Gisteren ontvingen we een e-mail van een Zwitsers zeiljacht waar we bevriend mee zijn en dat ook onderweg is naar de Azoren. Ze voeren zo'n 140 mijl ten westen van
ons en stonden op het punt hun mast te verliezen. Een van de stagen aan stuurboord begon los te komen. Dat is de nachtmerrie van zowat elke oceaanzeiler: je mast
verliezen in 'the middle of nowhere'. Je hebt van hieruit nooit genoeg diesel om land te bereiken en de afstand naar het dichtstbijzijnde benedenwindse land, om met
een noodtuig te bereiken, is meer dan 1600 mijl van hier. Dat zou wellicht drie tot vier weken duren om daarheen te sukkelen... Gelukkig hebben ze hun probleem onder
controle kunnen krijgen en hebben ze verstevigingen kunnen aanbrengen. Ze hadden geen assistentie nodig en ze kunnen voorlopig hun tocht naar de Azoren vervolgen.
Fingers crossed.
Ondertussen zijn de condities iets verbeterd. De golven zijn minder venijnig en dat maakt het scherp zeilen iets draaglijker. Het kan ook zijn dat we het allemaal
gewoon worden. Wat we niet gewoon zijn, is dat er zoveel bewolking is en dat de zonnepanelen op het einde van de dag de batterijen niet 100% opgeladen hebben. Dat is
uitzonderlijk. Nu moeten we om de twee dagen de motor een uur of twee laten draaien om alles op te toppen. De temperatuurverschillen op deze tocht zijn ook
opmerkelijk. Van Ascension tot de doldrums werd het steeds maar warmer, rond de evenaar was het bloedheet (32°C, dag en nacht) en nu we de doldrums gepasseerd zijn
wordt het gaandeweg frisser, tot 'koud' tijdens de nacht (ttz 23°C, maar dat is koud omdat we dat niet meer gewoon zijn).
De boot is smerig geworden, buiten. Overal is een laagje Afrikaans woestijnzand op komen te liggen. Straf dat dat woestijnzand zo ver in zee geblazen kan worden.
En dan bleek gisterenavond opeens ons lot te keren. ZZZZZZZ! Er werd hard aan de vislijn getrokken. Dat geluid werkte werkelijk Pavloviaans op m'n speekselklieren. Er
knapte iets in me: ik was geen mens meer maar een meedogenloos bloeddorstig vismonster geworden. Ik zou me moeten beheersen om mijn tanden niet in het lillende vlees
van de nog levende tonijn te zetten... Wat er ook knapte was de vislijn. De vloek die daarop volgde was niet echt een voorbeeld voor de kinderen, die ontgoocheld naar
hun waanzinnige vader met geknapte vislijn stonden te kijken.
4/16/2012 10:00:34 AM 011 39.784 N 031 22.456 W 331 Deg 6.53 Kts
Morgen zijn we halfweg.
Mijn innige deelneming. Zo heb je beet en zo eet je weer pasta.
BeantwoordenVerwijderenals de wind jullie gunstig is en wat zon voor de zonnepanelen en dan nog een dikke tonijn aan de haak wordt alles ok!!
BeantwoordenVerwijderenManneke toch!
BeantwoordenVerwijderenEr zit dus wel vis, dat is het goede nieuws... nu nog geduld tot een tweede vangst. Ik hoop dat ze vlug zullen bijten.
Ik houd mijn vingers al 12 dagen "crossed".
Hou de sfeer er in.
Hallo Nestjes!
BeantwoordenVerwijderenDe Zwitsers kunnen weer verder, jullie condities verbeteren, een dikke vette vis gevangen, wat jullie "koud" noemen is voor ons al heerlijk warm. Het lijkt me daar bij jullie dus nog best te doen. De 19de (of heb ik het mis?) kunnen jullie je 1000ste dag misschien wel vieren met een culinaire maaltijd. Goeie moed voor iedereen en enjoy the moments!
Auw, fout geïnterpreteerd. Je kreeg de vis dus niet aan boord. Da's minder. Volgende keer meer geluk. Probeer eerst eens een kleinere misschien...
BeantwoordenVerwijderenLater gaan wij aan de toog nog tegen elkaar kunnen opscheppen over hoe groot de vissen waren die we niet kunnen vangen hebben. Is de genuaschoot niet een geschikte lijn? Onbreekbaar.
BeantwoordenVerwijderenDe kaarsjes werken dus toch want het was niet jullie mast die het bijna begaf maar die van de Zwitsers...zo bleef je gespaard van een hartstilstand! Dankie ouma! Die vis zal morgen of overmorgen wel bijten, die wil alleen het spelletje nog wat langer rekken...wat zou je anders doen heel de dag?
BeantwoordenVerwijderen