Magnetic Island, Great Barrier Reef, Australië – 22 en 23 mei 2011

Toen Cook met zijn Endeavour in 1770 langs dit eiland voer begon zijn kompas te flippen. Daarom noemde hij het eiland “Magnetic Island”. Later hebben verschillende wetenschappers onderzocht of er inderdaad magnetische krachten waren, maar niemand heeft ooit iets gevonden. Wellicht was het iets aan boord van de Endeavour dat het kompas beïnvloedde.

Geen problemen met ons kompas. We gingen in Horseshoe Bay liggen. Leuke baai, veel boten want het is weekend en het is een favoriete weekenduitstap voor de mensen van Townsville.

We gaan wandelen. En ‘s anderendaags gaan we nog eens wandelen. Man, man, man, wat een wandeleiland. We hebben het “geocachen” (met een gps naar “schatten” zoeken) herontdekt en dus zijn de kinderen heel gemotiveerd om te gaan wandelen.

Het strand in Horseshoe Bay is afgeschermd met een “stingernet”, om de giftige kwallen bij de zwemmers weg te houden. We hebben dus ook gezwommen. En een beetje later hebben we ontdekt dat er aan de boeitjes helemaal geen stingernet hing… Het kwallenseizoen is over.

Culinair hoogtepunt op Magnetic Island: frietjes van het frietkot, steak op onze Weber BBQ en een gemengde sla met zelfgemaakte mayonaise.

      

Bye Bye while Bay hopping: Grey Bay, Shark Bay en Cleveland Bay, Great Barriër Reef, Australië – 19, 20 en 21 mei 2011

Het gaat van baai naar baai. Allemaal dagtochtjes. Na Airlie Beach ging het richting Bowen, samen met Stamper en Sea Level. In Bowen konden we enkel in de marina liggen, dus betalend, dus besloten we met Sea Level nog wat verder te varen en in Grey Bay te ankeren.

Jim, Kent en hun bezoekende vriend Chuck komen pizza’s eten op de boot. We zoeken samen naar mogelijkheden om nog wat langer samen te varen, maar helaas… De routes, de timings en de plannen zijn te verschillend. De Somalische piraten hebben ons uit elkaar gedreven.

Het zij zo. Het was weer een gezellige avond en er werd veel gelachen.

‘s Anderendaags een mooie wandeling gemaakt. We ontmoeten een vrouw die bijzonder interessante dingen weet te vertellen over de Aboriginals. Eentje ervan: om elkaar te roepen als je elkaar niet vindt, moet je “Coo-ee” (“Koe-wie”) roepen. Het betekent hetzelfde als “Waar ben je?”, maar het draagt veel verder. Vanaf dan gaat er geen wandeling meer voorbij zonder onze kinderen “Coo-ee” naar elkaar roepen.

Na de wandeling varen we nog een stuk verder. Tot aan Shark Bay. We gaan nog eens weerwolven spelen op Sea Level.

De dag nadien een andere baai, Cleveland Bay. Zelfde stramien. In de late namiddag ankeren en dan samenkomen om te eten. Dit keer op onze boot. Barbecue bij 25 knopen. En dat was de laatste keer dat we bij elkaar aan boord geweest zijn. ‘s Anderendaags zijn we vroeg vertrokken. Sea Level naar Townsville, A Small Nest naar Magnetic Island.  ‘t Was maar stilletjes aan boord.

So long, Jim & Kent, it was great cruising together!

 

 

        

   

 

Airlie Beach, Whitsundays, Great Barrier Reef, Australië – vanaf 14 mei

Het mooie van een wereldreis met een zeilboot is dat je ontzettend veel nieuwe mensen leert kennen. De keerzijde ervan is dat je er vroeg of laat ook afscheid van moet nemen.  En dat weegt als je het veel moet doen.

Een vriend bracht ons in contact met een Belgische huisartse die in Airlie Beach haar praktijk heeft. We moesten zeker bellen. Het was een beetje raar, maar ze klonk leuk aan telefoon en ze inviteerde ons meteen bij haar thuis. Jane pikte ons met haar grote jeep op langs het strand en toen ze zei: “Zo zot, zes Belgische wereldreizigers in Australië in één auto”, was het ijs meteen gebroken.

Het mooie van een wereldreis met een zeilboot is dat je ontzettend selectief kan zijn in de mensen die je kan leren kennen. Je krijgt een neus voor leuke mensen en het gebeurt niet zo vaak meer dat je energie in iemand steekt waarvan je na een hele tijd denkt: mmm, toch niet m’n genre.

Met Jane was het makkelijk. Volledig ons genre. Intelligente, avontuurlijke, leuke, positieve, goedlachse vrouw. De eerste avond nam ze ons mee naar Shute Harbour om te gaan vissen op de pier. Jane had drie vislijnen versierd in de hoop dat we er alles van gingen weten en haar diepvries voor weken vol vis zouden stouwen. Wij hadden nog nooit “van de kant” gevist. Het zeevissen vanop onze boot, wat wij gewoon zijn, is zo verschillend met het vissen van de wal, als zou je wielrennen met waterfietsen vergelijken. Maar we hebben ons er bijzonder goed geamuseerd. Flor was de winnaar van de avond: hij had een stuk rots gevist. Na het vissen hebben we dan maar Fish & Chips gekocht en opgegeten in Jane’s huis. Gouden avond.

