Onze Galapagosvakantie, 9 – 12 april 2010

De  nacht voor ons vertrek op onze vierdaagse trip hebben we niet goed geslapen want het was net alsof we voor het eerst op schoolreis gingen.  Dat was ook wat zo. Voor het eerst na 8 maanden zouden we de boot alleen achterlaten en 3 nachten niet in onze kajuiten slapen.

Iedereen was stipt. De Tangaroa met Wierd & Caroline, Suze & Tamar en Fleur (aka Truus); De Quatermoon met Sammy & Mike; De Flash V met Koen, Hugo & Doug; A Small Nest met ons vijf en Nick & Christina, twee backpackers. Geweldig gezelschap, allemaal in form.

Onze boot, de Andy, stoof ons van het ene eiland naar het andere met zijn 400 pk. De eerste snorkelstop was bijzonder: Mike, Haïke en ik hebben een kwartier gespeeld met de zeeleeuwen. Het spelletje gaat als volgt: je duikt recht naar beneden, er komt een jonge zeeleeuw naast je zwemmen en die doet een truukje voor dat jij moet nadoen. Een schroef, een buiteling, een salto, … onder water. Die elegante zeeleeuwen lachen zich vervolgens een breuk met ons gestuntel onder water.

We hebben op elk groter eiland de landschildpadden kunnen bekijken, en hoe ze verschillend van elkaar zijn. Toen Darwin hier was schreef hij in zijn dagboek: “… Ik vond het altijd grappig om, als ik een van die rustig voortwandelende dieren inhaalde, te zien hoe het, zodra het mij zag, plotseling kop en poten introk en met een scherp gesis met een stevige dreun op de grond viel, alsof het dood was. Ik ging vaak op hun rug zitten, en nadat ik een paar tikken op het achtste deel van het schild had gegeven, stonden ze weer op en liepen ze verder; maar het kostte me wel veel moeite mijn evenwicht te bewaren.”

Hij zou nogal schrikken, Darwin, als hij nu opnieuw de Galapagos zou bezoeken. Van de overvloed aan landschildpadden die in zijn tijd rondliepen, blijft er nog maar een fractie over en nu mag je ze niet meer aanraken. Jarenlang hebben de zeelieden die hier passeerden ze gevangen en levend gestockeerd aan boord om vers vlees te hebben tijdens hun lange tochten. Darwin zou ook nogal schrikken van het feit dat hij hier het uithangbord is voor het toerisme, dat op zijn beurt ook weer de eilandenarchipel helemaal heeft doen veranderen en veel kapot heeft gemaakt. De mens heeft op de Galapagoseilanden nogal wat aangericht, en doet dat nog…  Als Darwin zou geweten hebben dat hij dat mede veroorzaakt zou hebben, zou hij in zijn dagboek wellicht zijn hoofdstuk 19 geschrapt hebben. Darwin is trouwens maar 4 weken op Galapagos geweest, en heeft pas toen hij terug thuis was na zijn wereldreis, zijn evolutietheorie ontwikkeld.  Toch moet hij hier inspiratie opgedaan hebben. Hij ontmoette hier ene meneer Lawson die beweerde dat de schildpadden van de verschillende eilanden in de archipel enigszins van vorm verschilden, en dat ze op bepaalde eilanden groter werden dan op andere. “De heer Lawson beweerde direct te kunnen zien van welk eiland een bepaalde schildpad afkomstig was”. Het zinnetje zal in Darwins hoofd blijven hangen zijn.

   
Lonesome George

We hebben dus die verschillende soorten gezien, we hebben er niet op gereden, en we hebben ze ook niet gestockeerd in het vooronder voor onze oversteek. We hebben medelijden gehad met Lonesome George. De laatste van de Pinta schildpadden. Hij is 100 jaar, heeft wellicht nog 100 jaar te gaan, en al zijn soortgenoten zijn uitgestorven. Ze hebben twee wijfjes van een andere soort bij hem gezet, maar die moet hij niet. Om slap van te worden.

Ander geweldig wildlife: de zeeleguanen, de blue footed boobies, de fregatvogels met rode keel, de pinguïns, de red footed boobies, de Galapagosduif, enz, enz… Machtig om te zien.

Nog een hoogtepunt op onze trip was de wandeling op het eiland Isabela, rond de tweede grootste vulkaankrater ter wereld, de Sierra Negra. In 2005 was die nog actief.

We hebben ook een schip van National Geografic gezien, de Endeavour. En na wat opzoekwerk vielen de puzzelstukjes in elkaar. Het was daarom dat hier blijkbaar zoveel celebrities (oa Leonardo Di Caprio en andere celebs die wel een dochter hebben) op een dik jacht zaten. De naam van het National Geograficproject is Mission Blue. Ik ga het hier niet helemaal uit de doeken doen, maar de geïnteresseerden kunnen er hier meer info over vinden:

http://blog.ted.com/2010/04/ocean_hope_at_m.php

Verder hebben we vooral genoten van het leuke gezelschap van onze cruise en het geweldig veel lachen.