Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=37.10647,-8.67072&ll=37.10647,-8.67072&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=37.00274,-8.94088&ll=37.00274,-8.94088&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Maandagochtend 4u30. Opstaan. Kattenwasje. Kleren aantrekken. Niks tegen je vrouw zeggen want die heeft een ochtendhumeur. Klaarmaken om het anker op te trekken. Afvragen waarom het nog aardedonker is. Afvragen of die mist nog lang zou blijven hangen. Afvragen waarom de Aussies nog niet wakker zijn. Om 4u55 beseffen dat de wekker nog op Belgische tijd staat en dat je een uur te vroeg uit je nest gekropen bent.
Maandagochtend 5u40. Opstaan. Geen kattenwasje maar wel kleren aantrekken. Helemaal niks tegen je vrouw zeggen want een ochtendhumeur wordt alleen maar erger tegen mensen die zo stom zijn de wekker verkeerd te zetten. Klaarmaken om het anker op te trekken. Afvragen waarom het nog altijd pikkedonker is. Merken dat de mist nog dikker is dan een uur geleden. Met Allan van de Sunboy afspreken dat we ons vertrek best een uur uitstellen. Om 6u05 met koude, klamme voeten opnieuw in je nest kruipen.
Maandagochtend 6u55. Opstaan. Kleren aantrekken. Merken dat een ochtendhumeur de derde keer minder hevig is. Klaarmaken om het anker op te trekken. Licht is meer en mist is minder. Om 7u00 is het anker binnen en varen we de haven van Sines uit. Zien hoe de opkomende zon de mist doet oplossen.
Maandagochtend 8u25. Zien hoe de mist ditmaal de zon doet oplossen. Ze is zo dik als onze yoghurt. De Sunboy en A Small Nest varen zij aan zij om een dikke vlek op het radarbeeld te vormen. Nog 70 mijl…
A Small Nest voor anker in Sines.
Het lijkt één en al rust, maar schijn bedriegt. Onder het motto “dat maken we toch gewoon zelf”, is A Small Nest in volle bedrijvigheid. Vandaag maken we:
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=37.95251,-8.86745&ll=37.95251,-8.86745&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Wat een voormiddagje. 30 graden, geen lap wind, de motor spint rustig op 2000 toeren, Don, de automatische piloot, stuurt ons met de precisie van een Zwitsers klokje naar onze bestemming Sines, en ik zit hier op het voordek met niks aan behalve een laptop. Gewoon rustig wachten tot we er zijn, vanavond.
Doe dat ook eens thuis, ‘t is een aanrader: op de E40 de cruise control induwen en op de motorkap gaan zitten in je flikker. Heerlijk.
Totdat om 14u de wind opsteekt, de knalrode spi de lucht in gaat en ons nog sneller naar onze ankerplaats trekt.
De natuur was weer in topform en besloot ons te verwennen met het zicht op een koppel haaitjes, een wuivende maanvis, vogels die als kamikazes het water in doken en een kleine familie dolfijnen. De school sardienen die de vogels en de dolfijnen aan het uitdunnen waren, hebben we net niet meer kunnen zien…
Die maanvissen zijn iets mafs. Je ziet ze terwijl ze op hun zijde liggen te drijven aan de oppervlakte en ze met één vin liggen te wuiven. Ze liggen dan ofwel te zonnen (vandaar de Engelse naam ‘Sunfish’) ofwel meeuwen te lokken om de parasieten van hun lijf te laten opeten. Ze lijken wreed geaccidenteerd, hun lichaam is een platte schijf, ze hebben geen staart, en kunnen meer dan 3 meter lang worden. Toen we het Oceanarium in Lissabon bezochten hebben we zo’n kanjer gezien.
Om 19u30 werd het anker gedropt in de baai van Sines, het geboortedorp van Vasco da Gama, met zicht op het fort, de palmbomen en het hagelwitte strand. We zullen er morgen een foto van trekken.
