Het plan was er maar 1 nachtje blijven, we zijn er uiteindelijk drie gebleven. Drie dagen met volle teugen genieten van absolute eenzaamheid. Geen ander mens gezien, noch gesproken. Alleen de wilde natuurpracht, vissen en vogels om ons heen. Een soort detox kamp. Waar het enige gemis, dat je als natuurliefhebber voelt, is dat je geen bioloog geworden bent. Maar ondertussen “Het succes van slechte seks” van Dirk Draulans lezen. Buiten de Galapagos eilanden zelf is er wellicht geen betere plaats om je te verdiepen in Charles Darwin en de evolutietheorie. En Draulans kan de nagel vaak vol op de kop treffen. Zoals hier:
“Ik heb het altijd vreemd gevonden dat er zoveel filosofen zijn die zich op professionele basis met de evolutietheorie bezighouden zonder dat ze enige vorm van voeling hebben met de natuur. Met de mens, ja, vanuit de gedachte dat de mens de enige echt interessante diersoort is voor een filosoof, omdat ze ingewikkelder denkt dan de andere diersoorten. En het is evident dat er waarschijnlijk nooit een theorie is geformuleerd die ons meer leert over de ware aard van het menszijn dan de evolutietheorie. Maar toch meen ik dat je de draagwijdte ervan pas ten volle kunt vatten als je ze in de context van het grote geheel kunt zien, van het duizelingwekkend ingewikkelde complex van soorten waarvan wij er niet meer dan eentje zijn.” (Dirk Draulans – Het succes van slechte seks)
Tussen de mangrovebosjes vonden we 1 opening waar we aan land konden met de MOO. Mooie wandeling naar de loefkant van het eiland, waar we ons signatuur lieten. Misschien komen we ze over een tiental jaar nog eens zoeken…
Zo laten we Venezuela dus achter ons. Met bijzonder veel liefde voor de prachtige natuur en blij er een stukje van te zijn.
Wat een leven...en dat leven leren de kinderen aan den lijve, zeker wanneer ze er nog van hun ouders deze uitleg bijkrijgen ook.
BeantwoordenVerwijderen