‘s Morgens moest het opnieuw: afscheid nemen. Ditmaal van Steve en Manjula van Endless Summer. Een jaar geleden leren kennen en nu scheiden onze wegen. Opnieuw heerlijke mensen die we niet meer gaan zien. We krijgen een Nautical Triviant spel van hen cadeau en de volgende twee dagen horen we de jongens niet meer omdat ze volledig in de ban zijn van het spel. We zullen ze missen, Steve en Manjula!

Wij bleven nog wat liggen in Airlie Beach. Het weerbericht beloofde 30+ knopen, dus wachtten we liever wat af. We moesten bovendien heel wat boodschappen doen. Jane voerde ons overal rond. Naar de Woolworths, de Big W, het tankstation, …

En dan plots gaat de telefoon terwijl we aan de kassa van het grootwarenhuis staan. Ward en Flor waren aan boord gebleven en belden via Skype om te zeggen dat het anker aan het krabben was en dat A Small Nest bijna tegen Sea Level ging botsen.  We waren minstens 20 minuten van de boot, dus moesten we op onze jongens rekenen. Veel meer dan een paar instructies geven via telefoon en ons terug naar de boot reppen, konden wij niet doen. Ze riepen Sea Level op, geen antwoord. Ze hebben dan heel hard geroepen tot Jim hen hoorde. Sea Level en Small Nest waren op dat moment nog maar op enkele meters van elkaar. Daarna hebben Ward en Flor met Jim, de motor van de boot gestart, het anker van onze boot opgehaald en de boot opnieuw geankerd. Jim stond ervan versteld hoe goed de jongens alles van de boot kenden (motor, anker, navigatieapparatuur), en wij waren geweldig fier op onze helden.  We kwamen met de Moo aan toen net alles opgelost was. Ik vroeg me af wat het spannendste was wat ik meegemaakt heb toen ik 8 jaar was.

Het was zondag en we nodigden Jane uit aan boord. Samen iets gegeten en nadien een tochtje gezeild met de boot. Geweldig gezellige namiddag en avond. Het leek wel dat we Jane al jaren kenden en het was zo gezellig dat Jane besloot op de boot te blijven slapen.

Maandagmorgen werd Jane weer op het land afgezet, want ze moest gaan werken. Het blies 30 knopen. De rest van de dag werd les gegeven aan de kinderen en als beloning voor het redden van onze boot gingen we ‘s middags naar de Mac Donalds. Onze nieuwe vriendin Jane kwam ook nog even langs, met cadeautjes.

Heel leuk Jane te leren kennen. ‘s Anderendaags namen we afscheid van elkaar. Net zoals we elkaar ontmoet hebben: ongecomplexeerd en vlotjes. Toffe madam.

En dan moest het onvermijdelijke gebeuren. Afscheid nemen van Jim en Kent van Sea Level. Ze waren van plan hier uit te klaren om naar de Solomons te varen, terwijl wij verder noordelijk varen, richting Indonesië. Het afscheid nemen was intens en mooi. Haïke maakte een machtig gedicht over hen, de kinderen hadden vanalles voor hen gemaakt en zij overlaadden ons met geschenken. En natuurlijk vloeiden de tranen ook. Jim en Kent waren meer dan vrienden geworden. Een jaar lang zijn we samen opgetrokken. We hebben geweldige momenten met elkaar gedeeld, en ook hebben we samen drama’s gekend. Maar we zijn er altijd geweest voor mekaar. Jim en Kent waren onze thuis terwijl we aan de andere kant van de wereld waren. Ze zijn familie geworden. Toen Haïke de twee zijden van een prachtige grote schelp brak en zei dat het onze vurigste wens was om die twee stukken terug samen te brengen, bleef er geen enkel oog droog. Afscheid nemen van zo’n mensen doet fysiek pijn.

De rest van de dag maakten we ons klaar om verder te varen. We vulden de boot met water, iedereen ging langs bij kapper Haïke, de duikfles werd gevuld door Brian van Furthur, …

Net voor we Airlie Beach verlieten, kwam Sea Level langs gevaren. “We gaan nog even mee! We checken wel wat later uit.”

En zo voeren we opnieuw aan de zijde van Sea Level naar onze volgende stop. Genietend van elke laatste minuut dat we nog samen waren.

Hook Island, Whitsundays, Great Barrier Reef, Australië – 13 mei 2011

Wellicht 20 keer de afstand van een golfballetje die met een driver nummer 1 wordt geslagen, is de afstand tussen South Molle en Hook Island. Niet ver dus, voor een zeilboot. We varen de Nara Inlet binnen, een lange inham tot bijna het midden van het eiland. Heerlijk beschutte ankerplaats.