Als je meer dan 50 dagen onderweg bent met een zeilboot, is een week vakantie eens iets helemaal anders.
‘t Klinkt inderdaad gek, maar zo voelde het bezoek van Opa en Oma helemaal: vakantie. Heerlijk genieten van een lang verblijf op dezelfde plaats met daarbij de luxe dat we konden mee genieten van het hotel en de auto van Opa en Oma. Ward en Flor kregen maar geen genoeg van het zwembad en de duikplank van 4 meter hoog. Sepke kon uitgebreid genieten van het bad in de hotelkamer en heeft zowat alles wat in het mandje op de lavabo te vinden was, in haar haar gesmeerd. De hotelmanager zal binnenkort een bezuiniging invoeren op het aantal snoepen die aan de receptie te grabbel liggen. De auto bleef geen halve dag onbenut om Lissabon te bezoeken of winkels te plunderen. Maar het meest van al hebben we genoten van de aanwezigheid van Opa en Oma. Ze waren in topvorm, het was bijzonder leuk om ons heerlijk leven met hen te kunnen delen en de appreciatie te voelen over onze nieuwe en harmonieuze manier van leven… (en dichter bij een kleffe gevoelsbeschrijving wil ik niet komen).
Vakantie is…
Toen het vliegtuig waarmee Opa en Oma terugkeerden over onze koppen vloog, hebben we wel gevoeld dat het vakantiegevoel over is. Terug naar school, voorbereidingen treffen voor de volgende bestemmingen, de was en de plas, potje koken, flink besparen, weerberichten analyseren, ankerplaatsen uitvlooien, reisvoorbereidingen treffen, afspraken maken met de volgende bezoekers, de blog dringend aanvullen, de hoge verwachtingen inlossen, mails beantwoorden, … En we doen dit om geen stress meer te hebben. Jamehoela!
Onze vrienden van de Sunboy, de Australische familie Sparkes, houden ook een blog bij. Als je eens wilt controleren of wij geen onzin verkopen:
http://www.travelblog.org/Europe/Portugal/Northern/blog-436133.html
http://www.travelblog.org/Europe/Portugal/Northern/blog-438862.html
http://www.travelblog.org/Europe/Portugal/Lisboa/blog-438861.html
Ze hebben trouwens hun plannen om in de Middellandse Zee te overwinteren en onbepaalde tijd in Europa te blijven, veranderd. Ze zeilen, net als ons, het komende jaar naar Australië, eerst samen met de ARC de Atlantic over, daarna door het Panamakanaal en de Pacific. Daarvoor moeten ze nu wel nog een resem inentingen krijgen en in Portugal is dat minder makkelijk als bij ons in het Tropisch Instituut. Ons verblijf in Lissabon is hierdoor met een paar dagen verlengd, en het geeft ons opnieuw wat tijd om te bloggen, de kinderen wat extra les te geven, tochtplanningen te maken, de rekeningen bij te houden, etc…
Wat gebeurt er met 2 volwassenen als ze na ruim twee maanden met een zeilboot reizen een auto onder hun gat hebben?
Ze worden koopmonsters.
Opa en Oma zijn op bezoek en ze hebben een autootje gehuurd. Haike en ik zijn daar eergisteren boodschappen mee gaan doen. In een winkel die twee keer groter was dan een Carrefour. We hebben 50 liter water in flessen gekocht, 30 liter melk, 30 liter fruitsap, 30 liter frisdrank, 20 liter bier, 10 liter wijn, aardappelen, rijst, pasta, conserven, …. We hebben 3 karren helemaal volgeladen met alles wat veel weegt en lang goed blijft. De wieltjes van de karretjes hielden het niet op de roltrap en het autootje van opa en oma zag er plots een stuk sportiever uit omdat het zo laag tegen de grond hing.
We kunnen weer een heel eind voort, zonder kilometers te voet of met plooifietsjes te moeten zeulen met zwaar koopwaar.
