Tegenslagen

Het blijft wat moeizamer gaan aan boord van A Small Nest. Toen we uit de helle-ankerplaats wilden vertrekken hield de ankerlier ermee op. Dat is een sterke motor die het anker en de zware ketting omhoog trekt. We hebben een redelijk zwaar anker (Da Big M) en veel ketting, en dat maakt dat, als er veel wind is, het bijna een onmogelijke taak is om dat ding uit het water te krijgen.

Ons ticketje met geluk is toch niet op zeker?

Soit, met de hulp en de spierkracht van Mads (Go Beyond) en Esteban (Puerto Seguro) krijgen we het anker uiteindelijk van de grond. We vertrekken anderhalf uur later dan voorzien.  Ook een probleem, omdat we onze tocht zo gepland hadden om voor het donker door de nauwe pas van Beqa te varen. Op de kaart staat meermaals ‘unsurveyed’, en ‘navitate in clear daylight’, maar we beslissen op onze kaarten te vertrouwen, die hier heel precies blijken te kloppen. Het is aardedonker als we de pas doorvaren, gevolgd door Puerto Seguro (de Argentijnse boot). Het is heel spannend (als de kaarten verkeerd zijn, varen we op een rif), en we kunnen de golven langs beide kanten van ons horen breken op de riffen, maar zien uiteindelijk niks. De dieptemeter blijft minstens 40 meter tonen, dus gaan we voorzichtig verder. Eenmaal door de pas varen we met 35 knopen in ons gereefd genuaatje richting Lautoka, aan de westkant van Fiji. Een nacht varen.

Bij het binnenvaren van de pas om naar Lautoka te gaan zien we een zeiljachtje stilvallen. We hadden de man die nacht al een paar keer gesproken via de marifoon. Het was een oudere man die solo in zijn 33 voetertje van Nieuw Zeeland gevaren kwam (12 dagen) en was uitgeput. Hij zag overal schepen die hem gingen rammen. Haike heeft hem een beetje kunnen gerust stellen, dat wij het lichtje achter hem waren en dat we wel gingen uitkijken voor hem. Welnu, hij viel stil, midden in die pas, waar het twee knopen stroomde. Motor stuk en geen wind meer. Hij was helemaal in paniek. We zijn er snel heengevaren, hebben hem een lijn toegeworpen en we hebben hem op sleeptouw genomen. Hij wilde eerst niet dat we hem helemaal tot Lautoka sleepten (dat was nog vijf uur varen), maar na enig aandringen (hij zou op een godvergeten ankerbaaitje met een kapotte motor gelegen hebben), slepen we hem helemaal naar Lautoka. Hij was zielsgelukkig (en helemaal uitgeput).  Sleepdienst Small Nest heeft nog eens kunnen werken. ‘t Was leuk. En er staat nu een fles Nieuw Zeelandse champagne in de koelkast… Ook leuk.

Onderweg naar Lautoka vervang ik Da Big M door ons lichter anker, en het doet vreemd om, eenmaal aangekomen, het anker in het water te droppen als je weet dat je heel moeilijk weer weg zal kunnen. Hopelijk zijn er geen tsunami’s of andere noodgevallen waardoor we snel anker op moeten…

Soit. We moeten hier dus proberen die ankerlier hersteld te krijgen of een nieuwe te bekomen. Dat gaat geen makkelijke klus worden. Want noch hier, noch in Vanuatu zijn er “ankerlierwinkels”. En we moeten nog heel veel ankeren alvorens we in Nieuw Caledonie zijn. 

Hopelijk zonder al teveel tegenslagen nog.