Aitutaki 20 - 24 juli 2010

Proloogje: Tijdens het inspecteren van de boot, de eerste
ochtend na aankomst in Aitutaki, ontdekten we grote
bloedspatten aan de bakboordkant van de boot. De harde
bonk die we de nacht voordien tijdens het varen gehoord
hadden, was daarmee verklaard. Het blijft wel speculeren
wat we precies geraakt hebben. Het dorademannetje dat ons
blijven volgen is en uiteindelijk een wanhoopsdaad heeft
verricht, of zijn we tegen een slapende walvis gevaren? We
zullen het nooit weten. Voor mijn ongeruste moeder vermeld
ik er graag bij dat er geen schrammetje schade aan de boot
is, na een uitvoerige check.

Soit, we liggen dus in Aitutaki. Een eiland dat onderdeel
is van de Cook Islands. De eerste Europeaan die hier voet
aan wal gezet heeft, is Captain William Bligh met de
Bounty, op 11 april 1789. Precies 17 dagen voor zijn
bemanning aan het muiten sloeg…

Hier geen baguettes en brie in de supermarkt maar wit
melkbrood en Tasty Cheese. Daaraan merk je dat je niet
meer in Frans Polynesië bent. En ook aan de taal
natuurlijk. Hier spreken ze Engels met een Nieuw Zeelands
accent.

Het eiland zelf heeft de vorm van een vishaak, en vormt de
bovenhoek van een groot atol, met onbewoonde eilandjes die
zonder uitzondering parelwitte stranden hebben en hoge
groene kokosbomen. Het water in het atol geeft alle tinten
van het blauwe gamma weer, van het lichtste groenblauw tot
donkerste violet.

En dat prachtig zicht, sta je te aanschouwen vanop de top
van de enige berg op het eiland en dan besef je dat je
moet afleren om vergelijkingen te maken. Met de Markiezen,
de Tuamotu's, Frans Polynesië en al het ander schoons van
onderweg. Het unieke van elke stopplaats zien, en ervan
ten volle genieten, da's den truck. We geraken verwend,
en daar moet streng tegen opgetreden worden! Harder
genieten is de straf!

Het leuke aan Aitutaki is dat je het op vier dagen
helemaal gezien hebt. De eerste dag hebben we een "cruise"
met de Bisschop Brothers doorheen de lagune gemaakt. Samen
met de Elena en de Tangaroa. Geweldig leuke dagtrip,
diverse stopplaatsen met als hoogtepunten: snorkelen bij
Akaiami boven de "giant clams" (een soort gigantisch grote
mossel waarvan ééntje genoeg is om een heel gezin te
voeden); BBQ op One Foot Island (Tapuaetai) waar we ook
onze paspoort konden laten stempelen en waar ze de levende
vis gewoon op de BBQ gooiden…; en de anderhalf durende
terugtocht terwijl de bemanning van de "cruiseboot" (een
metalen catamaran met buitenboordmotor om door het ondiepe
atol te kunnen varen) hun gitaartjes opdiepten (soort
ukelele's) en Polynesische liederen zongen. Kippenvel.

De tweede dag hebben we een autootje gehuurd (30 euro voor
een Mazda Familia en 1,25 euro om bij de politie een Cook
Island Drivers License te kopen). Met dat autootje is het
mogelijk om elk weggetje (meestal onverhard) drie keer af
te rijden. Niet dat het zo'n snelle wagen is, maar het
eiland is niet groot. Tijdens onze rondrit zien we
duidelijk welke verwoesting een cycloon kan aanrichten.
Het eiland werd in februari, 5 maand geleden, getroffen.
Gelukkig was het tijdens de nacht, tussen 1u en 5u en
waren de meeste mensen binnen in hun huis toen de wind tot
225 km/u over het eilandje raasde. Daardoor is het het
rondvliegend puin voor niemand fataal geworden. Als je
even met een local praat, duurt het nooit lang voor het
trauma die de cycloon heeft nagelaten, naar boven komt.
60% van de huizen waren verwoest, er hing geen blad meer
aan de bomen. Twee weken lang hadden ze geen water en
overleefden ze op het sap van kokosnoten. Nu, na vijf
maanden is 90% van de huizen al terug opgebouwd. Ze zijn
er erg fier op, dat ze de hulp van Nieuw Zeeland niet
moesten afwachten om aan hun heropbouw te beginnen.

We hebben ook het Aitutaki Marine Research Centre bezocht
en zijn daar tot een onthutsende vaststelling gekomen. De
dieren die we in Tahaa gevangen hebben en waarvan we de
pootjes uitgezabberd hebben, samen met de Flash V, waren
helemaal geen "Coco Crabs", maar ordinaire landkrabben. De
ranger van het Marine Research Centre lag in een deuk toen
we zeiden dat we die hadden gegeten met de overtuiging dat
het de delicieuze cocoskrabben waren. We weten nu hoe zo'n
exemplaar eruit ziet en ons ga je geen landkrabben meer
zien eten. De cocoskrab wellicht ook niet, want die is
bijzonder moeilijk te vangen.

