Vervolg Kuna Yala: Nargana, Esnasdup, Banedup, Miriadiadup en UCHUTUPU PIPI...

Het heeft even geduurd om een nieuw stukje blog te kunnen
plaatsen, want onze satelliettelefoonminuten waren
opgebruikt en het contact met de buitenwereld was dus even
weg. En nu hebben we terug van die gruwelijk dure
belminuten om berichtjes op de site te zetten vanuit het
hol van Pluto, of vanuit Uchutupu Pipi bijvoorbeeld. Net
op tijd, want de Elena riep ons op om te zeggen dat ze
klachten krijgen dat er bij ons niets meer te lezen viel.
Wel, maak het u gemakkelijk, neem er iets om te drinken en
te knabbelen bij, want hier is het vervolg van onze San
Blas avonturen.

Nargana

Tijdens de nacht regende het stevig. Om half tien waren we
het wachten op droog weer beu en gingen we met de
bijbootjes de rivier Rio Diablo op, de jungle in. We varen
een dikke twee uur stroomopwaarts, we zien allerlei
prachtige vogels, leguanen, spinnen, en twee dikke
krokodillen, vlak naast het bootje. "Voeten, handen en
kinderen binnenhouden" was het devies. Als onze motors het
bijna niet meer halen tegen de stroom, keren we terug.
Roeiend. Indrukwekkende junglegeluiden.

Terug op het moederschip maken we ons klaar voor de
volgende halte: Esnasdup. Op de kaarten staat het niet
aangegeven als een ankerplaats, maar Kenny weet dat het er
prima kan en er is nooit een kat. Onderweg erheen krijgen
we een enorme stortvlaag (squall) over ons heen, gelukkig
zonder teveel wind. Het giet bakken uit de lucht. We maken
er gretig gebruik van om onszelf en de boot helemaal
proper te schrobben. Het is niet evident om naar de
ankerplaats te navigeren: de kaarten (zowel de
elektronische als de papieren) zijn niet accuraat en door
het betrokken weer is "eyeball navigation" moeilijk, je
ziet de ondieptes minder goed. De Elena vaart vast bij het
binnenvaren, gelukkig op zand en nog gelukkiger geraken ze
terug los. De bank was niet zichtbaar: noch met het blote
oog, noch op de kaarten... Een vriendelijke Duitser die er
geankerd ligt, geeft instructies via de marifoon, hoe ze
voorbij de ondiepte kunnen varen. Wat later is die Duitser
wat minder vriendelijk omdat er in een paar uur tijd zes
boten rond hem komen liggen en dat had hij niet meteen
verwacht op de ankerplaats die er eigenlijk geen is en
niemand weet zijn...

Esnasdup

Ons anker ligt 18 meter diep en we hebben 100 meter
ketting uit. We liggen ver genoeg van alle riffen,
stranden en andere boten zodat we ongestoord kunnen
slapen. Denken we. De nacht wordt verstoord door het
verschrikkelijke sissende lawaai van de windgenerator van
de Tangaroa, en door opkomende koorts en buikloop.
Chichakoorts?
De volgende dag is er bijna eentje om te vergeten. De hele
dag is het donker bewolkt. De kinderen hangen in de zetels
en kijken films, Haïke leest een boek of 3 en ik lig ziek
in bed. Toch één hoogtepunt: we slagen erin om met een
tentzeiltje 200 liter regenwater op te vangen en zo de
zoetwatertanks van de Nest opnieuw helemaal te vullen,
tijdens een regenbui. In minder dan een uurtje.
Een dag later gaan we BBQ'en op een van de eilandjes rond
ons en 's avonds zwaaien we de Tangaroa uit. Leuke mensen,
maar die sissende windgenerator! Rust daalt neer over de
ankerplaats.