We maken een wandeling naar een verlaten Aboriginal grot met muurschilderingen en we zetten onze drie krabbenpotten uit. Ditmaal moeten we minstens één krab hebben tegen morgenochtend. De combinatie van een blikje kattenvoer met de vetrestjes van het vlees van die middag moet het hem doen.

‘s Avonds hebben we weer een memorabele avond bij onze vrienden van Sea Level. Jims pizza’s en als dessert Kents rabarbertaart met slagroom. Overheerlijk. Telkens we afscheid nemen, krijgen we al tranen in de ogen, omdat we weten dat het onze laatste momenten samen zijn… Townsville komt steeds dichterbij.

‘s Anderendaags, heel vroeg ‘s ochtends skypen we met onze vrienden, die op het verjaardagsfeestje zijn van een dikke vriend. Vreemd om in je pyjama en met prut in je ogen te zitten videobellen met licht benevelde vrienden die in volle vorm aan het feesten zijn. Er werd hartelijk gelachen, de sfeer was opperbest en het was leuk ‘er nog eens bij te zijn’. Na het bellen bleef ik een halve dag zitten met hetzelfde gevoel als de inhoud van de krabbenpotten: leegte.

De zeilen gingen op en met volle kracht zeilden we naar Airlie Beach, een toeristische backpackerpleisterplaats aan het vasteland. Het eten was al twee dagen op, we hadden geen gas meer en nog maar 25 liter water. Hoog tijd om aan te vullen.

South Molle Island, Whitsundays, Great Barrier Reef, Australië, 12 mei 2011

Op South Molle staat een van de oudste resorts van de Whitsundays. In 1934 kwam hier ene E M Bauer wonen met zijn vrouw en startte een klein resort op waar passanten thee aangeboden kregen.

We ankeren in Bauer Bay, vlak voor het huidige resort. Tikkeltje vergane glorie, het is een resort geworden voor backpackers en het is zowaar bijna leeg. Voor vijf dollar mogen we van de faciliteiten van het resort gebruik maken. Zwembad, wasserette, douches, en …  een golfcourt !

Nog nooit gedaan, maar Jim van Sea Level heeft in een vorig leven een zee van tijd gesleten op golfcourts, dus hij is de perfecte golfleraar. Er is één groot nadeel aan leren golfen in Australië. Als je je balletje verloren bent in het hoge gras, is het spannender dan benjispringen om het terug te gaan zoeken. Vanwege de slangen die er wonen.

Ondertussen maken Haike, Kent en de kinderen de wandeling naar Spion Kopf, met mooi zicht op de baai.

9 holes en 7 golfballetjes later ben ik zot van dat golven.  Geestig spelletje. Enfin, zolang het gratis is.

Een ander pluspunt aan dat resort op South Molle is dat er kokosbomen groeien. En omdat er geen kat in dat resort is, mogen we er zoveel nemen als we willen. De machete wordt geslepen en doet overwerk. Wat hebben we dat gemist sinds Fiji: een goeie verse kokosnoot!

Voor we ‘s anderendaags naar het volgende eiland zeilen, zijn we nog eens snel 9 holes gaan spelen. ‘t Ging al wat beter: slechts vier golfballetjes onvindbaar tussen de slangen geschoten.

Whitehaven Beach, Whitsunday Island, Great Barrier Reef, Australië – 10 mei 2011

Leuk tochtje van Thomas Island naar Whitsunday Island. Zacht briesje tussen de tien en vijftien knopen, dus ideaal zeilweer om te gennakeren. De drie grote rode ballonzeilen van Sea Level, Go Beyond en A Small Nest zorgen voor een fotogeniek spektakel.

                 Sea Level                                                                                                           Go Beyond

 

  

 

 

Op Whitsunday Island maken we een mooie, lange wandeling van Whitehaven Bay naar Chance Bay. We  zien de groene mieren die hun nest maken van aaneen gekleefde bladeren en die bovendien een soort limoenachtig zuur afscheiden. Hoewel hun beet bijzonder pijnlijk is, zijn er mensen die aan hun achterste lekken om de limoenzure smaak. De Aboriginals maken er een soort limonade van. Het mierengatlikken hebben we niet geprobeerd. Da’s voor een andere keer.

‘s Anderendaags nemen we eerst afscheid van Go Beyond. Ze varen al een stukje verder. Wij zullen ze later wel weer inhalen, maar we willen eerst graag nog wat genieten van het gezelschap van Sea Level omdat onze wegen weldra zullen scheiden. Sea Level is van plan om vanuit Townsville naar de Louisiades en de Solomons te varen en wij gaan verder noord. Onze tijd samen begint dus erg snel in te korten…

We maken nog een fantastische dinghy expeditie met Sea Level en Stamper door de Moro/Hill Inlet, gaan nog gezellig iets drinken op Stamper en dan zijn we klaar om een nieuw stuk van de Whitsundays te verkennen.