sepke kunnen vieren (ze was niet zeeziek maar snoepziek), we hebben veel gemotord over een vlakke zee.  Op het moment toen we ons begonnen af te vragen of we wel genoeg diesel hadden om tot in Cartagena te motoren, begon het terug te waaien.  Wij blij. 

Wij maar efkes blij. Djiezes, wat begon het daar te waaien. En de zee begon ook kuren te krijgen en de golven vochten om ons om het meest schrik aan te jagen.  Het leek of er twee rotverwende slechte geesten met ons aan het spelen waren. De ene aan het knopje van de wind (van zacht naar heel hard en alles ertussenin) en de andere aan het knopje van de golven (van plat naar heel hoog, van langzaam naar veel te kort na elkaar en alles ertussenin). We slingerden van links naar rechts en van boven naar onder. We zeilden met gefixeerd en gereefd grootzeil en uitgeboomde genua constant op de rand van gijpen, wat het er niet makkelijker op maakte. Ik bleef mee wakker in Haïkes wacht, om door de woeste golven te sturen toen we werden opgepakt door een megagolf, waardoor we naar stuurboord uitweken en de wind (op dat moment tot pieken van 37 knopen – ofte 8 Bft) onze uitgeboomde genua langs de andere kant te pakken kreeg, geep, en onze spiboom met een verbazend gemak door al die natuurkracht geplooid werd.  Toen was het genoeg voor mij. Helemaal uitgeput van de gebrekkige slaapjes en het onuitgeruste vertrek vanuit Aruba. Genoeg. We leggen die boot in Colombia aan en we stoppen ermee. Wat willen we bewijzen? Is een vliegtuig nemen geen beschaafdere optie, van evolutionaire vooruitgang? Wat zitten wij hier in een storm in een boot te doen?

We zijn via de noordelijke ingang van Cartagena, langs Boca Grande binnen gevaren. Over een muur die er onder water ligt.  In die muur is een kleine doorgang voor kleinere schepen. Je moet tussen twee boeien die nog geen 10 meter van elkaar liggen. Nog nooit zo’n spannende entree meegemaakt sinds ons vertrek.  Een grote golf sloeg ons nog net voor die ingang plat waardoor al onze borden uit de kast geslingerd werden en binnen een ravage werd aangericht. Dan door die enge doorgang, nauwlettend de dieptemeter in de gaten houdend, want de Elena voer achter ons en zij steken een halve meter dieper dan ons. 8 meter, 7 meter, 5 meter, 4,5 meter, 4 meter, 4 meter, 5 meter.  Erdoor in het dal van een golf. De Elena heeft ook marge.  Eenmaal binnen was het rustig en we motorden kalmpjes naar de jachthaven van Club Nautico, tussen alle grote appartementsbuildings die we nooit verwacht hadden in het antieke Cartagena.  Het lijkt New York wel. In het midden van de baai geen vrijheidsbeeld maar een gigantische Maria met Jezus.  De jachthaven ligt tjokvol en we gooien dan maar ons anker uit.  Genoeg gevaren.

Het is verbazend hoe snel je alles kan vergeten. Het spannend avontuur wordt doorgespoeld met een frisse pint.  Een oudere Brit komt langs om een babbeltje te slaan. We praten over onze overtocht en hij geeft ons een introductie Cartagena. Ook de Adam, Leonie en de kindjes komen even aperitieven. Als we wat later gezellig met ons vijven geweldig lekkere Jamie Olliver koolsla (coleslaw) zitten te eten, zeggen we het nog eens tegen elkaar. Hoe gelukkig we wel zijn.

Het laatste wat we zouden willen doen, is die boot aan de kant leggen. We zien die boot graag. We houden van ons leven zo: elke dag een ander avontuur. Een spannend, een leuk, een groot of een klein.

Morgen kunnen we op verkenning. Een nieuwe wereld ligt weer aan onze voeten.

En hopelijk hebben ze in die nieuwe wereld iemand die een spiboom kan maken.