Ascension, British overseas territory, 29 maart 2012

Heel vroeg in de ochtend varen we langs de westkust van het afgelegen
vulkanisch eilandje Ascension. Achter ons vangt Mads een kanjer van een
Wahoo. Onze vermoeden dat de Atlantische Oceaan volledig leeggevist was,
hadden we gisteren al aangepast toen onze vislijn (200 kilo breeksterkte)
door wellicht een monster van een vis, onder immense spanning knapte. Ons
lievelingsaasje weg. De Wahoo van Mads maakt alles goed. Hier gaan we
minstens twee feestjes met een hoop mensen mee kunnen geven.

Het anker raakt de zandbodem van Ascension na een snelle oversteek van 4
dagen en 20 uur. We liggen in de baai van Georgetown tussen de jachten
Thule en Kopernik, boven het anker van Imagine, wiens ankerketting gisteren
brak door de deining die hier in de baai staat. Imagine hangt nu aan een
boei.

Nog spectaculairder en nog gevaarlijker dan in St Helena is hier aan land
proberen te gaan. Hier is geen ferry en hier moet je de dinghy aan een
metalen bootje vastmaken en dan dat metalen bootje naar de kant trekken
naar de betonnen kade met ladder. Er staat een flinke deining van drie
meter en dat maakt dat je je moment bijzonder zorgvuldig moet kiezen, om
niet volledig nat te zijn, of erger: in het water te vallen of geplet
worden tussen de metalen boot en de kade.

Opvallend zijn de grote hoeveelheden zwarte vissen (triggerfish) die onder
en rond onze boot zwemmen. Ze eten alles wat aan onze romp zit zorgvuldig
weg. Als je je voeten in het water steekt worden die onmiddellijk
aangevallen door tientallen triggerfish, die in je voeten BIJTEN! We horen
dat ze niks doen als je gaat zwemmen. Haike springt in het water en wordt
onmiddellijk omgeven door een zwarte wolk met honderden triggerfish. Ook
boos kijkende, grote travalleys stormen op haar af. Het lijkt wel een scene
uit de film Piranha. Een ijselijke gil en twee seconden later staat ze
terug aan boord. Wij liggen allemaal plat van 't lachen, maar er is toch
niemand meer in het water gesprongen nadien. Beetje koud. Hm. Morgen wordt
er wel gezwommen, want dan gaan we het anker opduiken van Martyn.

We zien de ene groene zeeschildpad na de andere in de baai rondzwemmen.
Hier gaan ze 's nachts massaal aan land om eieren te leggen. Boven het
strand cirkelen fregatvogels die geduldig wachten tot de pasgeboren
zeeschildpadjes naar het water spurten, om er eentje uit te pikken en op te
eten.

Vanaf morgen gaan we op verkenning. Hier wonen slechts 700 mensen, bijna
allemaal militair personeel. Er is hier een militaire luchthaven die ooit
de drukste luchthaven ter wereld is geweest, ten tijde van de
Falklandoorlog. De Britten gebruikten dit eiland als tussenstop en
tankstation.

Bon, later meer dus.