Yetukuri - Port Resolution - Tana - Vanuatu

Als je van Fiji naar Vanuatu zeilt, verandert je boot in
een teletijdsmachine. Echt.

De tocht duurt drie dagen en nachten, maar we zijn
minstens 100 jaren teruggeslingerd in de tijd. Een
ongewenst neveneffect is dat je tijdens zo'n trip
melancholische gedichten begint te produceren, maar dat is
het enige en volledig terzijde.

We varen voorzichtig binnen in een baai waar we geen
kaarten van hebben en ankeren in de ondiepte van Port
Resolution. Als je goed kijkt zie je het dorpje Yetukuri
met rieten hutjes op de bergflank liggen. We wisten op
voorhand dat Vanuatu een van de meest authentieke en
afgezonderde plaatsen zou zijn die we gingen bezoeken, en
dan nog... Als je voet aan wal zet, en voorzichtig een
beetje begint rond te wandelen, zie je dat je plots in een
andere dimensie zit. Rook stijgt op uit de rieten hutjes.
Ietwat achterdochtig kijken de locals je aan. Een witte
alien vanop een boot, zie je ze denken, terwijl ze in een
pot roeren of een matje van kokosbladeren weven.
Missionarissen die hier meer dan honderd jaar geleden
toekwamen en op hetzelfde pad wandelden, waren nu al
opgegeten.

Op het centrale grasplein spelen een twintigtal halfnaakte
kinderen voetbal. Onze jongens, die helemaal uitgelaten
zijn na drie dagen opsluiting in de teletijdsmachine,
rennen erheen en spelen direct mee, alsof ze de anderen al
jaren kennen. Vreemd hoe ze dat niet vreemd vinden...

Terwijl ik aan de rand van het grasveld aan de praat
geraak met ene Stanley, die ons morgen naar de andere kant
van het eiland kan brengen om het papierwerk in orde te
brengen, gaat Haike op zoek naar Leah, aan wie we de
groeten moesten overbrengen van Thomas, Els en Luna, die
hier zeven jaar geleden ook passeerden. Ze hadden hier hun
hamster Snakkie en een fiets achtergelaten. Het duurde
niet lang of we werden door Leah aan de rest van het dorp
voorgesteld als de vrienden van wijlen Snakkie. Hilariteit
alom.

En dan gebeurde er iets vreemds. Plots staakten alle
kinderen hun voetbalspel en bleven Ward en Flor een beetje
verweesd achter met de bal waar ze eerder zo hun best
hadden voor moeten doen om hem aan te kunnen raken, en die
nu gewoon voor hun voeten lag. Het werd drukker rond de
plaats waar Haike met Leah stond. Aan het huis van de
medicijnman.

Een kind was uit een boom gevallen. Een hoge kokosboom.
Hij werd op de rug van een adolescent naar de medicijnman
gebracht. Haike kon het onmiddellijk zien. Het kind had
een zware fractuur aan de pols. We hebben daar dan
vervolgens een staaltje primitieve geneeskunde kunnen
zien. De arm van het jongetje stond in een S. De
medicijnman en een paar andere mannen hebben het armpje
eerst met een bruin sapje ingesmeerd en daarna de zware
breuk terug rechtgetrokken. De schruwels van het kind
gingen door merg en been, want verdoving kennen ze hier
niet. Ik werd ongemakkelijk van het feit dat het plots
leek alsof we ramptoeristen waren, en Sepke werd
ongemakkelijk van het getier van dat jongetje. Toen we
discreet wat afstand van het tafereel namen ging Sepke,
door wat ze gezien had en hoorde, van haar stokje. Onze
jongens waren intussen al terug naar het grasveld
gevlucht.

De ene helft van het dorp stond te kijken naar het
krijsende jongetje met zijn gebroken arm, de andere helft
naar het witte, blonde meisje met haar benen in de lucht.

Drie jongetjes geraakten op het grasveld in de ban van
Flor. Alles wat hij deed, deden ze met evenveel
enthousiasme achter. Schijngevechten met een stok werden
bijna synchroon nagespeeld. Elke krijgersgil werd
nagegild. Flor rende zo hard hij kon, viel, stond op,
sprong... Gevolgd door de drie jongetjes die zo hard ze
konden renden, vielen, opstonden en sprongen. Toen Flor
rakelings naast me voorbij kwam en zei: "Dag Papa!", werd
ik erna door de jongetjes drie keer in perfect Nederlands
"Dag Papa!" begroet. We lagen plat van het lachen.

Toen de zon onderging en muggen actief werden, zijn we
terug naar onze Nest gegaan. Er is malaria in Vanuatu.

We hebben pannenkoeken gegeten in de geur van een
antimugrookstokje.