Banedup en BBQ eiland (Hollandes Cays)

Zondag moet je in "de Swimmng Pool" zijn. Dat is de
ondiepe ankerplaats (3m) tussen Banedup en BBQ Island en
daardoor lijkt het inderdaad op een reusachtig zwembad.
Elke zondagavond is er de traditionele samenkomst van
yachties op het "BBQ eiland". Eerst gaan we snorkelen en
later ontmoeten we opnieuw de Woolloomoolloo (de drijvende
jeugdherberg van de geweldig leuke, Australische, Simon).
Het "BBQ eiland" wordt onderhouden door een Amerikaan, die
hier al 12 jaar geankerd ligt en niet meer weggeraakt. Er
ligt geenenkel aangespoeld plastiekje of afgewaaid
palmtaktje op het eiland. De Kuna hebben hem aanvaard en
ze laten hem gerust op dat eiland. Elke zondag is er ofwel
"snacks & drinks" ofwel BBQ. Vandaag het eerste. Iedereen
brengt zijn hapjes en drankjes mee en kletst er met de
anderen die hier geankerd liggen. De kinderen ontdekken
een nog smeulend kampvuur van de avond ervoor en zijn de
hele avond bezig om het vuur te reanimeren. Ze worden
geholpen door het baldadig duo Jessie en Haïke. Die
trekken droge palmblaren van het dak van de hut van de
Amerikaan, en stelen een boek dat op de tafel ligt om te
ruilen. Met die droge bladen en bladeren slagen ze erin
het vuur terug aan te wakkeren, tot groot plezier van de
kinderen. Pokezwart gooien we ze in zee, laten we ze wat
weken en keren dan terug naar onze Nest. De kids kijken
naar "School of Rock" terwijl wij iets gaan drinken op de
Elena met Kenny en Jessie van de Makai.

Kenny van de Makai heeft hier vorig jaar een kanon ontdekt
tijdens een snorkeltrip. Dat wilt meestal zeggen dat er
nog vanalles te vinden is (zoals andere kanonnen, een
Spaans galioen in splinters vaneen, een anker, een
piratenskelet met houten been en ooglap, piratenschatten,
en kisten vol goudstaven, ...). Wij dus volledig in een
goldrush met Kenny gaan snorkelen aan het buitenrif.
Prachtige snorkeltrip, schitterende koralen, vissen en
haaien. Maar geen kanon teruggevonden. Ook geen goudschat,
en moest dat wel zo zijn, zouden we het zeker niet
verklappen. We waren wel bijna iets kwijt. Haike en Ward
hebben zichzelf bijna gezelfmoord door te ver door het rif
te zwemmen. Een schaafwonde, een korte echtelijke ruzie en
een onvergetelijke les is wat ervan overblijft.

Miriadiadup

We zijn naar de Westelijke Holandes Cays getrokken, waar
we geen andere boten meer rond ons hebben. Op Miriadiadup
woont 1 familie Kuna-indianen die er ook een restaurantje
openhouden. We kunnen er 's avonds gaan eten, maar laat in
de namiddag komen ze ons zeggen dat ze niet genoeg eten
hebben. De vangst was tegengevallen. We eten dan maar
pasta aan boord en kruipen vroeg in ons bed.
En dan moeten we opnieuw afscheid nemen. Van Kenny en
Jessie. De band die de Haike en de kinderen met Jessie
hebben is bijzonder hecht geworden en dat zorgt voor de
nodige traantjes bij het afscheid. De kinderen hebben
allerlei cadeautjes en kaartjes gemaakt en de jongens
krijgen elk een prachtige Afrikaanse dierentand, als
geluksbrenger, Haike krijgt de talismanarmband van Jessie,
Sepke krijgt twee armbandjes en een kleedje. Jessie is
Belgische die in Colombia woont, maar ze gaat geregeld
terug naar het moederland, en daaraan houden we ons vast
bij het lang uitzwaaien: we zullen ze nog wel eens in
België ontmoeten. Heerlijke mensen van de Makai, we zullen
nog vaak aan ze denken.

Uchutupu Pipi (Chichime Cays)

Ha. We zijn in Uchutupu Pipi. De kinderen moeten het elke
tien minuten zeggen. Uchutupu Pipi. Het binnenvaren langs
het rif vóór Uchutupu Pipi, en naast het kleine eilandje
met een paar palmboompjes (geen naam maar Uchutupu Inimini
zou een goeie zijn) was adembenemend. Links enorme brekers
en rechts brekers. Geweldig. En dan rustig langs Uchutupu
Dummat varen, het iets groter eiland, om naast Uchutupu
Pipi te ankeren. Yeah, yeah. Uchutupu Pipi. En het waait
en het regent hier. Van die typische Uchutupu Pipi regen.
Vandaar is het vandaag regenprogramma. Het Uchutupu Pipi
regenprogramma. We gaan naar Avatar kijken. Op de laptop
weliswaar. Want er staat 1 hutje op Uchutupu Pipi en dat
is geen cinema.