27 tem 31 januari 2010 – Bonaire

Geen anker ditmaal.  Bonaire is een gigantisch onderwater natuurpark waar je enkel een boei mag oppikken.  Om het vele koraal rond het eiland te beschermen.  Het is alsof we in een tropisch aquarium liggen met onze boot.  Als je van de boot springt, adem je “ooh’s” en “aah’s” uit in je snorkel.

Aan wal is het een stuk drukker dan we de laatste weken gewend waren.  Elke dag braakt wel een ander cruiseschip zijn duizenden toeristen uit zijn maag het kleine stadje van Kralendijk in.  En overal spreekt men Nederlands.  Grappig.  Holland in de tropen.  Maar aan boord, ver genoeg weg van de café’s, hebben we niet veel last van die drukte.  Volgende week is het hier carnaval, dat zal wel iets anders zijn.

We nemen de Moo naar “Klein Bonaire” en gaan er met ons vijven snorkelen.  Machtig mooi.  Tijdens de terugtocht krijgen we een vlaag striemende regen.  Zo hard dat iedereen op de bodem van de Moo moet gaan liggen en ik verder stuur met mijn duikbril aan.

We ontmoeten Frank en Colette, een bijzonder leuk Belgisch koppel dat hier tien jaar geleden is komen wonen, en intussen iedereen op het eiland kent.  Frank is fervent visser en neemt deel aan de jaarlijkse viswedstrijd.  Het is een “Catch- & Release” wedstrijd om Blue Marlin te vangen.  Een van de deelnemers heeft zijn vis wel binnengebracht en we krijgen een goeie anatomie les tijdens het fileren van die kanjer.  We doen samen met Frank en Colette een toertje in een van hun bootjes (ze verhuren hier bootjes aan toeristen) en zo krijgen we de leuke en sappige weetjes van Bonaire te weten.  We varen voorbij het huis van Henny Huysman, we zien het huis van een bekende Hollands architect op wiens naam ik nu niet kom en bij gebrek aan internet niet ga  opzoeken, we horen verhalen over drugstrafficanten, scientology cruiseschepen, onbemande controletorens op het vliegveld en het visgedrag van de zeearend.  Heel fijn. 

We huren een gammel Suzuki jeepje om op een dag het hele eiland te verkennen.  We kunnen niks in de koffer leggen omdat die weggeroest is.  Tijdens onze rit op onverharde wegen in het National Park vragen we ons meermaals  af of we niet door het chassis van het jeepje gaan zakken.  We worden er ook omsingeld door 6 hongerige  leguanen en zien kleurrijke vogels die bij ons in volières leven.  Tijdens onze rit langs de winderige kant van het eiland vragen we ons af of het dak er niet zal afwaaien.  We genieten van het zicht van de  honderden flamingo’s die in de roze zoutpannen waden.

Na 9 jaar nog eens een duikfles op mijn rug gehangen en twee duiken vanaf onze boot gemaakt, langs het rif tot 15 meter diepte. Meermaals opgeslokt door scholen kleurrijke vissen.   Morgen gaan we nog eens.  Allan van de Sunboy heeft zijn eigen duikmateriaal aan boord en laat ons het gul gebruiken.

We gaan dus nog een dagje langer blijven in dit aquarium.  We willen nog wat gaan snorkelen, duiken, en winkelen.  Curacoa zal wel niet weglopen.