Hèhè.
Verder houden we ons hier bezig met Lissabon bezoeken, genieten van de aanwezigheid van Opa en Oma en ‘t een en ander nog in orde brengen.
Internet bereiken is hier minder handig, vandaar dat het een paar dagen wat stiller zal zijn. Vanaf dinsdag maken we ons klaar om verder te gaan.
Om 7u was het welletjes. Om het uur hadden we onze posities gemonitord en gezien dat het anker lichtjes aan het krabben was. Nu lagen we nog maar 25 meter van het dertiende eeuws fort van Berlenga waar de golven geweldig potig tegenaan kletsten en we trokken dus ons anker op. Allan van de Sunboy schoot uit zijn slaapzak (die had de hele nacht buiten ankerwacht gehouden en had niet gezien dat ook zijn anker lichtjes aan het krabben was omdat hij onze boot als referentie had gebruikt). Hij dacht dat we een valse start namen.
De afspraak was: we racen met elkaar tot in Lissabon, de start is om 8u. De Sunboy is meer een racer, dus een veel sneller schip (langer en veel meer zeil), A Small Nest is een cruiser, maar wij hebben een gennaker.
De omstandigheden waren ideaal om de Atlantische oversteek te oefenen. Wind van 5 Beaufort, pal vanachter, grote brede golven waar we vaak surfend van naar beneden denderden, terwijl we ons vastklampten. We hebben alle zeilcombinaties eens uitgetest voor deze omstandigheden. De test met de gennaker (ons rood ballonzeil) in zoveel wind liep bijna faliekant af. Om zo’n zeil makkelijk op en af te kunnen tuigen, zit dat in een spikous, een soort ‘slurf’. De slurf trek je naar boven en dan blaast de wind het zeil op, en als je het wil binnenhalen, trek je de slurf naar beneden, haal je zo de wind eruit en kan je de worst tenslotte makkelijk naar beneden halen. Ter illustratie fotootje van het optrekken van de slurf, op een andere dag, bij kalm weer:
Toen bij het opzetten, de slurf halverwege was en de spi zich begon te vullen met wind, knapte het touw voor de bediening van de slurf. Onze gennaker heeft een oppervlakte van 130 m² en als daar bijna 20 knopen wind in blaast is dat geen poesje om zonder handschoenen aan te pakken. Mijn kop was dan ook zo rood als de spi van de inspanning en de stress om het ding terug binnen te krijgen. Einde test gennaker 5 Bft. Weg voordeel ten opzichte van de Sunboy…
Vlinderen was een stuk makkelijker. Het grootzeil langs de ene kant en de genua (het voorzeil) uitgeboomd aan de andere kant.
We vlogen vooruit, A Small Nest de kortste weg kiezend, pal voor de wind, de Sunboy afkruisend en dus meer afstand afleggend, maar aan een hogere snelheid. Het ging gelijk op, en bij aankomst voor de haven van Oeiras, na tien uur varen, moesten we nog opletten dat we niet op elkaar knalden. We hebben dat in de haven met een paar pinten (teveel) gevierd.
We liggen hier nu een week om een paar herstellingen en bestellingen te doen, Lissabon te bezoeken, van het bezoek van Oma en Opa te genieten, les te geven, grote kuis te houden, enz… Van zeilblabla als hierboven zal u dus gelukkig even gespaard blijven.
Klik op de link hieronder om te zien waar ik gevestigd ben.
http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=38.67592,-9.31752&ll=38.67592,-9.31752&ie=UTF8&z=12&om=1
Bericht:Everything OK on A Small Nest! Our position is:
Tijdens de erhoging van de veiligheid factor voor miljoenen mensen die iedere jaar in de buitenlucht uitstappen, meldt SPOT aan vrienden en familie of een internationale noodhulp coördinatie centrum met statusberichten gebaseerd op situatie en behoefte. Vraag om hulp (of SPOT Assist), Alert S.O.S., Check-In/OK en Volg Vooruitgang allemaal met een eenvoudige druk op een knop.
http://www.findmespot.com
Op zoek naar een geweldige manier om SPOT tracks en waypoints, verhalen en fotos te delen? Ga naar http://www.spotadventures.com en kijk hoe gebruikers hun avonturen creeren en delen!