We hebben ook een halve dag uitgetrokken om Aitutaki onder
water te bezichtigen. Twee duiken met de plaatselijke gids
Dawn, en met Adam, Leonie, Haïke en ik. Het is het seizoen
van de walvissen, dus stiekem hoop je dan op een
onderwaterontmoeting met zo'n reus. De kans was bijzonder
klein natuurlijk, en dan moet je ook opletten dat je hier
niet gaat vergelijken met andere duiken. We zijn onder
water al verwend geweest. Verschillende mooie vissen
gezien, een paar scholen, en drie green turtles. Mooi. En
plots hoorden we gepiep. Aha! De muziek van zingende
walvissen? Een school dolfijnen? Neen, het was de
regulator van Leonie die aan het piepen was. Lachen onder
water.

De avonden waren hier ook stuk voor stuk om in te kaderen.
We hadden een heel gezellige avond met de Tangaroa op de
Elena, waar we de vers gevangen Wahoo van Adam konden
opeten bij een heerlijk wijntje (Adam en Leonie hebben hun
hele wijnkelder meegenomen op wereldreis). Een andere
avond bracht Jim van de Sea Level een vat Heineken mee
naar onze boot en konden we met hen en de Elena uitgebreid
aperitieven. De derde avond zijn we naar Tamanu Beach
getrokken waar we een schitterend lokaal dansoptreden
gezien hebben. Met vuur, trommels, warriors, danseresjes
en fantastische muziek. De traditionele dansen bestaan
uit de "karakia" (een gebedsdans), de "pee'e ura pa'u"
(een drum-beat dans), de "ate" (met zingen) en de
"kaparima" (dans met veel actie). De warriors (mannelijke
dansers) stampen, slaan en wiebelen met de knieën. De
vrouwelijke danseresjes met kokosnoot-bh's wiegen en
swingen zo met hun heupen dat er geen ziener aan te pas
moet komen om te weten waaraan mannen denken bij dat
suggestieve schouwspel. Ah, ja, er is eigenlijk nog een
vijfde soort dans: de
"maak-eens-een-toerist-belachelijk-dans", waarbij iemand
uit het publiek wordt geplukt om hen na te doen. Leonie
was het slachtoffer van warrior Ali. We hebben tranen
gelachen… De laatste avond in Aitutaki was ook een mooie
afsluiter. Het bijzonder hartelijk echtpaar Jim en Kent
(Sea Level) kwam bij ons dorade eten, we hebben weer heel
hard gelachen (de lach van Kent is uniek), wat later werd
de gitaar boven gehaald en zongen we cowboyliederen tot
ver na bedtijd…

Het plan was om met ons drietjes (Elena, Sea Level en
Small Nest) 's nachts om 4u te vertrekken naar Palmerston.
200 mijl, lichte wind, dus wellicht 36u varen, om zo
zondag voor het donker aan te komen. Onze ankers liggen
tussen of op het koraal (enige mogelijkheid omdat de
cycloon de ankerboeien had weggeslagen), dus het zou
spannend worden of we zouden los geraken. We hadden twee
avonden ervoor kunnen zien hoe de Tangaroa met de grootste
moeite hun anker weer opgehaald kreeg, na 45 minuten
manoeuvreren. Elena geraakte als eerste los. Wat later
lukte het ook bij Sea Level, die de moed bijna hadden
opgegeven. Bij ons zat het anker muurvast. Een uur
proberen om het langs alle kanten los te krijgen: niets
hielp. We zijn dan maar terug gaan slapen om het daglicht
af te wachten. Het anker lag vast tussen het koraal op 15
meter diepte. Het enige wat erop zat was om de
duikuitrusting aan te trekken en Da Big Maddafakka (ons
anker) los te duiken. Het heeft me 10 minuten (en 50 bar)
gekost om Da Big M uit de rotsen te puzzelen en te
sleuren. Buiten adem op 15 meter diep, maar het is los
geraakt. Halleluja. En tijdens de drie minuten
veiligheidsstop op 5 meter diepte, passeren er nog een
verpleegsterhaai en een turtle terwijl ik 'Octopussies
Garden' neurie onder water.

Om 7u30 haalt Haike het anker helemaal op, en stuur ik,
nog in volledige duikuitrusting, A Small Nest weg van het
rif. Palmerston, here we come.

Aitutaki en zijn muziek. 't Was uniek.

Epiloogje: We zitten hier zonder internet in de Cook
Islands en wellicht zal dat de komende weken niet anders
zijn (hopelijk vinden we wel internet in Tonga). De foto's
laten zich dus even op zich wachten. We hebben dus ook
geen toegang tot onze mailbox en excuseren ons voor de
vertraging op alle mailverkeer.

Morgen (25/7), zijn we een jaar geleden uit Nieuwpoort
vertrokken. Feestje op zee wordt dat. Allemaal welkom in
de buurt van 18°40'Z en 161°00'W.