6-10-2009 – Dag 74 – terug naar Lagos

We hebben vast gezeten bij het buitenvaren van Alvor.

Het beste moment om Alvor te verlaten was kort na de middag. Half tij, opkomend water, de zandbanken nog net te zien, Haïke op de boeg, speurend naar de donkere vlekken waar het water het diepst is.  Er stond wel een stevige aanlandige zuidwester, maar hey, het binnenvaren was goed verlopen, dat zou wel lukken…

Alleen zorgde die stevige zuidwestenwind voor nogal wat zeegang buiten de lagune.  De grote golven buiten, zorgen ervoor dat het water dat de baai van Alvor binnenstroomt, troebel is.  Haïke kon de donkere vlekken niet zien, en ook de lichte niet, om de diepste weg naar buiten te vinden.

Wij kropen vooruit met een slakkengangetje van 1 knoop (1,8 km/u).  En plots remde de boot af en stonden we stil.  Met de kiel op het zand. Gelukkig een zachte landing.  Volgens onze kaart waren we in het midden van de vaargeul.

Twee maand geleden zou zo’n situatie mijn stoppen doen doorslaan en zou ik die woede gekanaliseerd hebben door Haïke eens goed af te blaffen en haar alle schuld te geven.  “Hoe? Niet gezien? Hoe is dat toch mogelijk !?!”

Nu bleven we kalm (nu ja, meer uiterlijk, want op zo’n moment giert de adrenaline toch wel door je keel en zie je doemscenario’s voor je). Anker laten vallen, wachten tot het water genoeg gestegen was om verder te kunnen gaan, een lokaal bootje oproepen die zich ook een weg naar buiten zocht.

Die zei: ‘Alles is hier veranderd.  Er is een baggerschip bezig om het kanaal helemaal te herleggen.  De kaarten kloppen niet meer, en de boeien liggen ook verkeerd.  Volg me.’  We kwamen net los, we zijn naar hem gevaren (op de kaart zat hij serieus naast de vaargeul en had hij er 1 meter diepte, in realiteit 4 meter…), en hebben hem gevolgd tot buiten de pier.

Een ervaring rijker en een goeie les geleerd: als er rond je hoofdzakelijk catamarans en aluminiumboten met ophaalbare kielen liggen, ga dan eens aan een visser of een local vragen waar de vaargeul ligt…

Eén van onze buren in de baai van Alvor was het heel leuk Brits koppel John & Eileen, beiden 70 jaar (in een catamaran).  Toffe mensen, bijzonder interessante gesprekken over hun ervaringen (bv. lang doorgeboomd over ankers want zij liggen quasi altijd voor anker en gaan nooit een haven binnen), en onze kinderen toonden ondertussen allerlei goocheltrucks aan hun kleinkinderen.  Vijftien jaar geleden hebben ze meegedaan aan de eerste ARC (Atlantic Rally for Cruisers, waar wij dit jaar ook aan deelnemen).  Ze hebben gedurende vier jaar de wereld rondgezeild, en zijn sindsdien altijd op een boot blijven wonen.  Hun kinderen en kleinkinderen komen vaak op bezoek, en zij liggen nu telkens ergens in Europa waar het mooi en warm is.  Een huis kunnen ze niet meer gewoon worden.  Jammer genoeg moet aan zo’n mooie verhalen ook een einde komen.  Na de winter varen ze terug naar Engeland om de boot te verkopen.  De leeftijd dwingt hen ertoe om een kleinere boot te kopen en naar de Britse rivieren af te zakken.  Ze gaan het missen, het mooie weer en de zee…

OK, we waren dus Alvor buiten geraakt en A Small Nest splashte door de hoge golven richting Lagos.  Donderdag gaan we onze lange oversteek naar Madeira (500 mijl, +/- 4 dagen) maken en daarvoor moeten we proviand inslaan en de boot (en onszelf) in gereedheid brengen.

Eerst even de bootwerf van Sopromar binnengevaren om gedag te zeggen aan onze Australische vrienden van de Sunboy (hun nieuwe ramen zaten er net in) en om even binnen te wippen bij Tony Soprano.  We hadden nog iets te regelen met hem.

Tijdens het gesprek met het Britse koppel John en Eileen hebben we besloten welk tweede anker we wilden.  En er lag net zo een in de winkel van Mr T.  Tony heeft 20% van de prijs gedaan, zonder dat ik het vroeg.

“DA BIG MODDAFAKKKAAAAAAA !!!” (roept), is de naam van ons anker dat vanaf nu op onze boeg prijkt. Een knoert van een Delta anker en er hangt nog eens 110 meter ketting aan.  Gedaan met onrustige nachten voor anker en checken of we niet krabben.  “DA BIG MODDAFAKKKAAAAAA !!!!” (roept) gaat daarvoor zorgen.  Het zal mogen stormen, rotsbodems mogen twintig meter dieper liggen, stroming mag sneller gaan dan een galopperend paard…  Wij gaan voor anker.  De bezoekjes aan dure jachthavens zullen we vanaf nu tot een minimum beperken.  “DA BIG MODDAFAKKKAAAAAA !!!!!” (roept) zal zijn geld rap teruggewonnen hebben!   De ankergrond rond Madeira zal daveren!