Het was een kort nachtje in het paradijs Berlenga. Ons anker houdt van zand en modder, hier zijn het rotsen op de bodem. En dan zijn we extra waakzaam. Om het uur even opstaan om te kijken of het anker goed houdt en we nog steeds op dezelfde plaats liggen. We zouden onze droom niet graag tegen de rotsen stuk zien gaan…
De Ozzies hielden een permanente ankerwacht. Dat is nu ook wel héél voorzichtig, maar het voordeel is dat ze ondertussen gevist hebben en 10 makrelen hebben boven gehaald.
Haike gaf de kinderen in de voormiddag les en in de namiddag zijn we met z’n allen het eiland gaan verkennen. Nadien hadden we de Ozzies op bezoek voor cake en champagne. De fles champagne hadden we mee vanuit België, om de geboorte van de dochter van onze goeie vrienden Stefan en Veerle te vieren. Er is geweldig uitbundig en internationaal geklinkt op een fantastic, marvellous, great, geweldig en fenomenaal leven voor Olivia!
Tegen de avond zijn we met z’n allen gaan snorkelen. Je zwemt hier tussen de vissen zoals in een aquarium van Sealife. We konden ze zelfs aaien. De kinderen waren door het dolle heen.
En bij ondergaande zon, in dit heerlijk natuurreservaat hebben de kinderen hot dogs gegeten en hebben de oudjes de 10 verse makrelen gegrild.
Nu, net voor het slapen gaan, is het ankeralarm ingesteld, en gaan we erop vertrouwen dat het afgaat als dat moet. De Ozzies doen een tweede nacht ankerwacht en we vertrouwen er ook een beetje op dat als er iets mis zou zijn, ze ons zullen wekken met toeters en bellen. Hopelijk vissen ze niet, vannacht. Genoeg makreel gegeten voor een tijdje.
Morgen moeten we trouwens vroeg op. Er is storm uit het noorden op komst en we willen Lissabon bereiken voor het ons inhaalt. Je voelt de storm dichter komen met het aanwakkeren van de wind, dus, het belooft sowieso een woelig nachtje en een heftig zeildagje te worden.
Bij het buitenvaren van Nazaré wist ik plots waaraan Michael Hadley, de havenkapitein van Nazaré, me deed denken: Popeye!
Zeeman in hart en nieren, grijze baard, rookt pijp, grappige giechel en altijd een wijs verhaal. Hij zei: “If you take my picture, I will break your camera”, waarop wij toch de foto namen en “Run!” riepen. Hij moest er wreed mee lachen, onze Popeye, en trok gelukkig geen blik spinazie open.
Het was een hele tijd geleden dat we nog eens moesten opkruisen. De wind kwam uit het zuidwesten, en dat was ook de richting die we uit moesten om naar de eilanden te varen van ‘Reserva Natural da Berlenga’.
Adembenemend zicht hebben we hier op de steile rotsen. Het eiland heeft meer dan duizend inwoners: allemaal vogels. Ook vreemde vogels want in het donker hoor je de meest grappige geluiden, terwijl we zacht heen en weer liggen te wiegen aan ons anker. (Wie meer info wil lezen over Ilha da Berlenga: kijk bij reacties, twee blogs hieronder, bij onze positieinfo. Met dank aan Koen !)
Net nog twee vissen gevangen, en maar teruggegooid. We hadden pas heerlijk gegeten (biefstuk met puree, bloemkool en witte saus), en we konden maar niet uitmaken welke vissen we precies gevangen hadden. Die kunnen met een straf verhaal naar huis. Zo.
