Dagboek van de Grote Oversteek - Deel IV

Donderdag 22 april 2010 - Dag 8

Het is wat rustiger geworden op zee. De wind is wat
gemilderd (20 knopen) en de golven zijn een metertje
minder. Een hele dag vraag ik me af of we een gereefd
grootzeil gaan hijsen of niet. Uiteindelijk doen we het
niet. We hebben net het bericht gehoord dat goeie vrienden
van ons van de Nika dubbele pech hebben tijdens de laatste
vijfhonderd mijl van hun oversteek. Eerst is hun
automatische stuurautomaat stuk gegaan, zodat ze de
laatste drie of vier dagen constant aan het roer moeten
staan. Ze zijn net zoals ons een familie van vijf,
kinderen net iets jonger, niet veel. Dat moet moordend
vermoeiend zijn, constant sturen. Wij sturen bijvoorbeeld
nooit. Don, onze automatische stuurautomaat doet alles.
Stel dat het ons nu zou gebeuren... Ik mag er niet aan
denken. Maar het is niet het enige ongeluk dat de Nika te
beurt gevallen is: plots is ook één van hun stagen geknapt
(stalen kabels die de mast recht houden) en dreeg hun mast
naar beneden te komen. Ze hebben een noodtuig moeten
zetten en zeilen nu heel voorzichtig en traag naar hun
bestemming. Vandaar hebben we wellicht ons grootzeil niet
gehesen. We willen het op het gemak blijven doen. De boot
sparen. We zijn nog niet halfweg, dus het zou dom zijn om
te pushen. We gaan trouwens nog altijd lekker, enkel met
die genua. Gemiddeld 7 knopen. Goed genoeg.

Haike heeft voor 's middags heerlijke pistoletjes
("broodjes" voor de Nederlanders) gemaakt en we eten
smoskes ("broodjes gezond" voor de Nederlanders). We
vissen de hele dag, maar er hapt niks. Ik vrees dat het
klopt dat de Japanse longlinevissers de hele Pacific aan
het leegvissen zijn. Degoutant. Ze vissen met enorm lange
lijnen vol haken op haaien. Het enige dat ze van die
haaien willen zijn de vinnen, dus snijden ze die af en
gooien de haaien zonder vinnen, maar nog levend, terug in
het water. Bovendien vissen ze met hun haken en lange
lijnen alles wat beweegt naar boven. Het merendeel haalt
het niet en zijn ze ook niet in geinteresseerd.
Haaienvinnen zijn een miljardenbusiness, dus gebeurt er
niks tegen. De mens is het grootste ongedierte ter wereld.
Wat spijt ons dat.

De hele namiddag zijn de kinderen bijzonder gemotiveerd
aan de slag geweest. Alledrie hebben ze hun rekenboeken
voor dit schooljaar afgewerkt, en Sepke heeft ook haar
taalboek uit. We hebben het gevierd met een snoepfeestje
en 's avonds hebben we pannenkoeken gegeten.

Tegen de avond gaat de wind nog wat meer liggen (15
knopen), we gaan nog 6,5 knopen, en we laten het zo. Eens
een rustige nacht kan geen kwaad. Tijdens mijn
"slaapwacht" zie ik het eerste schip sinds dag 2. Een
vrachtschip, onderweg naar Nieuw Zeeland, dat op 12 mijl
(20 km) passeert.

Vrijdag 23 april 2010 - Dag 9

De rust is al voorbij. De wind en de golven zijn terug
aangenomen. Even één minuutje onze kamer luchten, dacht
ik, want het is nu al lang geleden dat we een golf over
het voordek kregen. Je kan het al raden. En ons bed was
net helemaal droog. Merde. Wat later hebben we ook nog een
gigantische golf over de hele boot gekregen. Bijzonder
spooky. Haike zat net buiten en heeft de hele golf over
haar gekregen. Mestnat.

We zijn weer aan het vissen, want we hebben nog eens wat
vis uit de diepvries gehaald. We eten Sierra Makreel
vanavond. Een witte vis, gewikkeld in spek. Op z'n Jamie
Ollivers. Mmmm.

Verder wat zitten schrijven, Haike lezen en de kinderen
spelen.

Morgen zijn we halfweg.