Prachtig stadje, Obidos. Witte huisjes met rode daken, netjes omzoomd door een eeuwenoude omwalling. In 1228 gaf Dom Dinis, het stadje als bruidscadeau aan zijn vrouw Dona Isabel.
En u?
Tip voor Valentijn: als je eens je geliefde enorm wilt verrassen, boek een vlucht naar Lissabon en neem haar (of hem) mee naar het jaarlijkse ‘Festival Internacional do Chocolate’ in Obidos. Een decadent chocoladefestijn dat 12 dagen duurt in februari met een wedstrijd voor het beste chocoladerecept, de verkiezing van de beste Portugese chocolatier, een modeshow met chocolade als thema, een tentoonstelling met beelden van chocolade en een speelhuis voor de kinderen uit chocolade.
En als je er iets heel speciaals van wilt maken: boek een kamer in Pousada do Castelo, dat is in het dertiende eeuws kasteel op de achtergrond van de foto.
Vandaag gaan we naar Obidos. Daar ben ik 20 jaar geleden ook geweest. Toen we met de rugzak rondgelift hebben met Stefan, Dieter en Geert.
Michael Hadley is naast havenmeester van Nazaré, ook nog eens een Brits fenomeen. Een tiental jaar geleden was hij onderweg van de Middellandse Zee naar huis, kwam de haven van Nazaré binnen en is hier blijven plakken. Hij runt nu de haven, met bijzonder veel natuurlijke autoriteit en prikkelende animositeit. Heerlijke vent, die het leuk vindt om de yachties op hun kennis te testen en zijn enorme zeilerswijsheid te delen:
“You should visit the monastry of Batalha and meet one of the greatest Portuguese navigators: Prince Henry the Navigator, not that he will be much of use to you, because he’s dead.”
We hebben ernaast gestaan, bij het graf van onze voorganger Henry. En alle andere prachtige kloostergangen, tombes, kathedralen, … in Batalha en Alcobaca. Ga er eens op reis, ‘t is absoluut de moeite waard.
De band met de Australische vrienden van de Sunboy is de afgelopen twee dagen alleen maar hechter geworden. Het etentje in het restaurantje in Figueira da Foz was fantastisch, en de eindconclusie was dat makreel niet enkel een vis was om als aas te gebruiken, maar ook bijzonder lekker was. Lichtjes onder invloed van de kannetjes wijn en de pinten hebben Allan en ik elkaar dan maar uitgedaagd tot een makreel-vang-competitie.
Volgende stop was Nazaré. Wie de meeste makrelen wist te vangen tussen Fig da Foz en Nazaré, was de winnaar. Eindstand:
België – Australië: 8 – 3 !
Blij dat België nog eens kon winnen (ik had al geen zin meer om de krant met “nederlaag tegen Spanje” te kopen).
‘s Avonds lagen we aangemeerd aan de visserskade in Nazaré omdat het jachthaventje vol was (vervelend want er is een getij met 3,5 meter verval en dan moet je ‘s nachts opstaan om je meertouwen aan te passen) en we hadden een van de mooiste avonden van onze reis. We hebben onze 11 makrelen op de Cobb klaar gemaakt, Allan maakte ribbetjes op z’n Australisch, lieten de drank rijkelijk vloeien (vervelend want we moesten ‘s nachts opstaan) en dan hebben we beiden onze gitaren boven gehaald. Geen scrupules meer om eens lekker vals evergreens door de haven te brullen. De vissers die naast ons lagen kwamen verbaasd kijken en de kinderen gingen met de pet rond. Heerlijk.
Vandaag hebben we Nazaré met z’n allen bezocht en ‘s avonds zijn we weer op onze boot beland met de Ozzies en we hebben nog eens kabaal gemaakt voor heel de haven. Ditmaal met de enthousiaste en laaiende reacties bij het spel “Weerwolven”. Delicious.
